Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014
2 ευχαριστώ...
Ο φίλος Δημήτρης Νικηφόρος (Great Houndini Nick) έγραψε για
μένα και για όσα είπε η Κασσάνδρα Αλογοσκούφη σε μια εκδήλωση (Τους ευχαριστώ
και τους δύο –θα υπάρξει συνέχεια. Χρωστώ πολλά ακόμα ευχαριστώ και σε άλλους φίλους-):
Ê
Από την εκδήλωση για τα 50 χρόνια της
λογοτεχνικής παρουσίας του συγγραφέα Διαμαντή Φλωράκη, την 17/5/2013 στο
βιβλιοπωλείο ARS NOCTURNA Λέκκα 23-25 αθήνα. Μεταξύ πολλών κριτικών,
συνεντεύξεων και σχολίων για το έργο του δημιουργού, διάλεξα αποσπάσματα από
την κατάθεση της κυρίας Κασσάνδρας Αλογοσκούφη, που ταιριάζει αρκετά με την
άποψή μου για το φαινόμενο, γιατί φαινόμενο είναι, Διαμαντής Φλωράκης, στην
λογοτεχνία! Δεν αναφέρομαι στην ελληνική λογοτεχνία μιας και η ιδιότυπη γραφή
του Φλωράκη είναι μοναδική σχεδόν στο ''είδος'' αυτό παντού. Τα εισαγωγικά στο
είδος αφορούν στην αθεράπευτη εμμονή μου να μην διαχωρίζω την λογοτεχνία σε
''είδη'' παρά μόνον σε λογοτεχνία ή ... κακοτεχνία.
« ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, Η ΥΛΗ »
[...Όταν το 73 η Ελλάδα έπαλλε μεταξύ λογοκρισίας και ανελευθερίας, ο Διαμαντής όχι μόνο γράφει, αλλά εκδίδει ένα καθόλα αιρετικό βιβλίο το «Επιστροφή στο Μέλλον». Είναι αιρετικός σε κάθε θρησκεία πολιτικού φανατισμού και όχι μόνο αυτό αλλά επανεκδίδει 2 έκδοση την επομένη της 7ετίας(1975). Στα χρόνια που ακολουθούν εκδίδει τις 9 συνέχειες από την 11-λογία υπαρξιακής αναρχίας-εσχατολογικής ουτοπίας.
Η φάλαγγα που θα υποστεί είναι κυρίως πνευματική, όπως εκείνη της μικρής αναγνώρισης που του στερούν -επιδεικτικά μάλλον- οι συν-επίκαιροι του συγγραφείς υπό την μορφή μιας σιωπηλής μα άγριας τιμωρίας, όπως επιφυλάσσει πάντα ο ήττων σημασίας προς τον καλύτερό του φίλο.
Ο Δ. Φ. δε νοσταλγεί τέτοια τιμή, απλά επιβεβαιώνει ότι το έργο του είναι αυστηρά για στοχαστές του αυθεντικού. Για κείνους τους Νοσταλγούς του Τίποτα που αρέσκονται σε μιαν αιώνια επιστροφή στο μέλλον.
Από τις μορφές των συγγραφέων που του αναγνωρίζουν το ύψος και την αξία είναι και ο Β. Βασιλικός που τον αναφέρει στο βιβλίο του «αγγελιάσματα». Κι εδώ το γεγονός αυτό επιδέχεται περαιτέρω σχολιασμού μιας και οι δυο τους είναι παιδιά κατοχής-εμφυλίου και αυτόπτες μάρτυρες μιας τυφλής βίας πολιτικής και μη. Ο μεν Βασιλικός έγραψε κι αναλώθηκε με 100 βιβλία επί του ζητήματος της εθνικότητας διχόνοιας υπό τα φώτα της διασημότητας που του χάρισε η πρωτοκαθεδρία στην ΕΡΤ, ο δε Διαμαντής στην αυτονομία των αυτοεκδόσεών του επικεντρώθηκε στον μετασχηματισμό των βιωμένων κόσμων σε άλλους μακρινούς στο χωροχρόνο. Ήταν μία καθόλα ειρηνική απασχόληση με την ψυχροπολεμική των όντων.
Η σφαγή-σφαγή και το μαχαίρι-μαχαίρι.
Είτε ρεαλιστικά είτε φανταστικά αποτυπώθηκε και πόνεσε το ίδιο…
Γράφει στο βιβλίο «πονοτρόνια και οι αναρχικοί του απολύτου:
«Λοιπόν: Μία απειλή, την εξουδετερώνεις, την αποδέχεσαι, ή τη μεταμορφώνεις. Έκανα το τελευταίο.»
Ο Δ.Φ. κρίνει τα πάντα και τις σκέψεις του Ψυχρά, Αντικειμενικά Παρηγορητικά. Ανησυχεί για τον σκοπό και το τέλος της ύλης. Για το εμφύσημα της ύλης σε ήθος και όταν αυτή αποφασίζει να πάει ενάντια στο ήθος της (άγιοι δολοφόνοι και φονιάδες με το αγγελικό πρόσωπο). Η απόλυτη μάχη του Καλού και του Κακού εντείνεται με την ίδια καταστροφική ένταση, είτε εσωτερική μας άβυσσο, είτε εξωτερικά στο άπειρον που ξανοίγεται ολόγυρά μας. Στην ερώτηση υπάρχει Θεός ή όχι; Δεν απαντά Ναι ή Όχι, αλλά με μια Τρίτη απάντηση. Θεός είναι ο πιθανοτικός χώρος των ηλεκτρονίων, όπως αυτά κινούνται μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας.
Κρατάμε στην καρδιά την φράση:
«Απέραντη πατρίδα, η `Υλη».
(αναρχικός του απολύτου, δεν λέει πατρίδα μας η γη, αλλά απέραντη πατρίδα μας η ύλη) ]
[....Που διαφέρει ο Δ.Φ. από τους άλλους συγγραφείς φανταστικού. Οι υπόλοιποι είναι σαφώς κυνηγοί του φανταστικού. Ενώ ο Διαμαντής δεν μιμείται κάτι ή κάποιον. Είναι πηγαίος, αυθόρμητος και επαληθεύεται με τον καιρό. Αγαπά τη συγγραφική απομόνωση, αφού δεν έχει ανάγκη κανέναν για να υπάρξει ως στοχαστής.
Στα «Πονοτρόνια» αναφέρει «Πονάω, άρα υπάρχω…»
Μία άλλη εξήγηση για το βεβαρυμμένο παρελθόν των πρωταγωνιστών του προέρχεται από το γεγονός ότι ο συγγραφέας πρέπει να θανατώσει τους προηγούμενους ήρωες των μυθιστορημάτων που ήδη έγραψε για να μπορέσει να γράψει νέα βιβλία με νέους ήρωες. Αυτό εκ πρώτης όψεως φαίνεται σαν εξπρεσιονισμός, δεν είναι παρά η ενοχή του συγγραφέα, που πρέπει να αποκοπεί από τον πλακούντα των προηγούμενων έργων του. Γι’ αυτό και μας ξεγελά ο ρόλος του Άγιου Δολοφόνου που έχουν τα έργα του. Μην ξεχνάτε ο Διαμαντής είναι παιδί των έργων του, και κάθε φορά μεγαλύνει σε κάθε νέο βιβλίο που γράφει. Η παιδικότητά του πηγάζει από τη διαρκεί αναγέννησή του. Είναι απλός άνθρωπος δίχως δόλο που αποκαλύπτει τη πιο σύνθετη μορφή σκέψης την υπαρξιακή φιλοσοφία. Τα βιβλία του με απλές φράσεις φτιάχνουν οικοδομήματα πολυεπίπεδα και από πολλές οπτικές γωνίες Ειδομένα. Σπάει και καταλύει με αφοπλιστικό τρόπο την πραγματικότητα. Σε αυτό βοηθούν και οι χώροι οι τόποι που περιγράφει και λειτουργούν πιότερο σα θεατρικά σκηνικά που πλανεύουν τον ήρωα του βιβλίου. Οι χώροι και οι τόποι που περιγράφουν έχουν την αίσθηση μακέτας με ψεύτικους δρόμους, σπιτάκια ομοιόμορφα. Δεν υπάρχει το ανθρώπινο αποτύπωμα της μνήμης που αφήνουν τα σπίτια από τους ιδιοκτήτες τους.
Πολλά από τα έργα του περιέχουν μία απειλή θανάτου, που ο ήρωας ξεπερνά με τον έρωτα. Ο φόβος ξεπερνιέται με την χαλάρωση και την απόλαυση που προσφέρει η απόδραση από το κυτταρικό σύμπαν ή όποια άλλη φυλακή και τέλος το ον ενώνεται με το απόλυτο ή θέλει να ενωθεί.
Αυτή είναι και η Εμπεδόκλεια θεώρηση των πραγμάτων. Φιλώ πολεμώντας, Πολεμώ αγαπώντας! Φιλώ πεθαίνοντας, πεθαίνω αγαπώντας! Μια αιώνια πάλη των αντιθετικών δυνάμεων κι αυτή είναι η φύση του κόσμου.
«Είναι προτιμότερο να χαρτογραφώ
λάθος τον Κόσμο, παρά να μην τον
χαρτογραφώ καθόλου.
('Όλοι, υποχρεωτικά, πάντα αυτό κάναμε).» Δ.Φ. ]
('Όλοι, υποχρεωτικά, πάντα αυτό κάναμε).» Δ.Φ. ]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)