347 (9/9/12)
Η άποψη του Κακού και του Καλού. Απόσπασμα από το βιβλίο μου: ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ (3η έκδοση σελίδα 79-81).
…Πρέπει να είμαι απλός και σύντομος. Λοιπόν, γνωρίζετε κάτι σχετικά με τον 2ον νόμο της θερμοδυναμικής; Εννοώ τον νόμο της Συμπαντικής εντροπίας»
«Ναι, γνωρίζω μερικά πράγματα».
«Σαν τί;».
«Πρόκειται για την αύξηση της Συμπαντικής αταξίας. Δεν είναι;», λέω.
«Σωστά. Η οποία αύξηση οδηγεί, στο τελικό της στάδιο, μαθηματικά, στο Χάος».
«Και πιθανώς, αν έχουμε να κάνουμε με ένα πεπερασμένο Σύμπαν, στην επανάληψη του ίδιου σεναρίου διαστολής-συστολής της συμπαντικής μάζας, και πάει λέγοντας», λέω.
«Aν και αυτή η ιστορία της διαστολής-συστολής εξαρτάται απόλυτα από την πυκνότητα της διασκορπισμένης ύλης μέσα στον χώρο, πυκνότητα που έχει αποδειχτεί , πρόσφατα, πως δεν υπάρχει, άρα θα έχουμε μόνο διαρκή εξάπλωση της ΄Υλης, μόνο αύξηση της εντροπίας, της αταξίας, του Χάους, τελικά.
Αλλά και αν δεχτούμε και την άλλη εκδοχή της διαστολής-συστολής, συστολής-διαστολής, πάλι θα έχουμε να κάνουμε με μία αιώνια επαναλαμβανόμενη αγωνία γένεσης-θανάτου. Τι βλέπετε πίσω από αυτό» ;
«Τη Φύση», λέω πεισματικά
«Τη Φύση… Ας το πούμε κι έτσι. Υπάρχει λοιπόν ένα πρόγραμμα, για όλα αυτά, στο οποίο υπακούουν τα πάντα, μερικά των οποίων είδαμε και αναφέραμε».
«Σωστά», λέω.
«Τώρα, στη περίπτωση που το πρόγραμμα λειτουργίας της Φύσης, του χωρό-χρονου πιο σωστά, έχει καταστρωθεί από κάποιον Νου, τότε θα πρέπει να παραδεχτείτε πως αυτός ο Νους, κάθε άλλο παρά καλός κι αγαθός δείχνει να είναι.
Το θέαμα του επερχόμενου Χάους, που ο ίδιος προγραμμάτισε, δείχνει να τον ευχαριστεί. Η φθορά, ο πόνος, το αίμα, ο θάνατος, δεν είναι αυθαιρεσία, ή υπερβολή να πούμε πως αποτελούν τα αίτια της μοναδικής του ευχαρίστησης, του σκοπού του, της ίδιας του της υπόστασης. Σωστά;»
Δεν έχω κάτι να πω κι έτσι εκείνος συνεχίζει:
«Πρέπει να δεχτείτε ότι μόνο ένας διαβολικός νους, θα μπορούσε να γράψει αυτό το αιματηρό , δολοφονικό, σαδιστικό, ανελέητο σενάριο της ύπαρξης . Σωστά;»
Ξαφνικά, συνειδητοποίησα πως ο Μαύρος Πάπας με είχε σύρει χωρίς να το καταλάβω σε κάποιο άγνωστο, φριχτό, επίπεδο. ΄Επρεπε να το παραδεχτώ : είχε επιχειρήματα ο άνθρωπος.
«Όλα θα μπορούσαν να προγραμματιστούν διαφορετικά, αντίθετα. Γιατί, φυσικά, η δυνατότητα γι΄ αυτό υπήρχε. Αν ο Κόσμος είχε προγραμματιστεί από ένα αγαθό, καλό νου, δεν θα είχε χυθεί ούτε ένα δάκρυ πόνου, δεν θα είχε χυθεί ούτε μία σταγόνα αίμα. Και δεν πρέπει να αμφιβάλλετε πως κι ο άνθρωπος υπάγεται σε αυτόν τον προγραμματισμό της επικράτησης του Χάους. Οι πράξεις του σε αυτή τη νομοτέλεια υπακούουν. Σίγουρα, δεν ζήσαμε, ούτε κάποιοι άλλοι αργότερα, κάποτε θα ζήσουν τον αντίποδα του υπάρχοντος χωρόχρονου. Σε αυτό το Σύμπαν, δεν υπάρχει χώρος για το Καλό. Το Καλό υπάρχει μόνο στη φαντασία λίγων ανθρώπων, κι αυτό συμβαίνει για ένα πολύ σατανικό λόγο: η φαντασιακή ύπαρξη του Καλού δημιουργεί την ενοχή, η οποία αποτελεί σημαντικό παράγοντα βασανισμού του ανθρώπου. Μία σημαντική πηγή απόλαυσης για τον Σεναριογράφο της ιστορίας του Κόσμου. Τώρα, οι λεγόμενοι ανεξήγητοι θάνατοι, για την εκκλησία μας, δεν είναι καθόλου ανεξήγητοι. Τους έχουμε ονομάσει Σύνδρομο της Εντροπίας.
Μέσα στις συνέπειες της αύξησης της Συμπαντικής αταξίας, υπάρχει κι αυτό: ο θάνατος της ανθρώπινης ηθικής, η οποία, μπορούμε να δεχτούμε ότι, αποτέλεσε μία μορφή προσωρινής τάξης, η οποία ολοκληρώθηκε από τη στιγμή που ορισμένοι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο να νιώσουν αισθήματα συμπαντικής αδελφοσύνης, αγάπης. Πολίτη αστυνόμε, αν ψάχνετε για τον δολοφόνο των χιλιάδων νεκρών, τότε αυτόν πρέπει να τον αναζητήσετε εκεί που σας είπα, ή στη Φύση. Στο απρόσιτο, δηλαδή. Εμείς οι Σατανιστές είμαστε απλώς οι πιστοί της Υπέρτατης Δύναμης, η οποία ενεργεί όπως σας περιέγραψα. Δεν πιέσαμε εμείς τη σκανδάλη. Δεν είμαστε ούτε καν η σφαίρα που σκότωσε. Μπορώ, με κάθε άνεση, να σας ομολογήσω ότι τα γεγονότα μας γέμισαν χαρά. Τη χαρά του πιστού που βλέπει να επιβεβαιώνεται η πίστη του. Και πιστέψτε με. Είναι σκληρή η πίστη μας, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια μύησης. Για κανένα δεν είναι εύκολη η αποδοχή μίας τέτοιας αλήθειας. Ούτε και για μας. Ο ανθρώπινος πολιτισμός δημιούργησε τη φαντασίωση της ύπαρξης του Καλού και δεν είναι εύκολο να βγεις από αυτή τη φαντασίωση.
Αλλά, ακόμα και η φαντασίωση της ύπαρξης του Καλού, είναι εκφυλιστική ιδιότητα του νου, την οποία ο Προγραμματιστής του Χάους, έδωσε στον άνθρωπο με σκοπό τον εσωτερικό διχασμό του, την ανάπτυξη του φθοροποιού αισθήματος της ενοχής, την άσκοπη θυσία, την αντιπαράθεση του ανθρώπου με τον άνθρωπο, και ότι άλλο συνθέτει την ανθρώπινη τραγωδία της διάψευσης των ονείρων, των ουτοπιών.
Αλήθεια, μπορείτε να μου αναφέρετε ένα παράδειγμα μέσα στη Φύση που να μαρτυρά την ύπαρξη του Καλού; Εγώ πάντως μπορώ να σας αναφέρω άπειρα, για την κυριαρχία του Κακού».
Η ερώτηση ανακόπτει το κατρακύλισμά μου στην άβυσσο των λόγων του.
«Μπορείτε;», επαναλαμβάνει
«Ναι, μπορώ», λέω περιμένοντας την αποκατάσταση της εσωτερικής μου ισορροπίας.
«Ωραία. Πείτε το».
«Ένα δάκρυ συμπόνιας. Μία θυσία ενός ανθρώπου για έναν άλλο άνθρωπο».
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Η άποψη του Κακού και του Καλού. Απόσπασμα από το βιβλίο μου: ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ (3η έκδοση σελίδα 79-81).
…Πρέπει να είμαι απλός και σύντομος. Λοιπόν, γνωρίζετε κάτι σχετικά με τον 2ον νόμο της θερμοδυναμικής; Εννοώ τον νόμο της Συμπαντικής εντροπίας»
«Ναι, γνωρίζω μερικά πράγματα».
«Σαν τί;».
«Πρόκειται για την αύξηση της Συμπαντικής αταξίας. Δεν είναι;», λέω.
«Σωστά. Η οποία αύξηση οδηγεί, στο τελικό της στάδιο, μαθηματικά, στο Χάος».
«Και πιθανώς, αν έχουμε να κάνουμε με ένα πεπερασμένο Σύμπαν, στην επανάληψη του ίδιου σεναρίου διαστολής-συστολής της συμπαντικής μάζας, και πάει λέγοντας», λέω.
«Aν και αυτή η ιστορία της διαστολής-συστολής εξαρτάται απόλυτα από την πυκνότητα της διασκορπισμένης ύλης μέσα στον χώρο, πυκνότητα που έχει αποδειχτεί , πρόσφατα, πως δεν υπάρχει, άρα θα έχουμε μόνο διαρκή εξάπλωση της ΄Υλης, μόνο αύξηση της εντροπίας, της αταξίας, του Χάους, τελικά.
Αλλά και αν δεχτούμε και την άλλη εκδοχή της διαστολής-συστολής, συστολής-διαστολής, πάλι θα έχουμε να κάνουμε με μία αιώνια επαναλαμβανόμενη αγωνία γένεσης-θανάτου. Τι βλέπετε πίσω από αυτό» ;
«Τη Φύση», λέω πεισματικά
«Τη Φύση… Ας το πούμε κι έτσι. Υπάρχει λοιπόν ένα πρόγραμμα, για όλα αυτά, στο οποίο υπακούουν τα πάντα, μερικά των οποίων είδαμε και αναφέραμε».
«Σωστά», λέω.
«Τώρα, στη περίπτωση που το πρόγραμμα λειτουργίας της Φύσης, του χωρό-χρονου πιο σωστά, έχει καταστρωθεί από κάποιον Νου, τότε θα πρέπει να παραδεχτείτε πως αυτός ο Νους, κάθε άλλο παρά καλός κι αγαθός δείχνει να είναι.
Το θέαμα του επερχόμενου Χάους, που ο ίδιος προγραμμάτισε, δείχνει να τον ευχαριστεί. Η φθορά, ο πόνος, το αίμα, ο θάνατος, δεν είναι αυθαιρεσία, ή υπερβολή να πούμε πως αποτελούν τα αίτια της μοναδικής του ευχαρίστησης, του σκοπού του, της ίδιας του της υπόστασης. Σωστά;»
Δεν έχω κάτι να πω κι έτσι εκείνος συνεχίζει:
«Πρέπει να δεχτείτε ότι μόνο ένας διαβολικός νους, θα μπορούσε να γράψει αυτό το αιματηρό , δολοφονικό, σαδιστικό, ανελέητο σενάριο της ύπαρξης . Σωστά;»
Ξαφνικά, συνειδητοποίησα πως ο Μαύρος Πάπας με είχε σύρει χωρίς να το καταλάβω σε κάποιο άγνωστο, φριχτό, επίπεδο. ΄Επρεπε να το παραδεχτώ : είχε επιχειρήματα ο άνθρωπος.
«Όλα θα μπορούσαν να προγραμματιστούν διαφορετικά, αντίθετα. Γιατί, φυσικά, η δυνατότητα γι΄ αυτό υπήρχε. Αν ο Κόσμος είχε προγραμματιστεί από ένα αγαθό, καλό νου, δεν θα είχε χυθεί ούτε ένα δάκρυ πόνου, δεν θα είχε χυθεί ούτε μία σταγόνα αίμα. Και δεν πρέπει να αμφιβάλλετε πως κι ο άνθρωπος υπάγεται σε αυτόν τον προγραμματισμό της επικράτησης του Χάους. Οι πράξεις του σε αυτή τη νομοτέλεια υπακούουν. Σίγουρα, δεν ζήσαμε, ούτε κάποιοι άλλοι αργότερα, κάποτε θα ζήσουν τον αντίποδα του υπάρχοντος χωρόχρονου. Σε αυτό το Σύμπαν, δεν υπάρχει χώρος για το Καλό. Το Καλό υπάρχει μόνο στη φαντασία λίγων ανθρώπων, κι αυτό συμβαίνει για ένα πολύ σατανικό λόγο: η φαντασιακή ύπαρξη του Καλού δημιουργεί την ενοχή, η οποία αποτελεί σημαντικό παράγοντα βασανισμού του ανθρώπου. Μία σημαντική πηγή απόλαυσης για τον Σεναριογράφο της ιστορίας του Κόσμου. Τώρα, οι λεγόμενοι ανεξήγητοι θάνατοι, για την εκκλησία μας, δεν είναι καθόλου ανεξήγητοι. Τους έχουμε ονομάσει Σύνδρομο της Εντροπίας.
Μέσα στις συνέπειες της αύξησης της Συμπαντικής αταξίας, υπάρχει κι αυτό: ο θάνατος της ανθρώπινης ηθικής, η οποία, μπορούμε να δεχτούμε ότι, αποτέλεσε μία μορφή προσωρινής τάξης, η οποία ολοκληρώθηκε από τη στιγμή που ορισμένοι άνθρωποι έφτασαν στο σημείο να νιώσουν αισθήματα συμπαντικής αδελφοσύνης, αγάπης. Πολίτη αστυνόμε, αν ψάχνετε για τον δολοφόνο των χιλιάδων νεκρών, τότε αυτόν πρέπει να τον αναζητήσετε εκεί που σας είπα, ή στη Φύση. Στο απρόσιτο, δηλαδή. Εμείς οι Σατανιστές είμαστε απλώς οι πιστοί της Υπέρτατης Δύναμης, η οποία ενεργεί όπως σας περιέγραψα. Δεν πιέσαμε εμείς τη σκανδάλη. Δεν είμαστε ούτε καν η σφαίρα που σκότωσε. Μπορώ, με κάθε άνεση, να σας ομολογήσω ότι τα γεγονότα μας γέμισαν χαρά. Τη χαρά του πιστού που βλέπει να επιβεβαιώνεται η πίστη του. Και πιστέψτε με. Είναι σκληρή η πίστη μας, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια μύησης. Για κανένα δεν είναι εύκολη η αποδοχή μίας τέτοιας αλήθειας. Ούτε και για μας. Ο ανθρώπινος πολιτισμός δημιούργησε τη φαντασίωση της ύπαρξης του Καλού και δεν είναι εύκολο να βγεις από αυτή τη φαντασίωση.
Αλλά, ακόμα και η φαντασίωση της ύπαρξης του Καλού, είναι εκφυλιστική ιδιότητα του νου, την οποία ο Προγραμματιστής του Χάους, έδωσε στον άνθρωπο με σκοπό τον εσωτερικό διχασμό του, την ανάπτυξη του φθοροποιού αισθήματος της ενοχής, την άσκοπη θυσία, την αντιπαράθεση του ανθρώπου με τον άνθρωπο, και ότι άλλο συνθέτει την ανθρώπινη τραγωδία της διάψευσης των ονείρων, των ουτοπιών.
Αλήθεια, μπορείτε να μου αναφέρετε ένα παράδειγμα μέσα στη Φύση που να μαρτυρά την ύπαρξη του Καλού; Εγώ πάντως μπορώ να σας αναφέρω άπειρα, για την κυριαρχία του Κακού».
Η ερώτηση ανακόπτει το κατρακύλισμά μου στην άβυσσο των λόγων του.
«Μπορείτε;», επαναλαμβάνει
«Ναι, μπορώ», λέω περιμένοντας την αποκατάσταση της εσωτερικής μου ισορροπίας.
«Ωραία. Πείτε το».
«Ένα δάκρυ συμπόνιας. Μία θυσία ενός ανθρώπου για έναν άλλο άνθρωπο».
……………………………………………………………………………………………………………………………………
