Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ
ΚΑΝΕΝΑΝ
(Απόσπασμα από την 3η έντυπη έκδοση)
Μία ώρα αργότερα, αν και άδειος από την αίσθηση
του Θείου, κοιμόμουν σαν αθώο βρέφος.
Χωρίς Θεό, αλλά, ταυτόχρονα, χωρίς την αντινομία από την ύπαρξη του Κακού,
της οδύνης, της οντολογικής αντιπαράθεσης, του αίματος. Χωρίς τον κίνδυνο μίας
υπαρξιακής εξέγερσης. Την υποχρέωση στην υπαρξιακή αλληλεγγύη, τη συμπόνια.
Χωρίς Θεό, αλλά και χωρίς τη δυνατότητα
να είσαι με την πλευρά των κολασμένων, των θυμάτων, των αθώων, των εξεγερμένων,
τελικά και συνολικά όλης της έμβιας, της μη έμβιας ύλης, γιατί το Τυχαίο ως μοναδική
αιτία της ύπαρξης του Κόσμου καταλύει όλα τα παραπάνω.
