γράμμα σε ένα φίλο...

Απάντηση στο συνημμένο  ενός Φίλου:

Το γεγονός πως ο Θεοδωράκης (του Ποταμιού)δεν έκανε ποτέ λόγο για τη ληστεία των συντεχνιών σε βάρος των μη συντεχνιακών (ανίσχυρων πολιτών β κατηγορίας του ιδιωτικού τομέα με τους 1.350.000 ανέργους) ιδιαίτερα της συντεχνίας του (των δημοσιογράφων) που 40 χρόνια μέσω του ληστρικού αγγελιοσήμου χαρατσώνει αναίσχυντα (παρέα με τις άλλες συντεχνίες) τον λαό, σημαίνει πως είναι κι αυτός μια από τα ίδια. Τόνισε τα αδύνατα σημεία των άλλων κομμάτων κι έκρυψε τα δικά του, για ν’ αλιεύσει ψήφους.  Νάνοι ηθικής (αντάξιοί μας) μας κυβερνούν ή θα μας κυβερνήσουν. Υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα Ηθικής που ναρκώνει (αν δεν σκοτώνει) τη λογική, την αίσθηση δικαίου, αλληλεγγύης ωραίων αισθημάτων σ’ αυτή τη θλιβερή (αλλά πάντα αγαπημένη) χώρα [με 300+ φόρους υπέρ τρίτων, με δικαστικούς που ορίζουν το ύψος των αμοιβών τους και όχι η κυβέρνηση σύμφωνα με τα έσοδά της, με πολιτικούς που διόριζαν στη βουλή συγγενείς, φίλους και δώριζαν 16 μισθούς τον χρόνο, με διαμορφωτές τις κοινής γνώμης που σιωπούν εκεί που έπρεπε να μιλήσουν, με πλεονάζοντες, τουλάχιστον 30% περισσότερους, καλοπληρωμένους -μόνο αυτών το κόστος 40 χρόνια τώρα καλύπτει τα 300 δις του χρέους - 50% περισσότερο από τον ιδιωτικό τομέα που παράγει έργο, ελέγχεται αυστηρά για την απόδοσή του, δεν διορίζεται χαριστικά, βιώνει αγωνία για το εργασιακό του αύριο) άνετα εργαζόμενους, χωρίς αγωνία για το εργασιακό τους μέλλον, χωρίς έλεγχο της απόδοσής τους, με συνεχείς απεργιακούς εκβιασμούς που ταλαιπωρούν τους αδύναμους συμπολίτες τους, με άρνηση να πληρώσουν το χρέος του υπερδανεισμού που η συντεχνία των πολιτικών χρέωνε τη χώρα , ουσιαστικά τον ιδιωτικό τομέα δηλαδή, για να αγοράσει τη ψήφο τους, με σοσιαλιστές ροζ, κόκκινους που αντί να πουν στα δυο κόμματα εξουσίας: «Ρε μοιραίοι, που οδηγείτε τη χώρα με τον παράλογο δανεισμό;» έλεγαν (για να μη χάσουν ψήφους) πως τα όσα χαρίζονταν στις κρατικές συντεχνίες ήσαν ψίχουλα!, πίστευαν πως σοσιαλισμός είναι το τι θα αρπάξεις από τον διπλανό σου και όχι το τι θα προσφέρεις στην κοινωνία. Ένα δημοκρατικό κόμμα που θα δαμάσει το Ηθικό έλλειμμα χρειάζεται η πατρίδα μας, αλλά νιώθω πως δεν είναι ικανή (προς το παρών) να το ιδρύσει… (Αυτό το Ηθικό έλλειμμα –που ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ: “Ο άλλος άνθρωπος, το άλλο ον, είναι ή ο εκπληρωτής της ανάγκης σου για δύναμη, κατάχτηση, κυριαρχία, ηδονή, ή ο εχθρός σου”- μας έθεσαν- ταλαιπωρεί την ανθρώπινη Ιστορία. Αυτό είναι το αίτιο της τραγωδίας μας, που όμως με τις θρησκείες, τη φιλοσοφία, την Τέχνη προσπαθούμε να εξαλείψουμε, ή έστω να μειώσουμε. Γι αυτό είμαστε όλοι αθώοι, τραγικοί, καταδικασμένοι (από την όποια ακατανόητη Πρώτη Αιτία Δημιουργίας) με πόνο δάκρυα και αίμα, να διορθώσουμε την Ηθική μας αναπηρία. Να πραγματώσουμε την Ουτοπία της Αγάπης, της κατανόησης, της συγνώμης, ακόμα και προς την Πρώτη Αιτία της Δημιουργίας].

Καλή σου μέρα φίλε Συμεών. Και συγνώμη για τις πολλές παρενθέσεις και αγκύλες.

http://diamflorakis4.blogspot.gr/

free...

Σήμερα Σάββατο 28/6/2014

 

Free στο ΑΜΑΖΟΝ:

http://www.amazon.com/Return-to-the-Future-ebook/dp/B009Y79N6M

 

http://www.amazon.com/dp/B00ALHJBH0/ref=rdr_kindle_ext_tmb

 

http://www.amazon.com/Scale-1-1-000-000-ebook/dp/B00BE2GLBK/ref=ntt_at_ep_dpi_2

 

για τους αγγλόφωνους του πλανήτη.

διαβάστε τα, ή αν ήδη τα έχετε διαβάσει

βαθμολογείστε τα με όσα αστέρια

πιστεύετε πως αξίζουν.

από...

Απόσπασμα από:

ΤΟ 15/χρονο (1999 – 2014)

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ê

2014-06-28 (507)

? Το ερώτημα ήταν: «Γιατί όλες οι ουμανιστικές προτάσεις των θρησκειών, των πολιτικών θεωριών καταλήγουν ουτοπικές;»

Γιατί εκείνοι που τις ευαγγελίζονται δεν μπορούν να τις υλοποιήσουν με τον βίο τους, απάντησα.

http://www.sf-encyclopedia.com/entry/florakis_diamandis

απόσπασμα...

Απόσπασμα από το 8^ο βιβλίο

 

της 11/λογίας της Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας

 

Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ

 

(3 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)

ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

Η Άννα και η Σίλβα έχουν μείνει στο σπίτι κι εγώ κάνω διακοπές μόνος στον κόλπο των βράχων.

Είμαι στο τώρα της γνωστής σας πραγματικότητας, και ψαρεύω μέσα από μια βάρκα, ανοιχτά του κόλπου. Τα νερά είναι ακίνητα, αρυτίδωτα, σε χρώμα βαθύ μπλε. Πάνω μου κάτι λευ­κά θαλασσοπούλια, νομίζεις πως γράφουν ακατανόητες λέξεις στον ουρανό.

Μετά τα όσα έζησα στον ελαφότοπο, υπάρχει μια αθωότητα μέσα μου. Μια απέραντη λευκότητα, μια γλυκιά, χαρούμενη η­συχία, καλύπτει την ψυχή μου, μέχρι το τέλος των οριζόντων της.

Μαζεύω την πετονιά του ψαρέματος και βγάζω το δόλωμα. Έχει προηγηθεί αυτή μου η σκέψη:

«Τα όντα είναι πεταμένα σε μια αρένα αλληλοεξόντωσης. Ο οργανωτής αυτού του μακελειού, ο χωρόχρονος, η φύση, αν θέλετε, σε μια τουλάχιστον περίπτωση, τη δίκιά μου, δείχνει να σταματά αυτή την ακατανόητη σφαγή. Έχω διαισθητικούς λό­γους να πιστεύω πως κάπου στο μέλλον, η σφαγή θα σταματήσει ολοκληρωτικά. Κι όταν το μέλλον θα μπει στο παρόν, θα τη δω, θα τη ζήσω αυτή την ειρηνική μεταστροφή. Βέβαια, το καλό τέ­λος του Γίγνεσθαι δεν καταργεί το ερώτημα, την απορία για μια όμοια αρχή του. Αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Στο κά­τω κάτω, ίσως να μην μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Ίσως υπήρχε μια αντιπαράθεση αντιθέτων πραγμάτων, αναγκαία, για να καταλήξει το Όλο σ’ αυτήν τη σύνθεση. Ίσως όσα υπήρξαν, όπως υπήρξαν, να ’σαν πρόλογος, απαραίτητος, για την κατάκτηση του κύριου έργου της δημιουργίας. Στο κάτω κάτω της γραφής, με πρώτη ύλη το Μηδέν, δεν είναι εύκολο για κανένα, να φτιάξει κάτι τέλειο με την πρώτη προσπάθεια.

Όταν κατασκευάζεις τον εαυτό σου από τον εαυτό σου (αυτό ισχυρίζονται οι δυο και μοναδικές ερμηνείες του Κόσμου, που σκεφτήκαμε μέχρι τώρα) είναι μοιραίο να κάνεις και κάποια λάθη, αντιγράφοντας τον εαυτό σου. Αλλά, τέλος καλό, όλα κα­λά. Αυτή η φράση ταιριάζει απόλυτα με την περίπτωση, ή, έστω, με το πιστεύω μου. Και για όποιον δεν πείθεται, έχω να πω αυ­τό: Και η δημιουργία δικαιούται την κατάκτηση της αθωότητάς της.                         

Εδώ αρχίζει να εξαφανίζεται η νομοτέλεια, η αναγκαιότητα, η αιτιοκρατία, ακόμα και το τυχαίο, και μείς θα καθόμαστε σαν πεισματωμένα παιδιά να κλαίμε απαιτώντας μια διαφορετι­κή αρχή. Μια αποκατάσταση, την οποία, μάλιστα, κατά κάποιον τρόπο, την έχουμε κιόλας;

Αυτά σκέφτηκα και μετά βούλιαξα στη θάλασσα. Κάποιες φορές, η γνωστή μας πραγματικότητα είναι ωραία. Να όπως τώ­ρα που κολυμπάω στο βαθύ μπλε της θάλασσας.

Οι διακοπές μου τελείωσαν. Γύρισα στην Άννα και στη Σίλβα και στην ρουτίνα του γραφείου, όντας σε μια κανονική ροή του χρόνου. Χωρίς πηδήματα στο παρελθόν, στο μέλλον.

 

https://www.smashwords.com/books/view/303787