Απόσπασμα από το μυθιστόρημα:
«Ο
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»
(2 έντυπες
εκδόσεις + 1 σε e-book)
…………………………………………………………………………
Είναι στα χέρια
μου ένας αδιάβροχος φάκελος. Στα νερά μία ξανθιά θεά που χάνεται σχίζοντας τα
νερά σαν δελφίνι. Μία ξεψυχισμένη αναμονή μέσα μου. Το αίμα του ήλιου πάνω στα
νερά του κόλπου.
Μία μουσική πρόκειται να έρθει μέσα στη νύχτα. Ένα μήνυμα του
Ρόλλαν. Νότες σαξοφώνου. Σκαλοπάτια για μία αλήθεια, ή για ένα αίνιγμα.
Είναι το «Ρέκβιεμ Για Μία Απόσταση», στα χέρια μου.
Βάζω το cd στη συσκευή και μετά την ενεργοποιώ.
Διαβάστε, αφού
είναι αδύνατο ν’ ακούσετε. Μην ανησυχείτε. Θα είμαι συνοπτικός. Ελπίζω και
κατανοητός. (Εκπέμπει μία μουσική
ο χωρόχρονος. Βγάζουν νότες τις νύχτες τ’ αστέρια. Μία σιωπή. Μία υπόσχεση
επανόρθωσης. Μία συγνώμη):
Το καταλαβαίνω από την αρχή: Μία Κίρκη από νότες είναι το Ρέκβιεμ.
Και να που τώρα νιώθω να είμαι ένα ελάχιστο σωματίδιο ύλης, όμοιο με τ’
αμέτρητα άλλα που συνθέτουν το Όλο. Κινούμαι, ενώνομαι, μεταμορφώνομαι,
αποσυντίθεμαι, αναλώνομαι, για κάτι και από κάτι που δεν γνωρίζω. Σίγουρα,
αναζητώ, ποθώ κάτι που δεν το βλέπω, αλλά που όμως το νιώθω να υπάρχει κάπου
απέραντα μακριά μου. Παντοτινά μακριά μου. Είναι κάτι ανάμεσά μας. Ναι, είναι η
αδυναμία του να με πλησιάσει, διασχίζοντας το σχεδόν μηδενικό νοητικό και
συναισθηματικό μου δυναμικό. Το ασήμαντό μου. Είναι η αδυναμία του Μεγίστου να
γίνει ελάχιστο. Του ελάχιστου να δει το Μέγιστο. Κάπου είναι ένα φως που δεν
βλέπω. Είναι μία μοναξιά, ένα σκοτάδι μέσα μου. Ένα παράπονο. Και μία βούληση
αναβάθμισης, υπέρβασης. Είναι η Αλήθεια μέσα μου.
Ύστερα, η μουσική Κίρκη με κάνει πρωτογενές έμβιο ον., και έχω
την ελπίδα πως δεν θα νιώσω ό,τι και στην πρώτη μου μεταμόρφωση. Αλλά η ελπίδα
μου σύντομα πνίγεται μέσα στις νότες. Μέσα στην σκληρή Αλήθεια.
Το ίδιο μου συμβαίνει κι όταν σε απανωτές μεταμορφώσεις γίνομαι
ιός, σκύλος, γάτα, πάνθηρας, λιοντάρι, αετός, σπουργίτι, φάλαινα, δελφίνι,
καρχαρίας και ό,τι άλλο αναπνέει.
Τέλος, μεταμορφώνομαι στην άθροιση των πιο εξελιγμένων έμβιων
όντων. Όμως, και τότε όλες μου οι νοητικές, συναισθηματικές, ενορατικές δυνατότητες
δεν επαρκούν για να γίνω αντιληπτός από το Μέγιστο. Νιώθω την Αλήθεια στον
βαθμό και με τον τρόπο που την ένιωσα και ως σωματίδιο ύλης.
«Είναι σα να μην υπάρχει Θεός, Ρόλλαν. Αυτό λες με τις νότες σου.
Την Αλήθεια. Είναι σα να μου λες πως ο άνθρωπος είναι κι αυτός έγκλειστος μέσα
στους νόμους της τροφικής αλυσίδας», φωνάζω όταν βγαίνω από την έκσταση του
«Ρέκβιεμ Για Μία Απόσταση».
Το φως της ημέρας με βρίσκει βουτηγμένο στο σκοτάδι της Αλήθειας
του Κόσμου μας. Στη γνώση πως οι Κόσμοι είναι άπειροι και πως ο δικός μας
βρίσκεται στην κατώτερη κλίμακά τους, όπου το Καλό, ο Θεός, η αγάπη, το
Επέκεινα απουσιάζουν, όπως από τη ζωή ενός ζώου, ενός ιού, ενός σωματιδίου
ύλης.
