Σάββατο 31 Αυγούστου 2013
Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013
δηλαδή...
2013-08-30 (416)
ØΔηλαδή, αν σωστά κατάλαβα, Οι ΗΠΑ
προκειμένου να τιμωρήσουν τον δικτάτορα της Συρίας και την παρέα του για την
εγκληματική χρήση χημικών που προκάλεσε εκατοντάδες αθώα θύματα, και να τον
αποτρέψουν από να επαναλάβει το έγκλημά του, σκέφτονται να καταφέρουν εκ του
μακρόθεν ισχυρό πλήγμα το οποίο μοιραία θα
στείλει στον τάφο εκατοντάδες αθώα θύματα, τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με το
έγκλημα του Άσαντ, γιατί εκείνοι οι λίγοι που έκαναν το έγκλημα με τα χημικά
όπλα πως θα στοχοποιηθούν για να εξοντωθούν, για να πληρώσουν την πράξη τους;
Η...
Η ανίχνευση στόχων για την 1η επίθεση Συμπόνιας
άρχισε.
https://www.facebook.com/#!/groups/147273255477707/
Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013
Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013
Τρίτη 27 Αυγούστου 2013
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, (η ουσία της ιστορίας)
Τώρα, μπροστά μου, είναι
ένα ξανθό κεφάλι με μάτια μπλε που με κοιτάζουν. Ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια
που μου λέει:
«Είναι για σας».
«Ζει ο Ρόλλαν Αντύπας», τη ρωτάω.
«Πέθανε με τον τρόπο που
ξέρετε», μου κάνει εκείνη.
Είναι στα χέρια μου ένας
αδιάβροχος φάκελος. Στα νερά μία ξανθιά θεά που χάνεται σχίζοντας τα νερά σαν
δελφίνι. Μία ξεψυχισμένη αναμονή μέσα μου. Το αίμα του ήλιου πάνω στα νερά του
κόλπου.
Μία μουσική πρόκειται να
έρθει μέσα στη νύχτα. Ένα μήνυμα του Ρόλλαν. Νότες σαξοφώνου. Σκαλοπάτια για
μία αλήθεια, ή για ένα αίνιγμα.
Είναι το «Ρέκβιεμ Για Μία
Απόσταση», στα χέρια μου.
Βάζω το cd στη συσκευή και μετά την
ενεργοποιώ.
Διαβάστε, αφού είναι
αδύνατο ν’ ακούσετε. Μην ανησυχείτε. Θα είμαι συνοπτικός. Ελπίζω και
κατανοητός. (Εκπέμπει
μία μουσική ο χωρόχρονος. Βγάζουν νότες τις νύχτες τ’ αστέρια. Μία σιωπή. Μία
υπόσχεση επανόρθωσης. Μία συγνώμη):
Το καταλαβαίνω από την
αρχή: Μία Κίρκη από νότες είναι το Ρέκβιεμ. Και να που τώρα νιώθω να είμαι ένα
ελάχιστο σωματίδιο ύλης, όμοιο με τ’ αμέτρητα άλλα που συνθέτουν το Όλο.
Κινούμαι, ενώνομαι, μεταμορφώνομαι, αποσυντίθεμαι, αναλώνομαι, για κάτι και
από κάτι που δεν γνωρίζω. Σίγουρα, αναζητώ, ποθώ κάτι που δεν το βλέπω, αλλά
που όμως το νιώθω να υπάρχει κάπου απέραντα μακριά μου. Παντοτινά μακριά μου.
Είναι κάτι ανάμεσά μας. Ναι, είναι η αδυναμία του να με πλησιάσει,
διασχίζοντας το σχεδόν μηδενικό νοητικό και συναισθηματικό μου δυναμικό. Το
ασήμαντό μου. Είναι η αδυναμία του Μεγίστου να γίνει ελάχιστο. Του ελάχιστου
να δει το Μέγιστο. Κάπου είναι ένα φως που δεν βλέπω. Είναι μία μοναξιά, ένα
σκοτάδι μέσα μου. Ένα παράπονο. Και μία βούληση αναβάθμισης, υπέρβασης. Είναι η
Αλήθεια μέσα μου.
Ύστερα, η μουσική Κίρκη με
κάνει πρωτογενές έμβιο ον., και έχω την ελπίδα πως δεν θα νιώσω ό,τι και στην
πρώτη μου μεταμόρφωση. Αλλά η ελπίδα μου σύντομα πνίγεται μέσα στις νότες.
Μέσα στην σκληρή Αλήθεια.
Το ίδιο μου συμβαίνει κι
όταν σε απανωτές μεταμορφώσεις γίνομαι ιός, σκύλος, γάτα, πάνθηρας, λιοντάρι,
αετός, σπουργίτι, φάλαινα, δελφίνι, καρχαρίας και ό,τι άλλο αναπνέει.
Τέλος, μεταμορφώνομαι στην
άθροιση των πιο εξελιγμένων έμβιων όντων. Όμως, και τότε όλες μου οι νοητικές,
συναισθηματικές, ενορατικές δυνατότητες δεν επαρκούν για να γίνω αντιληπτός από
το Μέγιστο. Νιώθω την Αλήθεια στον βαθμό και με τον τρόπο που την ένιωσα και ως
σωματίδιο ύλης.
«Είναι σα να μην υπάρχει
Θεός, Ρόλλαν. Αυτό λες με τις νότες σου. Την Αλήθεια. Είναι σα να μου λες πως ο
άνθρωπος είναι κι αυτός έγκλειστος μέσα στους νόμους της τροφικής αλυσίδας»,
φωνάζω όταν βγαίνω από την έκσταση του «Ρέκβιεμ Για Μία Απόσταση».
Το φως της ημέρας με
βρίσκει βουτηγμένο στο σκοτάδι της Αλήθειας του Κόσμου μας. Στη γνώση πως οι
Κόσμοι είναι άπειροι και πως ο δικός μας βρίσκεται στην κατώτερη κλίμακά τους,
όπου το Καλό, ο Θεός, η αγάπη, το Επέκεινα απουσιάζουν, όπως από τη ζωή ενός
ζώου, ενός ιού, ενός σωματιδίου ύλης.
Κοιτάζομαι σ’ έναν
καθρέφτη. Το βλέμμα μου είναι σκοτεινό, αλλά δεν είναι και για να το κρύψω
πίσω από μπλε αδιαφανή γυαλιά.
Αποφασίζω να μη μιλήσω ποτέ
για το Ρέκβιεμ που άκουσα τη νύχτα. Να μην πω σε κανέναν πως έλαβα το Ρέκβιεμ
που περιμέναμε. Το κρατίδιο που ιδρύσαμε είναι το ίδιο, ή και περισσότερο
αναγκαίο να υπάρχει τώρα. Και μάλιστα, στο κοντινό μέλλον, θα πρέπει να
περιέχει και τις μορφές ζωής στις οποίες μεταμορφώθηκα για να δω την Αλήθεια
του Κόσμου μας. Αυτές οι μορφές και οι ανθρώπινες, πρέπει να είναι ενωμένες,
στη μοναξιά της Αλήθειας του Κόσμου μας. Ενός κόσμου σκοτεινού, χωρίς το φως
του Θεού, του Καλού. Ενός Κόσμου που βρίσκεται στον πάτο των Κόσμων. Στα
άχρηστα της Υπερδημιουργίας. (Είναι ρατσιστική, φασιστική η δομή του Κόσμου μας.
Και είναι λάθος μας που την αποδεχόμαστε, επειδή βρισκόμαστε στην κορυφή της
πυραμίδας του. Είναι βάσεις, για άλλους Κόσμους, οι κορυφές των πυραμίδων
κάποιων Κόσμων, μέσα στην απεραντοσύνη των Κόσμων).
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. το τέλος
|
Τ
|
ώρα, στο κέντρο του καλοκαιριού, κολυμπάω, σε μία
έρημη ακτή του κόλπου, ντυμένος κι εγώ τα χρώματα του δειλινού. Από μακριά
φτάνει απαλά ο ήχος της καμπάνας του μοναστηριού. Το ντιν-νταν της μοιάζει με
ήχο βηματισμού κάποιας αίσθησης, που εύκολα ονοματίζω. Ύστερα ο ήχος σβήνει.
Αλλά η αίσθηση παραμένει...
Τώρα βρίσκομαι στο κέντρο ενός κύκλου, που ζωγραφίζει
πάνω στο νερό ένα δελφίνι.
«Έλα», του λέω.
Είναι τα μάτια του κοντά στα δικά μου. Τα βλέμματά
μας, αλληλομεταγγισμένα, αντανακλώνται πάνω στις ανταύγειες του δειλινού.
Ύστερα, ενωμένα, ταξιδεύουν στα μήκη και στα πλάτη του χώρου.
Χαϊδεύω την πλάτη του δελφινιού.
«Αύριο πάλι», του λέω κι αρχίζω να κολυμπάω προς την ακτή.
Το γκρίζο του σούρουπο πάει να μαυρίσει όταν αρχίζω
να ντύνομαι. Κι όταν φοράω τα μπλε, αδιαφανή γυαλιά μου, το σκοτάδι έχει
καθίσει παντού. Στέκομαι πέντε δέκα λεπτά μέσα στην αρχή της νύχτας και μετά
παίρνω τον δρόμο για τη Μονή.
Ακούστε. Δεν πίστεψα ποτέ ότι ο Ρόλλαν θα μου
συνιστούσε, χωρίς λόγο, να προμηθευτώ μπλε αδιαφανή γυαλιά. Ήξερα πως μετά το
«Ρέκβιεμ Για Μία Απόσταση» θα ερχόταν κάτι άλλο. Και ήρθε. Ήταν ένα μουσικό
κομμάτι που βρισκόταν στους αντίποδες της αίσθησης ενός ρέκβιεμ. Ένας χείμαρρος
από νότες υπέρβασης, δύναμης, περήφανης, άγριας μοναξιάς που έλεγαν ότι αφού
το φως του Θεού, του Καλού δεν μπορούσε να φτάσει μέχρι τα σκοτάδια του
κατώτερου Κόσμου μας, έπρεπε να στείλουμε εμείς το δικό μας στον Θεό, στο Καλό,
στο Επέκεινα. Κι ένας σωστός δρόμος, για να συμβεί αυτό, ήταν αυτός που ακολουθούσαμε
στο κρατίδιο της Μονής.
Ήταν, λοιπόν, οι νότες της δικής του μουσικής, που τον
έκαναν ν’ αποδεχτεί το τέλος του, εκείνο το βράδυ στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Και
ήταν εκείνη η πράξη του η μουσική της μουσικής του. Η μόνη που μπορούσε ν’
αφουγκραστεί ο Δημιουργός της ατέρμονης Υπερδημιουργίας. Η μόνη που μπορούσε να
υποχρεώσει το Απόλυτο να στρέψει το βλέμμα του προς το επίπεδό μας. Να το κάνει
ν’ αποσπάσει τη ματιά του από τον εαυτόν του.
Θέλω να πιστεύω πως ο Ρόλλαν, μέσα στο Όνειρο ενός
άλλου επιπέδου, με το σαξόφωνό του παίζει την μπαλάντα του Κόσμου μας, με
μάτια που δεν τα κρύβουν γυαλιά. Που κανένας και τίποτα δεν τολμά να τ’
αντικρίσει.
Κι εγώ, αυτό ονειρευόμουν να ονειρευτώ. Επιτέλους!
Ερμήνευσα το όνειρο του πραγματικού! Μεταγγίστηκε στα μάτια μου το βλέμμα του
αύριο!
αποσπασμάτων συνέχεια...
Όλα είχαν χτιστεί πάνω
στη βεβαιότητα πως ο άλλος άνθρωπος είναι ο εχθρός. Ώσπου, κάποια ημέρα, ένα βιβλίο σας
με γκρέμισε μέσα στο σύμπαν των ιστοριών σας, της σκέψης σας, των ονείρων σας.
Της αίσθησης μίας υπαρξιακής αλληλεγγύης που σκόρπιζε. Έγινε ο καταλύτης
εκείνης μου της πίστης. Έτσι, μέσα σε μία νύχτα, βρέθηκα μετέωρος, χωρίς κανένα
στήριγμα, να κοιτάζω τα ερείπια της υπόστασής μου. Το λάθος μου. Την άσκοπη
πορεία μου. Σας μίσησα... Σας αγάπησα... Σας λάτρεψα.... Διάβασα, σπούδασα όλα
σας τα έργα. Έγινα η σκιά σας. Ο μακρινός, αθέατος μαθητής σας...
αποσπασμάτων συνέχεια...
Δεν είναι σκαριά για συμπαντικούς ωκεανούς οι λέξεις.
Η Αλήθεια του Κόσμου, είναι το Αίνιγμά του.
«Τον Θεό τον ανακαλύπτεις,
ή τον χάνεις μέσα στον πόνο της ψυχής», σχολίασε, το μεσημέρι εκείνης της
ημέρας στην τραπεζαρία, η Τόνια.
Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013
αποσπασμάτων συνέχεια...
«…Είναι η δίψα για αιωνιότητα, η ασύνειδη κατακτητική,
ηδονιστική ροπή όλων μας που ορίζει, κυρίως, το ανθρώπινο γίγνεσθαι. Οι
μεταμορφώσεις του κανιβαλισμού, είναι η βαθύτερη ουσία όλων των σταδίων της
εξέλιξής μας. Και ο λεγόμενος πνευματικός πολιτισμός, η μοναδική αντίρροπη
δύναμη που διαθέτουμε για να εκτρέψουμε το ποτάμι της Ιστορίας προς την
κατεύθυνση του ανθρωπισμού...»,
Οι αλήθειες, όπως και οι φυσικοί νόμοι, δεν
διδάσκονται. Υπάρχουν σαν αόρατα εμπόδια μέσα στους δρόμους της αιώνιας
αυταπάτης μας. Σαν σηματοδότες των λαθών μας. (Γι’ αυτό σιωπά ο Θεός).
«Από
μία δίψα ελευθερίας, ας πούμε. Αποηθικοποιεί τις πράξεις του, μεταβάλλοντάς τες
σε απλές κινήσεις της ύλης»,
Κυριακή 25 Αυγούστου 2013
κι αυτά από τον Άνθρωπο που...
«Είμαστε,
κυρίως, εκείνο που είναι τα έγκατα του ασυνειδήτου μας. Ο άγνωστος, αθέατος
εαυτός μας. Αλλά όλα αυτά είναι πράγματα που, αυτή την περίοδο, δεν μ’ ενδιαφέρουν.
Ποθώ να ζήσω χωρίς σκέψεις, ηθικούς εγκλωβισμούς, αλήθειες. Με το κορμί μου, με
τις αισθήσεις του θέλω να ζήσω. Με τις άγνωστες επιταγές του ασυνειδήτου μου.
Αλλά, βέβαια, ο χρόνος μ’ έχει πελεκήσει τόσο, που δείχνει παράκαιρος, αστείος
αυτός ο μοναδικός μου πόθος», λέω.
Μπαίναμε
στο υπαίθριο πάρκιν της λεωφόρου Νίκης, όταν η οθόνη του φορητού ηλεκτρονικού
υπολογιστή παρουσίασε αυτό:
Η Ιστορία (δηλαδή η άθροιση των επιμέρους
ιστοριών όλων των έμβιων όντων, αλλά και των εσχατοσωματιδίων της ύλης) του
Χωροχρονικού Συνεχούς, βρισκόταν μέσα στο, σχεδόν μηδενικής έκτασης πρωταρχικό
σωματίδιο που εξερράγη, ή σαν μοναδική πιθανότητα, ή σαν μία μέσα σε άλλες,
που όμως δεν ήταν μαθηματικά δυνατόν να είναι άπειρες, αφού ο αριθμός των
εσχατοσωματιδίων, υποχρεωτικά, ήταν πεπερασμένος. (Αν ήταν άπειρος, το
Χωροχρονικό Συνεχές δεν θα είχε χώρο για να εξαπλωθεί. Θα ήταν, δηλαδή, από πάντα χώρος χωρίς χρόνο). Το πεπρωμένο μας, λοιπόν, δεν
βρίσκεται μέσα στα γονίδιά μας, αλλά μέσα στα εσχατοσωματίδια του πρωταρχικού
σωματιδίου και, άντε, στους πιθανούς συνδυασμούς τους που μπορούσε να φέρει το
Τυχαίο. Έπαιξε, λοιπόν, ζάρια ο Θεός, ή, πιο σωστά: άφησε το Τυχαίο να νομίζει
πως θα παίξει στα ζάρια τη μορφή, αλλά όχι και την ουσία του Κόσμου. (Αυτή η
σκέψη, μεταξύ των άλλων, σημαίνει και το εξής: Χρόνος είναι η εξάπλωση της
συμπαντικής μάζας μέσα στο Μηδέν, ή στο «σώμα» του Θεού. Είναι, δηλαδή, έκταση
και όχι μόνο ο μετασχηματισμός του Κακού σε Καλό, όπως θα έλεγε και η ηγουμένη
Αναστασία). Κοντολογίς, το Τυχαίο είναι η άλλη όψη της Αναγκαιότητας και η Αναγκαιότητα
η άλλη όψη του Τυχαίου. Ήγουν: Ο Κόσμος μπορεί ν ’ αλλάξει. Και τα όντα ν ’ αναβαθμιστούν
στο επίπεδο που αξίζουν.
Ρόλλαν.
από τον Άνθρωπο που... (νέα αποσπάσματα)...
«Αισθάνομαι
ένοχος απέναντι σου, γιατί μέσα σου υλοποιήθηκε μόνο η υπαρξιακή μου εξέγερση,
που δημιουργήθηκε από τη θέα αυτού του αδικαιολόγητα αιματηρού Κόσμου. Όμως,
είναι κρίμα που δεν μπόρεσα να σου μεταγγίσω και τη συμφιλίωση που, ταυτόχρονα,
πιστεύω και νιώθω. Εντάξει, λέω στην Αιτία της Δημιουργίας, αυτό έγινε. Πάμε
τώρα πιο κάτω. Πιο μέσα στο Αίνιγμα του μη Τίποτα», λέω.
Σάββατο 24 Αυγούστου 2013
Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013
συνέχεια αποσπασμάτων από τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
«Τελικά, ο Θεός είναι πιο κοντά
σ’ εκείνο που πίστευες, Αναστασία», λέω. «Υπάρχει μόνο μέσα στην Αγάπη, τη
Συμπόνια. Στο περίπου μηδέν, δηλαδή, αυτού του Κόσμου. Δεν υπάρχει στα δόντια
ενός σαρκοφάγου ζώου, στη βιομέριμνα, στη δίψα για δύναμη του ανθρώπου, στη
φθορά, την ασθένεια, τον πόνο, τον θάνατο, την αδικία, τη φυσική καταστροφή,
γενικά στην αντιπαράθεση των όντων. Την Εντροπία του χωροχρόνου. Το Κακό.
Γιατί, όμως, το Μέγιστο είναι τόσο ελάχιστο; Κοντολογίς, γιατί υπάρχει το μη
Καλό;».
Για
να διοχετεύσει ο Θεός κάπου την αγάπη Του, δημιουργήθηκε ο Κόσμος. Και ο πόνος
των όντων είναι πόνος του Θεού. Ο Χρόνος είναι η διαδικασία της μετάλλαξης του
Κακού σε Καλό. Είναι το διάστημα που απαιτείται για να ενωθεί η αγάπη των όντων
μ’ εκείνη του Όντος.
κι αυτό από ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
«Ηγουμένη,
μιλήστε μου για τον Θεό σας».
«Είναι
η Αιτία που Υπάρχει επειδή υπάρχουμε. Που υπάρχουμε επειδή Υπάρχει».
«Κι
αν θυμάμαι καλά κάποια σας λόγια, αυτή η Αιτία υπάρχει μόνο στην Αγάπη, στη
Συμπόνια. Σ’ ένα ασήμαντο κομμάτι αυτού του Κόσμου, δηλαδή».
«Ναι.
Σ’ ένα ασήμαντο κομμάτι του υλικού Κόσμου. Αλλά σε όλη την απεραντοσύνη των ψυχών»,
μου κάνει η Αναστασία κοιτώντας προς το σκοτεινό παράθυρο.
«Όμως,
η μόνη μας βεβαιότητα ήταν και παραμένει η ύπαρξη του υλικού Κόσμου. Η ιστορία
με τις ψυχές ίσως είναι μία ιδεοληψία», λέω.
Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013
κι αυτά από το βιβλίο Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
. (Ποιος
χρεώνεται την ηθική των πράξεων των όντων; Η, τάχα, ελευθερία, ή μη, της
βούλησής τους;).
καμία ψυχή δεν χωράει το
απόλυτο μέγεθος του Θεού μέσα της. Την καρικατούρα Του θα βλέπουμε πάντα. Γι’ αυτό
Τον υπερασπίζονται με τρόπο που, ουσιαστικά, Τον αρνούνται.
«Να έχετε την ευλογία του
Θεού για την πράξη σας. Η συμπόνια είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη αρετή. Είναι
το μονοπάτι που βγάζει στον Θεό. Ο μονόδρομος της ορθόδοξης πίστης μας.
«Αναστασία, πριν λίγες ημέρες μου περιγράψατε έναν
Θεό που πολύ μου άρεσε. Ε, αυτόν τον Θεό προβληματίζομαι αν θα πρέπει να
εξορίσω από την ψυχή μου. Γι’ αυτό πονάω», της λέω.
«Είμαι βέβαιη πως αν εξορίζοντας τον Θεό από την ψυχή
σας θ’ αποκτούσατε γαλήνη, ο Θεός δεν θα είχε καμία αντίρρηση να το κάνετε».
«Κι αν αυτό γινόταν με όλες τις ψυχές;».
«Και πάλι ο Θεός δεν θα είχε αντίρρηση».
«Κι όλα αυτά χωρίς κόστος;».
«Οπωσδήποτε. Το Επέκεινα ανήκει σε όλους».
«Ακόμα και στους θύτες;».
«Και σε αυτούς. Όλοι ένιωσαν την οδύνη της Ύπαρξης».
«Για ποιο σκοπό υπάρχει αυτή η οδύνη;».
«Δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι πως
δεν αποτελούμε την αιτία της οδύνης. Πως το πρώτο μας καθήκον είναι να την
ελαχιστοποιήσουμε».
Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013
είπαμε...
Είπαμε απανωτά αποσπάσματα…
«Ωραία.
Πάμε τώρα πιο κάτω. Σε κάποιο άλλο σου βιβλίο περιγράφεις τις φοβερές
επιπτώσεις που δημιουργεί η μαθηματική βεβαιότητα της ύπαρξης του Θεού πάνω
στους ανθρώπους. Μιλάς για αισθήματα ενοχής, για κατάλυση της υπαρξιακής
ελευθερίας, για νοσταλγία του Τίποτα που προκαλεί η βεβαιότητα της ύπαρξης του
Θεού και για κάποια άλλα πράγματα. Σωστά;».
«Πάντα».κι αυτό...
Κι αυτό από
τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»
«Λοιπόν,
σ’ ένα από τα βιβλία σου αναφέρεσαι στην ενοποιημένη δύναμη του πόνου των
όντων, αλλά και της Ύλης, με την οποία, ένα μέρος των ανθρώπων εκείνης της
μακρινής εποχής, ετοιμάζεται, με μία γιγάντια αναρχική εξέγερση, να καταλύσει
τη Δημιουργία την οποία θεωρεί ως απορριπτέο έργο του Θεού. Σωστά τα λέω μέχρι
εδώ;».
«Ναι, αλλά υπάρχει και συνέχεια...».«Άσε τη συνέχεια. Έχουμε να κάνουμε μ’ ένα μεταφυσικά αναρχικό κείμενο, του οποίου ο αναρχισμός στρέφεται ενάντια στον Δημιουργό του Κόσμου. Σωστά;».
«Σωστά».
ένα ¨σκοτεινό"...
Ένα «σκοτεινό» απόσπασμα από τον «ΑΛΘΡΩΠΟ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»
(Ο
καθένας μας έχει παγιδεύσει τους άλλους μέσα στην ιστορία του, έχει παγιδευτεί
μέσα στην ιστορία τους. Αλλά και η ιστορία όλων μας είναι παγιδευμένη μέσα στον
σκοπό του γίγνεσθαι, έχει παγιδεύσει το γίγνεσθαι. Κοντολογίς, βιώνουμε την
απόλυτη ισότητα μεταξύ της Δημιουργίας και των δημιουργημάτων της Ακόμα και
στον πόνο, στο αίμα, στην κυριαρχία του Κακού. Να γιατί η μεταφυσική εξέγερση
είναι αδικαιολόγητη. Να ποιο είναι το μεγαλείο του Θεού, ή η σκέψη της Ύλης,
γενικά του Αναίτιου Τυχαίου).
Τρίτη 20 Αυγούστου 2013
απανωτά αποσπάσματα...
Απόσπασμα από τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»
«Θύμισέ μου το μήνυμα», ρωτάει ο Πανάς.
«Εκείνο που λέει ότι οι πολλοί, δεν μπορούν να
σηκώσουν το βάρος του ενός».
«Δηλαδή».
«Δηλαδή, αναφέρομαι στο υπαρξιακό βάρος, στο ανέφικτο
της αγάπης. Στον εγωτικό πυρήνα της κάθε ύπαρξης. Στη μοναξιά, στην αδυναμία
επικοινωνίας μεταξύ των έμβιων όντων. Στην αλληλοσφαγή τους. Στην οδύνη τους,
τελικά. Στη σαρωτική δύναμη της βούλησης για ύπαρξη που, στο πέρασμά της,
κονιορτοποιεί τις ουτοπίες μας για ενότητα, συμπόνια, γνώση της τραγικότητάς
μας».
νεο αποσπασμα...
Απόσπασμα από τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»
«Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Τώρα που με υποχρεώνεις να
το σκεφτώ, ναι έχεις δίκιο. Οι ιδιότητες του Θεού αντινομούν με τους όρους
ύπαρξης του Κόσμου. Και γι’ αυτό το παράδοξο δεν έχω καμία απάντηση. Πάντως δεν
οδηγούμαι στην άρνηση του Θεού. Όπως είπε κάποιος στον Θεό δεν φτάνεις από τον
δρόμο της λογικής. Φτάνεις από τα μονοπάτια της ψυχής... Δεν είναι τυχαίο που
αγάπησα τη μουσική...».
νέο απόσπασμα...
Νέο
απόσπασμα από τον «Άνθρωπο που δεν χρειαζότανε Κανέναν».
Έμαθα
ακόμα, από τον Ρόλλαν, πως η μοναξιά είναι το πεπρωμένο των όντων, το μεγαλείο
τους γιατί ποθούν το ανέφικτο του αντίθετου...».
νεο αποσπασμα...
Νέο απόσπασμα από τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ
ΚΑΝΕΝΑΝ»
«Ξέρεις τί μου είπε κάποια στιγμή που κοιτούσα με
φρίκη τα πτώματα των βιαστών μου; Μέσα στο κάθε θύμα υπάρχει ένας θύτης. Γι’ αυτό
απέτυχαν όλες οι επαναστάσεις. Γι’ αυτό θα πετύχει μονάχα αυτή που γνωρίζει αυτόν
τον νόμο. Έτσι μου μίλησε…
Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013
απόσπασμα...
Απόσπασμα από το
μυθιστόρημα: «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»:
…………………………………………………………………………………….
Χωρίς
Θεό, αλλά, ταυτόχρονα, χωρίς την αντινομία από την ύπαρξη του Κακού, της
οδύνης, της οντολογικής αντιπαράθεσης, του αίματος. Χωρίς τον κίνδυνο μίας
υπαρξιακής εξέγερσης. Την υποχρέωση στην υπαρξιακή αλληλεγγύη, τη συμπόνια.
Χωρίς
Θεό, αλλά και χωρίς τη δυνατότητα να είσαι με την πλευρά των κολασμένων, των
θυμάτων, των αθώων, των εξεγερμένων, τελικά και συνολικά όλης της έμβιας, της
μη έμβιας ύλης, γιατί το Τυχαίο ως μοναδική αιτία της ύπαρξης του Κόσμου καταλύει
όλα τα παραπάνω.
Κυριακή 18 Αυγούστου 2013
Σάββατο 17 Αυγούστου 2013
19 χρόνια πριν
Εφημερίδα ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ
(5/4/1994)
Ιδού που εκδόθηκε και
το πρώτο βιβλίο ηλεκτρονικής μορφής στην Ελλάδα, το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο σε
μορφή δισκέτας!
Η εποχή της
ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης καταφθάνει με γοργό ρυθμό και στα καθ’ ημάς και αρχή
πλέον έγινε με το μυθιστόρημα «Επιστροφή στο μέλλον» του Δ. Φλωράκη το οποίο
κυκλοφόρησε από το «Άπειρον» που ειδικεύεται ακριβώς στις ηλεκτρονικές εκδόσεις.
Η έκδοση πάντως είναι πειραματική για να μετρήσει τις αντιδράσεις των
αναγνωστών. Δηλαδή κατά πόσον αυτή είναι έτοιμοι, όχι βεβαίως να εγκαταλείψουν
την παραδοσιακή ανάγνωση μέσω των βιβλίων, του τυπωμένου χαρτιού, αλλά και να
αρχίσουν να εξοικειώνονται με την απόλαυση της ανάγνωσης μέσω της θεωρούμενης
ψυχρής οθόνης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)