10^η Άποψη:

Ø Κώστας Γεωργουσόπουλος: (Στην τηλεοπτική εκπομπή «Άξιον Εστί» του κ. Β. Βασιλικού της 9/7/95): «…Ο Διαμαντής Φλωράκης διακονεί, με πάρα πολύ δόκιμη γραφή, ένα πάρα πολύ δύσκολο λογοτεχνικό είδος… Εκείνο που τον ελκύει περισσότερο είναι μία στροφή προς τα υπαρξιακά προβλήματα… Η λογοτεχνία του ανήκει σ΄ εκείνη την κατηγορία που ονομάστηκε Νέο Κύμα… Δεν νομίζω ότι υπάρχει σ΄ αυτόν τον τύπο μυθιστορήματος δεύτερη γραφή σαν αυτή στην Ελλάδα… Σ΄ αυτού του είδους, ας πούμε, τη λογοτεχνία της ενδοσκόπησης έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μια επιστροφή στα ερωτήματα των προσωκρατικών, της μεγάλης Κοσμολογίας περί του Είναι, του Όντος, του Χρόνου, δηλαδή του Ηράκλειτου, του Παρμενίδη…

http://diamflorakis5.blogspot.gr/2014/08/60.html?view=sidebar

Από το 5^ο βιβλίο της

«ΑΛΛΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΉς ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ»

 

?"Η Αλήθεια του Κόσμου είναι το Αίνιγμά του". (Μεταθανάτιο μήνυμα του Ρόλλαν Αντύπα, από το μυθ.: "Ο Άνθρωπος που δεν χρειαζότανε κανέναν").

https://www.smashwords.com/books/view/308555

Απόσπσμα από το 4^ο βιβλίο της 5/λογίας:

«η άλλη αστυνομική λογοτεχνία»

«Η ΕΝΤΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»

 

Στις δικές μου ερωτήσεις (που τις φαντάζεστε) αρνήθηκε ν΄ απαντήσει. Μου είπε μόνο αυτό: “Η Κόλαση των άλλων είναι και δική μας”.

 

Δεν μπορώ να ξέρω πως σας φαίνεται η ρήση του. Εμένα πάντως μου φάνηκε, από τη στιγμή που την άκουσα, σοφή, αληθινή και με βάθος. Αντήχησε μέσα μου έτσι: Η κόλαση των καταφρονεμένων, των πεινασμένων, των αδικημένων, των θυμάτων της δύναμης κοντολογίς, του Κόσμου αυτού, είναι και η δική μας κόλαση. Μία κόλαση που κάποτε θα μας καταπιεί.

 

Η Ράνια, όμως, έδωσε μία βαθύτερη μεταφυσική ερμηνεία της. Είπε: “Παράδεισος θρησκευτικός με αντίποδα μία κόλαση, δεν μπορεί να υπάρξει”.

 

Ψάχνοντας την ερμηνεία της Ράνιας γκρεμίστηκα σε διανοητική άβυσσο από την οποία τρόμαξα να γλιτώσω. Δεν είμαι για τέτοια βάθη εγώ.

 

Και σαν να μην έφτανε αυτό, μας είχε προκύψει μία μέρα πριν κι ένα ακόμα μυστήριο: Στον φορητό Η/Υ του ανθρώπου-αίνιγμα βρήκαμε, στο μοναδικό

  του αρχείο, αυτή τη φράση: “Η συνειδητοποίηση πως είμαστε όλοι έγκλειστοι του ίδιου αιματηρού και άλυτου Αινίγματος, είναι η πιο ισχυρή αιτία δημιουργίας αισθημάτων αλληλεγγύης. Ακόμα και προς το ίδιο το Αίνιγμα”.

 

Η Ράνια, όταν ατέλειωτες φορές το διάβασε, έμεινε για ώρα βουβή. Ώσπου κάποια στιγμή είπε: “Χαοτική σκέψη. Είναι η περίληψη ενός συνταρακτικού πιστεύω. Ίσως και η περίληψη της Αλήθειας του Κόσμου. Μπορεί να γραφτεί ολόκληρο δοκίμιο πάνω του. Δεν έχω διαβάσει κάτι καλύτερο για την υπαρξιακή Αγάπη. Για το μεγαλείο της Συγνώμης. Σαν κλεμμένα λόγια από τη σιωπή του Θεού, μοιάζουν. Σου δίνει την εντύπωση πως εμφυτεύει σκέψη στο άνοο, στο τυχαίο, στο άσκοπο της Δημιουργίας… Ένα βουβό παράπονο κρύβεται μέσα του, αλλά και μία μεγαλειώδης συγνώμη. Αμφίστομη φράση. Περιέχει, απευθύνεται και στις δύο δυνατές εκδοχές ερμηνείας της Ύπαρξης”.

 

https://www.smashwords.com/books/view/308667

 

Τι είπε η ελληνική ε.φ.:

http://diamflorakis5.blogspot.gr/2014/03/blog-post_6.html?view=sidebar