22/10/2002 (180)
Ø Σκέφτομαι: Το είδος μας, καταδικασμένο σε ισόβια κάθειρξη (για ανύπαρκτο
έγκλημα, για μη ορατό σκοπό) έγκλειστο στη φυλακή των προδιαγραφών του,
προσπαθεί, χιλιάδες χρόνια τώρα, να δραπετεύσει, λιμάροντας τα σίδερα της
φυλακής του, με όργανο τις θρησκείες, τη φιλοσοφία, την τέχνη και ίσως αύριο με
τη βιοτεχνολογία. Όμως, μέχρι στιγμής, τα μέσα δραπέτευσης αποδεικνύονται
αναποτελεσματικά, ή πιο αργά από την ταχύτητα των θανάσιμων κινδύνων
(επιθετικότητα, πυρηνικό ολοκαύτωμα, έλλειψη αλληλεγγύης, καταστροφή του
οικοσυστήματος κ.α) που συσσωρεύονται. Ήδη, η «φυλακή» έχει πλημμυρίσει από τα
δάκρυα των καταραμένων του πλανήτη και οι προνομιούχοι φυλακισμένοι συνεχίζουν
να ζουν αμέριμνοι, αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Ανυποψίαστοι από τον
υπαρκτό κίνδυνο η φυλακή να γίνει ομαδικός τάφος για όλους. Ποιο σοκ μπορεί να
σώσει αυτό το αδικημένο είδος;
