Απόσπασμα από το 21 βιβλίο μου (σε e-book)
4/12/99
(13)
ØΕίμαστε αυτό που παρατηρούμε, έγραφα χτες, αντιγράφοντας τα λόγια
κάποιου. Αλλά κι εκείνο που δεν θέλουμε να παρατηρήσουμε, θα προσθέσω σήμερα.
Πριν λίγα χρόνια, ένας συμπατριώτης μας, ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητό του προς τη βόρειο Ελλάδα, νομίζω, άθελά του χτύπησε έναν πεζό που βάδιζε στον εθνικό δρόμο. Ο οδηγός, πιστεύοντας (λανθασμένα) ότι είχε σκοτώσει τον συνάνθρωπό του και μην αντέχοντας την ενοχή που του προκάλεσε η σκέψη ότι είχε αφαιρέσει μία ζωή, κρεμιέται σε μία κολώνα της Δ.Ε.Η, αφού πριν έγραψε ένα σημείωμα στο οποίο εξηγούσε τους λόγους της πράξης του.
Πριν λίγα χρόνια, ένας συμπατριώτης μας, ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητό του προς τη βόρειο Ελλάδα, νομίζω, άθελά του χτύπησε έναν πεζό που βάδιζε στον εθνικό δρόμο. Ο οδηγός, πιστεύοντας (λανθασμένα) ότι είχε σκοτώσει τον συνάνθρωπό του και μην αντέχοντας την ενοχή που του προκάλεσε η σκέψη ότι είχε αφαιρέσει μία ζωή, κρεμιέται σε μία κολώνα της Δ.Ε.Η, αφού πριν έγραψε ένα σημείωμα στο οποίο εξηγούσε τους λόγους της πράξης του.
Το
συνταρακτικό αυτό γεγονός καταχωνιάστηκε, ασχολίαστο, σε ένα αθέατο μονόστηλο,
με υποσυνείδητη, υποθέτω, πρόθεση να ενταφιαστεί στο ομαδικό ασυνείδητο. Έτσι
κι έγινε. Γιατί, η ακραία εκδήλωση πλεονάζουσας ευαισθησίας εκείνου του
ανθρώπου μας θύμιζε, τόνιζε το δικό μας εγκληματικό έλλειμμα. Κι αυτό έπρεπε,
οπωσδήποτε, να το απωθήσουμε, για να μην τσαλακωθεί η ιδεατή εικόνα του εαυτού
μας και της κοινωνίας μας. Αντί να φτιάξουμε ένα μνημείο στον τόπο που
κρεμάστηκε εκείνος ο άνθρωπος, για να τιμήσουμε την ανθρώπινη ευαισθησία,
κατασκευάσαμε ένα τάφο για μέρος της μνήμης μας.
Ê
