κι αυτα απο το ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

ο αστυνόμος Ταμιωλάκης ανακάλυπτε το δικό του έρεβος, τη δική του πατρίδα. (Την πατρί­δα μας. Αυτή η κόλαση δε χτίζεται μόνο με το αίμα. Χτίζεται, κυρίως, με τους μικρούς, καθημερινούς συ­ναισθηματικούς θανάτους που σκορπίζουμε, με άπει­ρους τρόπους, στους άλλους)

"Μπόρα, όσα σου είπα, όσα θα σου πω, ξέρω γιατί συνέβησαν. Όπως ξέρω γιατί το Γίγνεσθαι συμβαί­νει να είναι βουτηγμένο στο αίμα: Όλα συνέβησαν γιατί η Ύπαρξη προηγείται της Ουσίας της. Γιατί η Ουσία της Ύπαρξης απαιτεί, για να επιβεβαιωθεί, τον αφανισμό της Ύπαρξης..."

Ο Μαυράκης ξαφνιάζεται από τα ίδια του τα λό­για, που είναι η αρχή της ανάδυσης του παλιού εαυ­τού του. Και ο Ταμιωλάκης δεν καταλαβαίνει τίποτα. (Πάντως, όσοι ψάχνεται για την αιτία της ύπαρξης της τρομοκρατίας, όσοι υπηρετείτε την τρομοκρατία, όσοι, γενικά, αναρωτιέστε για τη φονική αντιπαράθε­ση των όντων, ψάξτε βαθιά μέσα στην φράση του Ρο­βύρου Μαυράκη. Όλο και κάτι θα βρείτε μέσα της).

(Αποθέωση της μοναξιάς ενδέχε­ται να είναι αυτό: Η εξομολόγηση της αγωνίας, των ελπίδων, των ονείρων των ερμηνειών, της ενοχής των όντων, του Γίγνεσθαι στο Μεταφυσικό Τίποτα. Και α­ντίστροφα, βέβαια. -Αυτή είναι σκέψη του Μαυρά­κη).

... Μπόρα, όταν αγα­πάς, το αντικείμενο της αγάπης σου είναι πέρα και πάνω από τις ενέργειές του, τις ποιότητές του. (Έτσι είναι υποχρεωμένος ν’ αγαπά ο Θεός).

και αλλα αποσπασματα.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

( αστυνομική λογοτεχνία εμπλουτισμένη με στοχασμό και στοιχεία ε.φ. αποσπάσματα)

Ω! πόσο αμέριμνοι, αθώοι, τραγικοί τρέχουμε με­ρικές φορές να συναντήσουμε τους κεραυνούς κά­ποιων γεγονότων! (Όπως το Τίποτα την αρχή του Κόσμου. Όπως ο Κόσμος το Τίποτα).

 

(Η αίσθηση της κοινής μοίρας είναι που μας λεί­πει).

(Η βαθύτερη αλήθεια του κάθε όντος, είναι απλησίαστη όσο κι εκείνη του Όντος. Κανένας δεν είδε σωστά τους άλλους. Κανένα δεν είδαν σωστά οι άλλοι. Βιώνουμε μία τραγική, αι­ματηρή παρεξήγηση. Αυτή είναι η άθροιση της Ιστο­ρίας -Ίσως όμως όχι και το τέλος της-).

νεο αποσπασμα απο το ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

...Το μέσα του θύμα έπρεπε να αντισταθμίσει τον μέ­σα του θύτη.

(Πρόταση: Ψάξτε να βρείτε που είναι θύμα το κάθε ον και τι, δικαιολογημένα, αντισταθμίζει αυτό το γε­γονός. Ψάξτε, δηλαδή, για να βρείτε την υποχρέωση για συγγνώμη, αγάπη -από το ελάχιστο μέχρι το μέγι­στο-)...

αποσπασμα απο το ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

"Μας βαθμολογεί όχι μόνο η πράξη μας, αλλά, κυ­ρίως, ό,τι σκεφτόμαστε γι’ αυτήν". (Μην ψάχνετε αλ­λού για να βρείτε την αθωότητα).

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ (περιληψη).

   Το αίμα είναι που μεταμορφώνει τον συγγραφέα Ροβύρο Μαυράκη σε τρομοκράτη εκτελεστή και τον ρίχνει μέσα στην έρημο του μίσους, σε μία ατέλειωτη εξουθενωτική πορεία, η οποία του στεγνώνει μνήμες, αισθήματα, ιδανικά, πιστεύω.

   Το αίμα είναι που στέλνει πίσω από τον Μαυράκη, τον αστυνόμο Μανούσο Ταμιωλάκη για να τον παγιδεύσει στην ίδια έρημο.

   Ποια γεγονότα, σκέψεις, συναισθήματα οδηγούν, τελικά τους βασικούς ήρωες του βιβλίου έξω από εκείνη την έρημο;

Το «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ», είναι κάτι περισσότερο από το ψυχογράφημα ενός τρομοκράτη και του διώκτη του. Είναι η οντολογική προσέγγιση του φαινομένου της τρομοκρατίας.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ e-book αποσπασμα.

(Πότε γίνεται η ηθική άθροιση του βίου μας; Ποια είναι η συνολική ηθική άθροιση ό­σων υπήρξαν; Αν πρόκειται, η ολική άθροιση, να εί­ναι ένας άπειρος αρνητικός αριθμός πώς δικαιώνεται η Δημιουργία του Κόσμου; Τί άλλο μπορεί να προκαλέσει τη Μοναξιά τον Θεού, αν όχι αυτή η αρνητική άθροιση; Ή, ο Θεός υπάρχει, κυρίως, για να σβήσει αυτή την αρνητική άθροιση; Ή, όπερ και δικαιότερο, θ’ αθροιστούνε μόνο οι πόθοι και τα όνειρά μας;)

αποσπασμα απο το ηλεκτρονικο μου ημερολογιο

2013-03-31

Ø Σκέφτομαι: Τραγικά όντα διχασμένα ανάμεσα στις προδιαγραφές της φύσης και των ποιο ωραίων ονείρων μας, είμαστε.

……………………………………………………………………….

απο το ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

   "Εκείνα που δεν μπορούμε να πούμε, είναι τα τείχη που μας χωρίζουν από τους άλλους", της είπε.

αποσπασμα απο το e-book ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

...Βραδάκι στο ισόγειο του Λουμίδη, δίπλα και δεξιά από την πόρτα της Σταδίου. Ο Τέο, ξαφνικά, μετά α­πό μεγάλη σιωπή και αφού πριν τραβά μία βαθιά ρουφηξιά από το γκολουάζ του, γυρίζει και με ύφος σκοτεινό του λέει: ’Όποιος ζει είναι ύποπτος”. (Για προσπαθήστε να διασχίσετε την ενδοχώρα αυτής της φράσης).

 

 

αποσπασμα απο το ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ

Από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και την οργή, ακόμα πιο ισχυρό κίνητρο για φόνο είναι ό φανατισμός μιας ιδεολογίας. Καμιά οργή, κανένας φόβος δεν εξηγούν τ’ άπειρα εγκλήματα της ανθρω­πότητας. Και μη βιαστείτε να δείτε πίσω από τον φόνο ενός ιδεολογικά φανατισμένου, πάντα μια πωρωμένη ψυχή.

Τις πιο πολλές φορές κρύβεται μια απορία, για­τί ή φωτισμένη αλήθεια μας βρήκε έναν αντίπαλο έτοιμο και να πεθάνει για να μάς την συντρίψει.
Κι ακόμα σαν να θέλουμε με το αίμα να κάνου­με το πιστεύω μας πιο στέρεο, σαν να προσπαθού­με μ’ αυτό να το εκβιάσουμε για να κρατήσει στο πέρασμα του χρόνου.

αποσπασμα απο το e-book ΤΟ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ

Ναι, κάθε φορά πού μια ζωή σβήνει το σύμπαν είναι δια­φορετικό, είναι κάτι άλλο μια και κάτι χάθηκε από μέσα του. Του αφαιρούμε με το θάνατό μας ό,τι ακριβώς μάς πήρε: τη ζωή μας !

μια αναφορα...

http://www.sf-encyclopedia.com/entry/florakis_diamandis

αποσπασμα απο το ηλετρονικο μου ημερολογιο

22/9/2003 (243)

Ø Ξανασκέφτομαι: Τα πρώτα δάκρυα που χύθηκαν από ανθρώπινα μάτια για τον πόνο ενός άλλου ανθρώπου, ή άλλου όντος, ακόμα κι αν δεν προανήγγελλαν τους ποταμούς των δακρύων, τον Γολγοθά και την Ανάσταση του είδους, σίγουρα μπόλιασαν με ηθική, νοημάτισαν το Τυχαίο της ύπαρξης του Κόσμου.

αποσπασμα απο το ηλεκτρικο μου ημερολογιο

2013/3/25 (369)

Ø Τους είπα: Έσχατη μορφή Αναρχίας είναι αυτό: Εναντίωση στους αιματηρούς όρους της Ύπαρξης. Αλληλεγγύη, αδελφοσύνη, κατανόηση  σε ό,τι αναπνέει. Αυτή είναι η αποκαλούμενη Υπαρξιακή Αναρχία που καταλύει τις όποιες άλλες μορφές της, που δεν είναι τίποτα άλλο από παιδικές ασθένειες. Γιατί το Κράτος είναι αιτιατό των όρων της Ύπαρξης.

..............................................

αποσπασμα απο το ηλεκτρονικο μου ημερολογιο

14/8/2002 (165)

4 Σκέφτομαι: Ποια είναι η φιλοσοφική Αλήθεια που όχι μόνο δεν αντιστρατεύεται τις άλλες αλλά ούτε καν τους αντιστέκεται;

σειρα 3η ΤΑ ΝΕΑΝΙΚΑ 2 νουβελες ΤΟ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ Η ΕΚΡΗΞΗ κριτικες

4 Gaston Henry Aufer: (κάρτα Βρυξέλλες 4/3/67): «…Το βιβλίο σας μ’ εξέπληξε βαθιά…».

4Γιάννης Μαγκλής: (γράμμα 23/3/70): «Η Έκρηξη είναι νουβέλα αξιόλογη. Δομή, σκέψη, έκφραση, ο τρόπος που ο μύθος κυλά, γλώσσα, όλα άρτια…».

4 Άλκης Θρύλος: (κάρτα, για την Έκρηξη): «…Με γάντζωσε το θέμα του. Πολλές ωραίες ψυχολογικές παρατηρήσεις με κέντρισαν…».

4Δ. Στουπάκης (Φως Καΐρου 12/3/71. Για την ¨Έκρηξη): «Συνδυασμός μεταφυσικού συλλογισμού, πραγματικότητας και μηδενισμού… Ο Φλωράκης κατέχει την τέχνη να συναρπάζει με την έξαρσή του και τον ορμητικό του τρόπο και με τα΄ ανήσυχα κι ερευνητικά διανοήματά του…».
4 Δημοσθένης Ζαδές: (Κρητική Εστία 8/1967) “…Το Ναρκοπέδιο, όμως, μ΄ εξέπληξε! Το είχα διαβάσει πριν απ΄ τους Απίθανους Και το ξαναδιάβασα μετά, για να ξαναβρώ τη γεύση του καλού, του καλλιεργημένου λόγου του Δ. Φ. Είναι μία δυνατή, αδρά ψυχογραφημένη νουβέλα, με σπαρταριστούς ανθρώπους, γιομάτους, πάλι κι εδώ, ερωτηματικά, άγχος. Χάρηκα έναν λόγο ρωμαλέο, που ψυχογραφεί πετυχημένα ανθρώπους υπαρκτούς, κι απόλαυσα μία πλοκή ενός μύθου στέρεα κατασκευασμένου…».
4 Γ. Καραλής: (εφημερίδα Πελοπόννησος 11/1/67 Για το «Ναρκοπέδιο): «Δυνατό αυτό το αφήγημα όσο και το θάμπος της ζωής. Και γεμάτο τρόμο όσο και ο θάνατος. Ένα διήγημα που μπορεί να δώσει στον συγγραφέα όχι μονάχα διάρκεια, αλλά και αναγνώριση πέρα από τα σύνορα τα δικά μας…».
4Μ. Πράτσικας: (Εθν΄Κήρυξ Πατρών 2/1/67 και Νεολόγος Πατρών 25/6/70): «…Το Ναρκοπέδιο είναι μία αφήγηση που μας δείχνει όλα τα στοιχεία μίας μοντέρνας πεζογραφίας…».
«…Χαιρετίζουμε με κάθε αναγνώριση και τον προβληματισμό της πνευματικής εργασίας του βιβλίου, αλλά και τον αξιόλογο πεζογράφο μας» (Για τη νουβέλα «Έκρηξη»).

4Ανώνυμος κριτικός: (εφημερίδα Βραδινή 23/2/66): «Το Ναρκοπέδιο είναι μία νουβέλα μεταφυσικής αναζήτησης και στοχασμού, την οποία ο συγγραφέας παρουσιάζει μ΄ ένα δικό του προσωπικό ύφος σε ρυθμό ρέοντα και λαμπρή δημοτική γλώσσα…».

τα 5 αστυνομικα.

 

Τα 5 αστυνομικά

(εμπλουτισμένα με στοχασμό και ε.φ.)

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

ΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ

Η ΕΝΤΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

Η ΟΑΣΗ ΜΙΑΣ ΦΡΑΣΗΣ

Σύντομα σε e-book

Από την:  http://www.smashwords.com/profile/view/diamandisflorakis

 

 

αποσπασμα απο το ηλεκτρονικο μου ημερολογιο

14/7/2003 (238)

Ø Σκέφτομαι: (ξανά): Είναι το άπειρον των μεγεθών που μας περιβάλλει η αιτία της υπαρξιακής ναυτίας που μας κατέχει, μας δυναστεύει.

το τέλος του ΚΑΙΑΔΑ

Ναι, σωστά καταλάβατε: Θέλω να μάθω γιατί αναγκάστηκε το Συμπαντικό Ασυνείδητο, να εκφραστεί μέσα στην πραγματι­κότητα, με τον τρόπο που ξέρουμε. Θέλω να εξακριβώσω αν τ’ ανθρώπινο Ασυνείδητο, είναι μέρος του Συμπαντικού συνειδη­τού. Αν η πραγματικότητα, είναι προϊόν ψυχαναγκαστικής έκ­φρασης του Σύμπαντος, η οποία προκαλείται από την επίδραση του Απόλυτου, πάνω στο Σύμπαν. Κοντολογίς, θέλω να ερμηνεύ­σω το ΟΝΕΙΡΟ της πραγματικότητας. Κι’ αυτά όλα, μέσα σ’ αυτή την ιστορία, και όχι σε μια άλλη.

Πρέπει να πάω μέχρι την άκρη της σιωπής για να συνα­ντήσω την Ελπίδα. Να βγω έξω από το σύμπαν των λέξεων.

Το μυθιστόρημα της σιωπής, αρχίζει τώρα.

απο το e-book Ο ΚΑΙΑΔΑΣ αποσπάσματα.

«Ποιες καταστάσεις θ’ αλλάξει, στον άνθρωπο, η απουσία της γνώσης του θανάτου; Προς τα πού θα στραφεί η σκέψη;...» αυτά και κάποια άλλα, σκέφτεται ο Σεμπάστιαν,

Αν ο χρόνος είναι ένα κουβάρι, των αλλαγών της ύλης, που ξεδιπλώνεται, τότε η προφητεία είναι μια θέαση, με ταχύτητα μεγαλύτερη του χρόνου. Αν το κουβάρι του χρόνου, ενώ ξεδιπλώνεται ταυτόχρονα, στην άλλη του άκρη διπλώνεται, τότε εκείνο, που κάποιοι ονόμασαν «Αιώνια Επιστροφή», είναι η απόλυτη μονοτονία, και η θέαση του γίγνεσθαι, μόνο ένα διαρκές χασμουρητό μπορεί να προκαλέσει.

(Κάποιες φορές, υποψιάζομαι πως το έργο του Κόσμου, το ’χουμε ξαναδεί).

επανόρθωση.

Επανόρθωση: Το σχόλιό μου σχετικά με τον ΦΠΑ που δημοσίευσα στις 20/3 είναι λανθασμένο και άδικο για τους βουλευτές, εταιρία συγγραφέων, τύπο. Το ληστρικό ΦΠΑ το απαιτεί η Ε.Ε και όχι οι χώρες της, τις οποίες απειλή πως θα πληρώσουν πρόστιμο αν δεν εφαρμόσουν τον νόμο όπως η Γαλλία (3% ΦΠΑ) Λουξεμβούργο (7%).

Δείτε: http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=501143

αποσπασμα απο το e--book ο καιαδας

...«Και ο Καιάδας για την Αιτία της ύπαρξης, ποιος μπορεί να ’ναι;» αναρωτήθηκε ο Σεμπάστιαν, για ν’ απαντήσει αμέσως μετά στο ερώτημά του:

«Μα, φυσικά, η δίκιά μου συνείδηση. Εκεί θα γκρεμίσω τη Αιτία του Κόσμους. (Αυτό είναι το έσχατο όριο της αναρχική ιδέας. Μόνο αυτό πρέπει να ’ναι ο στόχος της Αναρχίας. Οι άλλοι στόχοι, -κράτος, εξουσία είναι παιδικές αρρώστιες. Φίλε αναρχικοί, ενηλικιωθείτε. Σταματήστε τα παιχνίδια με τα μολυβένια στρατιωτάκια. Τώρα ξέρετε τι πρέπει να κατεδαφίσετε και πως).

πρωταθλητες αρνητικων...

Ακόμα μια φορά η Ελλάδα πρωταθλήτρια σε κάτι αρνητικό: 23% ΦΠΑ στο ηλεκτρονικό βιβλίο! (6.5% το έντυπο). Κάποιοι που ένιωσαν να κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους, φρόντισαν να στραγγαλίσουν στο ξεκίνημά του το ηλεκτρονικό βιβλίο. Δεν σκέφτηκαν ότι αυτή η μορφή του βιβλίου θα φέρει νέους αναγνώστες, ανεβάζοντας έτσι το πνευματικό επίπεδο του λαού. Και τα καλοπληρωμένα παλικάρια που στείλαμε στο κοινοβούλιο, ψήφισαν αυτόν τον ληστρικό φόρο, χωρίς ούτε ένας να διαμαρτυρηθεί δημόσια. Το δε Υπουργείο Πολιτισμού σιώπησε. Οι εταιρίες συγγραφέων το ίδιο. Και ο τύπος επίσης.
Επαναλαμβάνω μια ρήση: Η ανθρώπινη λογική όταν συγκρούεται με το συμφέρον διαλύεται.  

απο τον ΚΑΙΑΔΑ και πάλι.

(Το είπα και πιο πάνω: Ό­λες οι ανθρώπινες ελπίδες είναι φυτεμένες στους τάφους των νεκρών).

κι αλλο αποσπασμα απο το e-book ο καιαδας

(Η κάθε ανθρώπινη ηθική αποτυχία, πρέπει να ’ναι μια αφαίρεση, μια πληγή στο σώμα του Καλού. Αν η ανθρώπινη ιστορία αστοχήσει ηθικά, το Καλό θα πεθάνει. Και τό το σύμπαν της Ιδέας, θα πάψει να ’ναι το μεταφυσικό αντίκρισμα του υλικού σύμπαντος. Άρα, κάπου πρέπει να υπάρχει μια πρόνοια. Να υπάρχει η συγγνώμη. Διαφορετικά, το μηδέν θα τα καταπιεί όλα. Ακόμα και τον Θεό).·

κι αλλο αποσπασμα απο τον ΚΑΙΑΔΑ

:
. (Αν υπάρχει το Καλό, ο άνθρωπος αποτελεί τ’ οξυγόνο του. Μόνο εμείς μπορούμε να του προκαλέσουμε θάνατο από ασφυξία. Μόνο εμείς μπορούμε να προδώσουμε την εμπισtοσύνη που έδειξε στα όντα).

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ e-book ο Καιαδας

(Τ’ αντικείμενο του Καλού, είναι μόνο ο εαυτός του. Να γιατί αυτά που βλέπουμε ως το Κακό, μπορεί να ’ναι μια αντανάκλαση του Καλού, που τα μάτια μας παραμορφώνουν. Το παράδοξο, ή παράλογο του προηγούμενου, μπορεί να προχωρήσει κι άλλο Είμαστε το μοναδικό αντικείμενο του Καλού. Δηλαδή, το Καλό μας βλέπει σαν ιδιότητα του εαυτού του).

για τα ελληνικά e-books εδω:

Τα ελληνικά βιβλία μου θα τα βρείτε εδώ: http://www.smashwords.com/profile/view/diamandisflorakis

ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

 

Για κάποιους φίλους

Από την Ελλάδα, τη Γερμανία, ΗΠΑ, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ουκρανία, Γαλλία, Λετονία, Μαλαισία, Λιθουανία, Νορβηγία, Τσεχία, Αυστραλία, Ιταλία, Ρουμανία,  που, διαβάζουν το Μπλοκ μου:    http://diamflorakis4.blogspot.gr/

                     (ας μου γράψουν για να τους στείλω free ένα e-book μου με αφιέρωση)

18 e-books

(13 ήδη είναι έτοιμα, όλα της 11/λογίας και 2 της αστυνομικής σειράς)
Σε τιμή 10% των έντυπων εκδόσεων
Π.χ έντυπη έκδοση της 11/λογίας ονομαστική τιμή 110 ευρώ
Ηλεκτρονική έκδοση κάτω από 10 ευρώ!! (κάτω από 1 ευρώ ο τόμος!)
Διαβάστε εδώ: http://diamflorakis.blogspot.gr/
Γράψτε μου εδώ: fd@ath.forthnet.gr
Ή
Εδώ: diam.florakis3@gmail.com
Και δωρεάν όλα τα ηλεκτρονικά βιβλία σε όσους αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, ή αγαπούν το free.

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ E-BOOK:ο εχθρος

 

 (Ποια είναι η πατρίδα της αθωότητάς μας, του πόθου μας για ενότητα, για αγάπη, αφού δεν είναι,, σε καμιά περίπτωση, το σφαγείο του πραγματικού; Το όνειρο, είπατε; Μα καλά, αυτό δεν είναι ένα παράγωγο του πραγματικού; Έστω και ως άρνηση, ή συμπλήρωση, ή προσπάθεια φυγής, το όνειρο δεν είναι αιχμάλω­το του πραγματικού, άρα και μια παγίδα για μας; Προσέχετε: Τα απόλυτα μεγέθη έχουν, πιστεύω, ένα βασικό χαρακτηριστικό: Δεν περιέχονται σε άλλα. Αν ο χωρόχρονος είναι πεπερασμένος, τότε, υποχρεωτικά, τον περιέχει ο Θεός ή το Τίποτα. Είναι, δη­λαδή, ένα, σχεδόν, μηδενικής έκτασης σημείο που εξαπλώνεται, για να καταρρεύσει -και το αντίστροφο, φυσικά-μέσα σ’ ένα α­πόλυτο μέγεθος. Τώρα, με το γνωστό επιχείρημα, πως από το τίποτα δε γεννιέται τίποτα, θέλω να πιστεύω πως ο Χωρόχρονος περιέχεται μέσα στον Θεό. Ταυτόχρονα, πιστεύω πως μέσα στον πεπερασμένο χωρόχρονο υπάρχει ένα μέγεθος που τείνει προς τ⁷ απόλυτο: Η Βούληση των όντων για ελευθερία. Κι αυτή η βού­ληση., κυρίως, είναι που μ’ έκανε να φανταστώ την ιστορία που διαβάζετε. Κοντολογίς, πρόκειται για μια παραλλαγή σταύρω­σης. Για σύγκρουση του Απόλυτου με τον εαυτό του. Όσο για τους πραγματιστές, τους αιτιοκράτες, τους υλιστές και μερικούς ιδεαλιστές που ταξίδεψαν με τ⁷ όχημα της ιστορίας μου μέχρι εδώ, έχω να πω αυτό: φυσικά, πρόκειται για ψευδοπρόβλημα που τίθεται στον χώρο του φανταστικού του αφηρημένου, οπότε, είναι καιρός να κατέβουν από την ιστορία μου που, υποτίθεται πως, ξετυλίγεται κατά τη διάρκεια της αντιστροφής του δεύτε­ροί νόμου της θερμοδυναμικής. -ξετυλίγεται, δηλαδή σ’ ένα Σύμπαν το οποίο καταρρέει,, κερδίζοντας σ’ ενέργεια και τάξη, σ’ ένα Σύμπαν όπου η Φαντασία ορίζει την Ουτοπία των ουτοπιών).

 

κι αλλο αποσπασμα απο τον ΕΧΘΡΟ

(Λέτε ο Θεός να επέτρεψε την ύπαρξη του Κακού, υποχρεωμένος από την απόλυτη Αγάπη Του για όλα; Λέτε; Πάντως, αυτή η εξήγηση, είναι η μόνη που δίνει μια ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα για τη σφαγή της ύπαρξης. Μας υποχρεώνει στην παροχή συγνώμης, κατανόησης προς την Πρώτη Αιτία).

αποσπασμα απο το e-book: Ο ΕΧΘΡΟΣ

(Στην έρημο του απόλυτου ηθικού κριτηρίου, δεν φυτρώνει τίποτα. Ούτε ο Θεός).

για καποιους φιλους.

αγοραστε απο εδω ένα απο τα ελληνικα βιβλια μου αντι 2 δολαρίων (1.5 ευρώ) για τη συσκευή αναγνωσης ή για τον Η/Υ σας και στειλτε μου μέιλ για να σας δωρήσω ένα e-book επιλογης σας: http://www.smashwords.com/books/view/296193

για κάποιους...

 

Για κάποιους που έχουν διαβάσει μερικά από τα βιβλία μου

και θα ήθελαν να διαβάσουν κι άλλα.

Τώρα σε μορφή e-book (για τον Η/Υ σας και όχι μόνο)

και σε τιμή 10% της έντυπης έκδοσης

(1 ευρώ ο τίτλος)

κυκλοφορεί η 11/λογία

της Υπαρξιακής Αναρχίας/ Εσχατολογικής Ουτοπίας

καθώς και 2 από τα 5 αστυνομικά

(τα υπόλοιπα 3 θα κυκλοφορήσουν σύντομα)

Πληροφορίες εδώ: http://diamflorakis.blogspot.gr/

 

κι αλλο αποσπασμα απο το ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ

(Η επιστήμη, μόνο τις «μάσκες» της Φύσης μπορεί να δει. Και η θρησκεία, μόνο τις «μάσκες» του Θεού. Σας δείχνω μερικές «μάσκες»: Το πεπερα­σμένο, είναι μάσκα του άπειρου. Ο χωρόχρονος, μάσκα του Από­λυτου. Η ζωή, ο θάνατος, μάσκα του Γίγνεσθαι. Τα φαινόμενα, μάσκα του Είναι του Κόσμου. Το Καλό, το Κακό, μάσκα του Θε­ού. Η ανθρώπινη αυτοσυνείδηση, μάσκα του ανθρώπου. Το Κακό, μάσκα του Καλού. Κι οι παραπάνω μάσκες, όλες οι μάσκες, είναι μέρη μιας ονειρικής Μάσκας).Η τελευταία Μάσκα του Θεού, που είδε η Βάρτα, ήταν αυ­τή: Το Κακό, είναι ένας λανθασμένος τρόπος έκφρασης του Κα­λού. Δηλαδή, Κακό δεν υπάρχει. Η ενοχή, είναι εκδήλωση της αγωνίας του Καλού, για όποιο του λάθος. Η ύπαρξη, η όποια ύπαρξη, είναι «σωσμένη», «δικαιωμένη», απριόρι. Γιατί η Αγάπη είναι ο Θεός, για όλα και χωρίς όρους. Γιατί η Ύλη είναι ένα όνειρο, κάποιες φορές εφιαλτικό, της Ιδέας.

 

 

αποσπασμα απο το e-book: ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ

Στην κόλαση πάει κάποιος κι από αγάπη, π.χ.: την αγάπη της Ελευθερίας ).

αποσπασμα απο το e-book: ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ

Θεός, για κείνους τους ανθρώπους, ήταν η Ύπαρξη. Εκεί­νο, δηλαδή, το φαινόμενο που, για να πραγματωθεί, έπρεπε να προηγηθούν άπειρες ευνοϊκές συγκυρίες, μέσα στο σκοτεινό μη­χανισμό του τυχαίου. Αυτό το θαύμα της κατάληξης των άπει­ρων συμπτώσεων που, αν μόνο μια τους δε μεσολαβούσε, θ’ αρκούσε για να κρατήσει την ύπαρξη, αιώνια στα σπλάγχνα του Τίποτα.

 

Ο κάθε σκοπός μέσα στο Γίγνεσθαι, (ακόμα κι’ αυτός που οδηγεί στην Ελευθερία) σημαίνει, στο βάθος του, την κατάργηση της Ελευθερίας. Μόνο το Χάος, περιέχει Ελευθερία. Το χάος του άσκοπου.

αποσπασμα απο το e-book: ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ

Ο ΕΝΑΣ

διήγημα

Η

ταν στη διάρκεια κάποιου εσωγαλαξιακού ταξι­διού (δεν θυμάμαι τώρα πια από που), πριν 200 χρόνια περίπου, όταν γνώρισα τον 1199/ 11/7, τον επιλεγόμενο: ο «Μοναχικός».

θα πρέπει να ‘ταν 4-5 χρόνια πριν την «Αλλαγή». Είχαμε μαζευτεί στη μεγάλη αίθουσα του διαστημόπλοιου, όπου χειρο­νομώντας, φωνάζοντας, υποστηρίζαμε τις απόψεις μας πάνω στο ζήτημα που γέννησε τελικά την «Εσωτερική Αλλαγή».

Μέσα στην συμπλοκή των λόγων, των θορύβων, των κινή­σεων, κάποια στιγμή, το βλέμμα μου έπεσε στον1199/1/7, όπου και κόλλησε. Έστεκε στην άκρη της κυκλικής αίθουσας, κοιτώ­ντας, έξω από τον διάφανο θόλο, τη θάλασσα των αστεριών. Η αντίθεση της σιωπής του είχε μια ένταση. Τα χείλη του φιλοξε­νούσαν μια έκφραση αταξινόμητη. Ήταν η εικόνα του ανθρώπου που έχει φύγει, δραπετεύσει από τον περίγυρό του. Κάποια αίσ­θηση ερωτηματικού μπήκε μέσα μου που με τράβηξε κοντά του.

«Θάνατος στο Εγώ», του είπα (ήταν το σύνθημα του αγώ­να).

Γύρισε. Και τότε ήταν που έπεσε πάνω μου μια ματιά ερη­μίτη διαλυτική. Τόση, που φοβήθηκα πως θα με σκόρπιζε.                                                                   „

Δε μίλησε. Μ’ έπιασε αμηχανία. Γι⁵ αυτό ξαναμίλησα:

«Για πού;»

«Για τον σταθμό 404», είπε απρόσμενα φιλικά, ώστε με ξάφνιασε. Περίμενα κάτι άλλο σε τόνο φωνής.

«Ήξερα ότι ο δορυφορικός σταθμός 404 είναι από χρόνια άδειος, εγκαταλειμμένος», του είπα χαρούμενος. Είχα αρπάξει μια άκρη δυνατότητας για κουβέντα, που τόσο ήθελα.

«Και είναι ακόμα».

«Τότε γιατί εκεί;⁵ ρώτησα.

Έπιασα μιαν ελάχιστη σύσπαση των μυώνων γύρω από τα μάτια του. Μετά, το βλέμμα του χάθηκε πάλι στη θάλασσα των αστεριών.

Μας χώρισε σιωπή, που κράτησε απελπιστικά πολύ. Ένιω­σα ξανά αμηχανία. Δεν ήξερα αν έτσι μ’ έδιωχνε, ή σκεφτόταν την απάντηση που έπρεπε να δώσει.

Η σιωπή συνεχιζόταν. Και η αμηχανία μου. Κάποτε, όταν είχα πια απελπιστεί, είπε:

«Θα γυρίσω από κει μόνο κουβαλώντας την Αλήθεια». Το πρόσωπό του είχε μια σοβαρότητα που νόμιζες ότι πίσω της πα­ραμόνευε ένας σαρκασμός αθέατος.

«Την αλήθεια; Για ποιο πράγμα;» τον ρώτησα, μετά από τόση ώρα, που η ερώτησή μου φάνηκε ξεκρέμαστη.

Έπεσε ανάμεσά μας κάτι περισσότερο από σιωπή. Δεν θα μιλούσε άλλο. Το κατάλαβα. Γι’ αυτό απομακρύνθηκα. Χώθηκα στη φιλοξενία του θορύβου, της κουβέντας, της διαμάχης των άλλων. Λες και ήθελα να γλιτώσω από κάτι, που, παρ’ όλα αυτά, με γοήτευε.

«Θα γυρίσω από κει μόνο κουβαλώντας την Αλήθεια».

Η φράση του χοροπήδαγε στο μυαλό μου φρενιασμένα. Όχι, δεν ήταν τρελός. Θα στοιχημάτιζα οτιδήποτε πάνω σ’ αυτή μου τη βεβαιότητα.

«Τί ξέρεις για τον σταθμό 404;» ρώτησα κάποιον που υπο­λόγιζα ικανό για μια σωστή απάντηση, όταν φτάσαμε στη Γη, κι αφού πριν ο 1199/11/7 είχε κατέβει στον σταθμό.

«Ο 404 είναι τώρα σε παροπλισμό. Πριν χρόνια γίνονταν πειράματα, έρευνες, εκεί, για επικοινωνία με το μικρόκοσμο, που εγκαταλείφτηκαν».

«Άλλο;»

«Τίποτα».

«Είσαι σίγουρος;»

«Απόλυτα».

Έκανα ερωτήσεις σε λάθος κατεύθυνση. Η προϊστορία του σταθμού δεν είχε καμία σχέση με την «Αλήθεια», που έψαχνε να βρει ο 1199... Αυτό το κατάλαβα αργότερα. Μετά την «Αλλαγή». Κι όταν όλοι μιλούσαν για τον 1199..., που στο μεταξύ είχε επο­νομαστεί ο «Μοναχικός».

Απ’ ότι ξέρω, δεν είχε μιλήσει σε κανέναν άλλο για την αναζήτησή του. Εγώ ήμουν εκείνος που πληροφόρησε την αν­θρωπότητα για τον σκοπό της παραμονής του στο σταθμό 404. Βλέπετε, μετά την επικράτηση της «Αλλαγής», ένας μοναχικός άνθρωπος προκαλούσε έντονες, τι λέω, θανάσιμες απορίες. Το πράγμα έμοιαζε με ανεξήγητη εξέγερση. Με απόκλιση από πο­ρεία τελειότητας. Και να γιατί: 18.000 χρόνια μετά την πραγμά­τωση της α’ ισότητας πάνω στα πνευματικά και υλικά αγαθά και 10.000 χρόνια από τη δημιουργία της αναρχικής κοινωνίας, θεω­ρήθηκε πως έπρεπε να εφαρμοστεί η β’ ισότητα. Η απόλυτη συ­ναισθηματική και πνευματική ταύτιση, δηλαδή. Η χαρά, ο πόνος κι όποιο άλλο συναίσθημα έπρεπε να μοιράζονται όπως ένα υγρό σε συγκοινωνούντα δοχεία: απόλυτα ισομερώς.

Ο πρώτος που έριξε αυτή την ιδέα, που ήταν η έκφραση μιας βαθύτερης και γενικής πανάρχαιας ανάγκης (ο φονιάς του εγώ, όπως είχε ονομαστεί) είπε:

«Η δημιουργία θα μας συντρίψει. Είναι δίκαιο, αναγκαίο, να πετύχουμε την ολοκληρωτική ταύτιση, ισότητα. Ν’ αφανίσου­με το εγώ. Η ποσότητα ευτυχίας που ανήκει στους ανθρώπους υπάρχει σ’ έναν σταθερό αριθμό. Η ευτυχία του ατόμου αφαιρείται από τη συνολική ποσότητα που ανήκει στο είδος. Και ο πό­νος το ίδιο. Είναι πια απαράδεκτη η συναισθηματική ανισότητα, όπως στο μακρινό παρελθόν η ανισότητα στ’ αγαθά. Είναι κατώ­τερη των δυνατοτήτων μας. Του τελικού μας στόχου. Θα καταστραφούμε αν δεν την αντιμετωπίσουμε. Αν οι συναισθηματικά προνομιούχοι δεν παραχωρήσουν την ευτυχία που κλέβουν, λεη­λατούν από το σύνολο, τότε θα παρουσιαστεί ένα νέο προλετα­ριάτο, το πιο αποφασιστικό και μαχητικό της ιστορίας μας, που θα φέρει την ισότητα β’ με όλα τα μέσα.

Θάνατος στο εγώ. Η ισότητα α’ πρέπει να ξεπεραστεί. Κι όταν αυτό θα γίνει, θ’ αφήσουμε κληρονομιά στους ανθρώπους του μέλλοντος τη δυνατότητα για την τελική ισότητα, που θα έχει συμπαντικές διαστάσεις. Κατάργηση στη διαφορά που πα­ρουσιάζει η κλίμακα ευφυίας μεταξύ των όντων. Ισοπέδωση όποιας διαφοράς υπάρχει μεταξύ μιας ύπαρξης του μικρόκοσμου κι ενός υπερνού. Ενός όντος κι ενός θεού. Αυτός είναι ο στόχος της προσπάθειας που χαρίζουμε στο μέλλον».

Η διδασκαλία του «Φονιά του Εγώ», βρήκε υποστηριχτές, αλλά κι εχθρούς. Γρήγορα, όμως, επικράτησε (σ’ εξακόσια χρό­νια), παρά την αντίδραση που αντιμετώπισε. Μερικά δισεκατομ­μύρια «εγώ» ενώθηκαν σ’ ένα «εμείς». Η ανθρωπότητα ένιωθε, σκεφτόταν, ως ένα σύνολο. Η ισότητα β’ είχε πραγματωθεί. Τ’ απόλυτο είχε σχεδόν κατακτηθεί. (Ο 1199/11/7 αποτελούσε κείνο το σχεδόν).

Ένα ανθρώπινο κύτταρο είχε αρνηθεί την ισότητα β’, την ταύτιση με το σύνολο. Το θάνατο του εγώ.

Ο δορυφορικός σταθμός 404, με το σιωπηλό, αναρχικό, (αναρχικό ενάντια στην αναρχία;) περιεχόμενό του, συμπλήρωνε το ερωτηματικό του γύρω από τη Γη κάθε 3 ώρες 2’ και 3”, για 192 χρόνια τώρα, ψάχνοντας για την «Αλήθεια». Κάτω στη Γη, η ανθρωπότητα μοίραζε την απορία και τα άλλα συναισθήματά της σε 41.16Θ.504.133 ίσα μέρη. Η ιδέα της αναρχίας είχε ξεπεραστεί, δίνοντας μια νέα διάσταση στην έννοια της, αρνούμενη τον εαυ­τό της, εκτός από μια περίπτωση.

Ήταν μια ανταρσία η άρνηση του 11... ενάντια στ’ αδέλφια του που αποτελούσαν το συμπαγές σύνολο; Ή, μήπως είχε ανα­καλύψει την «Αλήθεια» του και τώρα, μόνος, απολάμβανε τη μακαριότητά της, αρνούμενος να τη μοιραστεί με το σύνολο; Ή δεν την είχε βρει κι έψαχνε ακόμα; Ή ...

Πάντως, τότε πολλά ειπώθηκαν, χωρίς κάτι απ’ αυτό να βεβαιωθεί από τα γεγονότα. Το σίγουρο ήταν πως όλοι, (ισομερώς πάντα) βασανιζόμασταν από την έλλειψη μιας σταθε­ρής απάντησης στο ερωτηματικό που μας τριγύριζε (κυριολεκτικά), δεκάδες, εκατοντάδες χρόνια.

«Ήρθε ο Μοναχικός!»

Το νέο ήταν συνταρακτικό, απρόσμενο, απίστευτο και ξαπλώθηκε αστραπιαία. Ο 11... είχε πραγματικά εγκαταλείψει τον δορυφορικό σταθμό 404. Άραγε ερχόταν με την «Αλήθεια», που είχε υποσχεθεί ότι μόνο αν την κατακτούσε θα γύριζε στη Γη; Θα την έλεγε; θα ταυτιζόταν μαζί μας συναισθηματικά; Η ανα­ζήτησή του, ή η αναρχία του είχαν τερματιστεί; Ή και τα δύο μαζί;

Ερωτηματικά που τώρα πια την απάντησή τους θα την εί­χαμε γρήγορα. Δισεκατομμύρια μάτια έπεσαν διψασμένα πάνω του, ψάχνοντας αλύπητα κάθε χιλιοστό του προσώπου, του κορ­μιού του. Φωτογραφίζαμε εκφράσεις, κινήσεις, συσπάσεις. Δια­κόσια χρόνια αναζήτησης, στοχασμού, μοναξιάς, ανταρσίας ίσως, είχαν φτιάξει ένα θώρακα γύρω του, που καμιά ερμηνεία δεν μπορούσε να περάσει. Ίσως μερικές εικασίες μόνο.

Σ’ εμένα έδωσε μιαν αόριστη εντύπωση ερχομού κάποιου φυσικού φαινόμενου. Μόνο που δεν μπόρεσα να πω αν το φαινό­μενο θα ήταν πιο κοντά σε μιαν άνοιξη, ή σε μια λαίλαπα.

Η σιωπηλή παρατήρησή μας κράτησε όσο χρόνο ο «Μοναχικός», χρειάστηκε να διασχίσει το διάδρομο μέχρι την αίθουσα υποδοχής. Μετά, οι πρώτες ερωτήσεις ακούστηκαν όλο αδημονία:

«Ανακάλυψες την Αλήθεια που αναζητούσες;»

Μικρή σιωπή μεσολάβησε μέχρι την απάντηση, που ύψωσε την περιέργειά μας βασανιστικά.

«Ναι», απάντησε.

Ο τόνος της φωνής του ήταν σταθερός, αλλά φανερά αγύ­μναστος από τόσα χρόνια σιωπής.

«Θα την πεις;» συνεχίσαμε όλο λαχτάρα κι επιφύλαξη.

«Όχι».

Η απάντηση έπεσε σα μολύβι.

Η συνέχεια όμως έφερε ανακούφιση:

«Θα σας την δείξω, όμως».

«Θα ενωθείς μαζί μας συναισθηματικά;»

Λεύτερο κύμα ανακούφισης:

«Ναι».

Το επαναστατημένο κύτταρο είχε επιστρέψει στον ανθρώ­πινο οργανισμό. Η αναρχία ενάντια στην αναρχία είχε τελειώ­σει. Η ισότητα β’ είχε κυριέψει και το τελευταίο κομμάτι της ανθρωπότητας που καιρό τώρα την αρνιόταν. Ένα συναίσθημα ικανοποίησης διαμοιράστηκε σ’ όλους μας.

.φρενιασμένη να εξαντλείτΌμως: Κάποια συναισθηματική αναταραχή παρουσιάστηκε αμέσως μετά την ένωση του 11... με το«Εμείς», της ανθρωπότη­τας. Η λαβή ενός αφόρητου πόνου μας έσφιξε όλους,σταματώ­ντας σχεδόν την ανάσα μας. Και ήταν μόνο η αρχή.

Η αίσθηση της χαράς, της ψυχικής ευφορίας μας, λες και ρουφιόταν από τεράστια δίνη. Ό,τι είχε σε απόθεμα η μάζα των 41.16Θ.504.133 ανθρώπων από αυτό το συναίσθημα, άρχισε με τα­χύτητααι!

Ποιο ήταν λοιπόν το σημείο που ξόδευε, σπαταλούσε αυτό το τόσο πολύτιμο συναίσθημα;

Τ’ ανθρώπινα συγκοινωνούντα δοχεία της χαράς άδειαζαν. Σε ποιο από αυτά γινόταν η διαρροή; Και πόσο θα κρατούσε;

Ένα κλάσμα πονούσε απόλυτα. Γι^’ αυτό ξόδευε τ’ αποθέμα­τα χαράς του συνόλου.

Φυσικά, οι υποψίες γρήγορα έπεσαν πάνω στον 11... Η κα­ταστροφή είχε αρχίσει μόλις ενώθηκε συναισθηματικά μαζί μας.

Πράγματι, αυτός αποτελούσε το σημείο διαρροής της συ­ναισθηματικής μας ευφορίας.

Γιατί άραγε;

Κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως μια αν­θρωπομονάδα ήταν δυνατό να κρύβει μέσα της τόσο πόνο! Να τον αντέχει! Διαμοιρασμένος αυτός ο πόνος και κόντευε να ε­ξαφανίσει όλο το είδος!

Το πράγμα έμοιαζε με πυρηνική διάσπαση του ατόμου του πόνου, που είχε ελευθερώσει μια δύναμη καταστροφής ασύλλη­πτη!

Έμοιαζε ή ήταν; Και η αιτία; Ποια άραγε ήταν η αιτία τό­σου πόνου; Μήπως η «Αλήθεια» που είχε ισχυριστεί ο 11... ότι είχε ανακαλύψει; Κι αν ναι, με τί λέξεις περιγράφεται μια τέ­τοια αλήθεια; Με τί μάτια αντικρίζεται; Με τί μέγεθος δυνάμεων αντιμετωπίζεται αυτή η αλήθεια συναισθηματικός φονιάς; Με ποια αυταπάτη, έστω σκεπάζεται;

Οι βράχοι των ερωτημάτων έπεφταν απανωτά στον γεμάτο απορία νου μας. Αυτό, σε συνάρτηση με τον πόνο, μας μούδιασε.

Τα θεμέλια του πολιτισμού μας της β’ ισότητας έτριξαν λίγο αργότερα. Ο πόνος πια ήταν αφόρητος, αβάστακτος, απαρά­δεκτος. Η άβυσσος που μας οδηγούσε διακρινόταν σ’ απόσταση κοντινού χρόνου.

Στο μεταξύ, ο 11... σιωπούσε (ή μιλούσε για την αλήθεια του, σωπαίνοντας;)

Οι πρώτες αντιδράσεις άρχισαν να παρουσιάζονται:

«Πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτό το μαρτύριο;» αναρωτήθηκαν πολλοί.

Κι άλλοι: «Είναι μια δοκιμασία που θα περάσει. Δεν είναι δυνατό μια ανθρωπομονάδα να δημιουργεί πόνο τόσο, που το σύνολο της ανθρωπότητας να μην τον αντέξει. Τ’ αποθέματα πόνου του 11... πρέπει να εξαντλούνται».

Τα συναισθήματα της απορίας, της αισιοδοξίας, της οργής, της έκπληξης κι όποια άλλα, εννοείται, διαμοιράζονταν σ’ όλους μας. Η αντίδραση θα γεννιόταν απ’ ότι τελικά θα επικρατούσε στην πανανθρώπινη ένωση.

Αλλά, ό,τι είχε συμβεί μέχρι τότε έμοιαζε από μια άποψη με παγόβουνο: το πολύ βρισκόταν στο αθέατο μέρος.

Ο 1199/11 Π ρουφούσε τα τελευταία αποθέματα της χαράς μας με ταχύτητα που όλο μεγάλωνε. Σίγουρα: τα περιθώρια εί­χαν εξαντληθεί. Σε λίγο, ο πόνος θα μας κυρίευε ολοκληρωτικά, θα σκότωνε κάθε επιθυμία για συνέχιση της .ζωής, Έπρεπε λοι­πόν να γίνει κάτι άμεσα. Αυτό το παραδέχονταν ακόμα κι όσοι πριν λίγο ήταν αισιόδοξοι.

Τί άραγε;

Το γεγονός είχε πια ξεπεράσει το μαρτύριο, είχε μπει στα όρια της θυσίας, του απόλυτου διλήμματος. Της ολοκληρωτικής καταστροφής. Στο μακρινό παρελθόν, εκατομμύρια φορές, ο Έ­νας είχε θυσιαστεί για τους πολλούς. Τώρα ζητιόταν τ⁵ αντίθετο. Για πρώτη φορά, το πρόβλημα ήταν αντάξιο της εξέλιξης του πολιτισμού μας. Η λύση όμως;

Τώρα, τα θεμέλια του πολιτισμού μας δεν έτριζαν. Περίμεναν το ελάχιστο σπρώξιμο για να σωριαστούν. Το μυαλό μας δεν ήταν πια μουδιασμένο. Είχε παγώσει. Ο παγκόσμιος πόνος είχε φτάσει σε ύψη απροσδιόριστα. Γονατίζαμε.

Από τη μια πλευρά δεν έστεκε ο 11... κι από την άλλη ε­μείς. Όχι. Αυτό ήταν μόνο ό,τι φαινόταν. Το βαθύτερο ήταν άλ­λο. Αυτό: το βάρος της ζωής ή μιας ιδέας μέτραγε πιο πολύ;

Πανάρχαιο ερώτημα, βέβαια, που μας παρουσιάστηκε ξανά αιφνιδιαστικά, σε πλαίσια γεγονότων απρόβλεπτα. Κατάρα! Ποια ήταν η αλήθεια του 11... που γεννούσε τόσες μάζες πόνου; Και πώς την είχε σηκώσει μόνος;

Πώς ν’ αρνηθείς την αλληλεγγύη σ’ ένα συνάνθρωπο; Πώς να δεχτείς τον θρυμματισμό της ενότητας; Ν’ αγνοήσεις την πρόκληση του Απόλυτου; Αλλά, και πώς ν^’ αφήσεις τη ζωή να σβήσει από ένα δίλημμα; Όποιο δίλημμα; Αν η ιδέα είναι εκδήλωση της ύλης, τότε δεν πρέπει να υπάρχει πρόβλημα. Ούτε όμως και μαρτύριο για την επιλογή. Και μαρτύριο υπήρχε. Αν, πάλι, η ύλη είναι εκδήλωση της ιδέας, δεν θα ’πρεπε να υπάρχει φόβος για την εξαφάνιση της ζωής. Και φόβος υπήρχε.

Τ’ ανηφόρισμα της θυσίας δεν τέλειωνε σε λόφο. Σκαρφά­λωνε σε βουνό ατέρμονο. Στον σταυρό του έπρεπε να καρφώσουμε τη ζωή! Είχαμε το δικαίωμα για κάτι τέτοιο;

Το δικαίωμα; Και βέβαια, το είχαμε Οι δυνάμεις μας έλει­παν.

Ο πολιτισμός μας σωριάστηκε με μιαν ομαδική κραυγή: «Θάνατος!».

Ο 1199/11 Π μας περίμενε. Μας κοίταζε όπως ένας αυτόχειρας βλέπει το μαχαίρι του να βυθίζεται στην καρδιά του, (υπάρχει και τέτοια ματιά).

Πριν ορμήσουμε πάνω του, λένε πως είπε:

«Τώρα έχετε την αλήθεια που σας αφήνω».

Για μια ακόμα φορά, οι πολλοί δεν είχαν αντέξει το βάρος του Ενός. Γι’ αυτό τον σταύρωσαν.

Εκατομμύρια αγώνες, θυσίες, μιας πορείας για την τελειό­τητα, φάνηκαν αδικαιολόγητοι, αδικαίωτοι, μάταιοι.

Αν ο κόσμος των ιδεών φανταζόταν την ύλη, τότε η περί­πτωση ήταν αυτοκτονία μ’ ανύπαρκτο μαχαίρι.

Τώρα, μετά από καιρό, βαδίζοντας σ’ ένα βάλτο ενοχής, ψάχνουμε για την «αλήθεια» εκείνου που σταυρώσαμε.

Θέλω να ελπίζω πως θα τη βρούμε πριν μας ρουφήξει ο βάλτος που διασχίζουμε. Τολμάω να πιστεύω πως ή αδυναμία που δείξαμε δεν ήταν αντάξιά μας.

Είμαι σίγουρος πως ο άνθρωπος χρειάζεται μια ακόμα πί­στωση χρόνου. Σε κάποια από τις επόμενες συγκρούσεις του με το Απόλυτο, θα νικήσει. Στο κάτω κάτω, κι αυτή του η δυνατό­τητα να δίνει μάχες που τις χάνει, είναι μισή νίκη.

                  Δεν είναι δυνατό το αύριο να πνίγεται από ιστορίες του χτες.

Θα τον αντέξουμε τον Σταυρό! Τον Σταυρό μιας θυσίας, ή της σκέψης ότι μας περιέχει ένας κόσμος χωρίς αντίκρισμα ι­δεών. Κι εδώ ακριβώς σφηνώνει το μέλλον στο παρόν. Και αντί­στροφα.

*  * *