2
αποσπάσματα από το μυθιστόρημα:
«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»
(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
Πανάς:
Αλήθεια, Παύλο. Ποια φαντάζεσαι πως είναι η λογική, ο στόχος της επανάστασης
για την οποία μας μίλησε ο ινδός;
Εγώ:
Αυτόματα καταλύεις την αδικία όταν γίνεσαι δυνατός. Και το σωστά δυνατός, κατά
τον Ρόλλαν, πρέπει να σημαίνει όχι θύτης. Αυτό το στοιχείο είναι ό,τι έλειψε
απ’ όλες τις μέχρι σήμερα επαναστατικές ιδεολογίες και τις πρακτικές τους.
Ούτε θύμα, ούτε θύτης, φαντάζομαι πως είναι ο σκοπός τους, ο στόχος τους. Για
σκέψου το μεδούλι αυτής της ιδεολογίας... Ζήσε και πέθανε περήφανα και άσε
τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Έσο δυνατός και βοήθησε τους άλλους να γίνουν το
ίδιο. Έτσι καταλύεις και την αναγκαιότητα της συμπόνιας, της αγάπης. Να τι
πρέπει να ευαγγελίζεται η θρησκεία της Γης...
Πανάς:
Ένα λεπτό. Αν κατάλαβα καλά, η τελευταία σου φράση, προεκτεινόμενη, λέει πως η
αναγκαιότητα της αγάπης είναι παράγωγο της ύπαρξης ενός αθώου θύματος;
Εγώ:
Ναι.
Πανάς: Το
ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη του Θεού; Την Ασκεί πάνω στα αμέτρητα αθώα
θύματα την έμβιας ύλης;
«Ο σ’
έκλειψη ευρισκόμενος Θεός, των πιστών της Θρησκείας της Γης, μου θυμίζει κάτι.
Σε σένα, Παύλο, πρέπει να θυμίζει περισσότερα», λέει η Ηγουμένη ύστερα από τη
σιωπή που έφερε η αφήγηση του Πανά.
Δεν
απάντησα στη φράση της. Είχα ελπίσει πως κανένας δεν θα έκανε την παρατήρηση
της Αναστασίας.
«Στο
τελευταίο βιβλίο της δεκαλογίας σου, μιλάς κι εσύ για την Έκλειψη του Θεού και
λες, αν θυμάμαι καλά, πως ο Θεός έχει κρυφτεί πίσω από το μη καλό που κυριαρχεί
στον κόσμο του αισθητού», μου κάνει η Αναστασία.
«Τώρα θα έλεγα πως είναι κρυμμένος πίσω
από το απόλυτο μέγεθος Του. Τί θέλεις να πεις,
