2013-06-18 (395)
Η περίληψη:
Η
συντεχνία των πολιτικών (η πιο ανάλγητη κι επικίνδυνη συντεχνία) δανειζόταν για
να αγοράζει ψήφους, να διορίζει υπεράριθμους χρυσοπληρωμένους οπαδούς της,
χρεώνοντας κυρίως τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Οι υπόλοιπες
συντεχνίες, εκβιάζοντας συνεχώς άρπαζαν προνόμια ως άλλοι πολίτες πρώτης κατηγορίας,
που κι αυτά πλήρωναν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, υποκρινόμενοι πως τα
αποσπούν από κάποιον καπιταλιστή εργοδότη.
Αποτέλεσμα:
Ζούμε σε μια κοινωνία μηδενικής ενότητας, στην οποία όλες οι συντεχνίες
στραγγαλίζουν εκείνους τους πολίτες που αδυνατώντας να ανταποδώσουν τα ίδια,
θρηνούν ήδη 1.400. 000 ανέργους για τους οποίους λίγα μόνο υποκριτικά δάκρυα
χύθηκαν, μηδενικές προσπάθειες αλληλεγγύης έγιναν, σε αντίθεση με τα δάκρυα που
χύθηκαν και την αντίδραση των γνωστών συντεχνιών που παραλίγο να ρίξει τη χώρα σε χάος,
προκειμένου να μην χάσουν κυρίως 700 περίπου ακριβοπληρωμένοι πλεονάζοντες
δημοσιογράφοι τη δουλειά τους.
Έγραφα στο ημερολόγιό μου στις: 12 Μαΐου 2012
• Αν τελικά το «πλοίο» βουλιάξει, αυτό θα
οφείλεται στις τρύπες που άνοιξαν οι συντεχνίες στα ύφαλα του. Στο γεγονός πως
κάποιοι σοσιαλιστές, κόκκινοι και ροζ, πίστεψαν πως σοσιαλισμός είναι το τι θα
αρπάξεις από τους άλλους και όχι το τι θα προσφέρεις στην κοινωνία.
Και το «πλοίο»
για το 50%+ του λαού που δεν ζει κάτω
από την προστασία κάποιας συντεχνίας, έχει ήδη βουλιάξει.
Οι πολιτικοί
και οι συντεχνίες γνώριζαν με ποιον τρόπο θα έπρεπε να μοιραστεί η ανεργία
ισομερώς μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, αλλά δεν θέλησαν να τον
εφαρμόσουν. (Έπρεπε το κράτος να πάψει να δανείζεται για να πληρώνει τους υπαλλήλους
του, να απολύσει άμεσα τους πλεονάζοντες, βασικά αλλά όχι μόνο). Έτσι τα αριστερά
κόμματα κατάντησαν να υπερασπίζονται τους «αριστοκράτες» των εργαζομένων αντί
τους «πληβείους».
Είναι που το
συμφέρον ναρκώνει το αίσθημα δικαίου, τη λογική η αιτία για όλα αυτά.
