Απόσπασμα από μια συνέντευξή
μου (την αναφέρει ο Φίλος – αδελφός Νίκος Θεοδώρου στο περιοδικό “ΥΦΟΣ” τεύχος
12 του 1985):
«Η πρόκληση του Απόλυτου είναι
γενική και αφορά όλους. Όμως λίγοι από τους ανθρώπους την αποδέχονται κι ακόμα
πιο λίγοι βγαίνουν νικητές στη σύγκρουση μαζί του. Γιατί ο μοναδικός τρόπος για
να νικηθεί το Απόλυτο είναι η Θυσία. Ο θάνατος, η σταύρωση, ή η τρέλα δηλαδή.
Αλλά για να πάψω να είμαι σκοτεινός, ας εξηγήσω τι εννοώ λέγοντας Απόλυτο.
Λοιπόν, Απόλυτο για μένα, είναι το μέγεθος που περιβάλλει την Ύπαρξη. Με ότι
μπορεί να περικλείει η λέξη Μέγεθος: Χώρος, Χρόνος, Υπαρξιακό Αίνιγμα, Έννοιες,
Πόνος, Ερωτήματα. Ως γνωστόν είμαστε πεπερασμένα όντα. Δηλαδή έχουμε όρια. Και
συμβαίνει να μας περικλείει κάτι το οποίο δεν έχει όρια – το Χωροχρονικό
Συνεχές. Αυτό και μόνο δημιουργεί μια τραγωδία μέσα στην Ύπαρξη. Την κάθε
ύπαρξη. (Ότι υπάρχει ποθεί το Απόλυτο Μέγεθος. Τη θεοποίηση. Την ελευθερία
της Αυτοαιτίας)».
