Απόσπασμα από την 1η έκδοση
του 11ου βιβλίου της 11/Λογίας:
«ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΝΑΡΧΙΑ»
«Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΜΙΑΣ ΝΟΥΒΕΛΑΣ
ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕ
ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΑΙΣΘΗΤΟΥ»
«Διάβασα σε κάποιο βιβλίο χτες
μία φράση και θα ήθελα να μου πείτε τι σημαίνει για σας».
«Την ακούω…».
«Η αυτοαιτία της Ελπίδας».
Λες και ήμουν προετοιμασμένος αρχίζω αμέσως να λέω (ποιος εγώ, ο
τελείως άσχετος μέχρι πριν λόγο καιρό με τέτοιες συζητήσεις) αυτά: «Η έννοια
της αυτοαιτίας (κάτι που παρήγαγε τον εαυτόν του) είναι μία αντίφαση της
αιτιοκρατικής λογικής του Ιδεαλισμού και του Υλισμού, την οποία και οι δύο
ερμηνείες της ύπαρξης του Κόσμου, χρησιμοποιούν για να εξηγήσουν το αυθύπαρκτο
της Ύλης ή του Θεού αφού δεν μπορούν να αποδείξουν (σωστά πράττοντας) πως το
Μηδέν ήταν η πρώτη Αιτία της Δημιουργίας. Θέση η οποία δυναμιτίζει τον πυρήνα
της αιτιοκρατικής λογικής του ανθρώπινου νου. Τώρα, η λέξη ενωμένη με την λέξη
της Ελπίδας παράγει μια φράση που εγώ καταλαβαίνω πως αναφέρεται στη μεταφυσική
έννοια της Ελπίδας σχετικά με την ύπαρξη ενός αγαθού Επέκεινα, το οποίο θα
ενεργοποιηθεί από την αυτοδημιουργία της Ελπίδας. Αυτή η δυνατότητα είναι
ισοδύναμα λογική, ή παράλογη με την πίστη των δύο μοναδικών ανθρώπινων
ερμηνειών. Ήγουν, αφού για τον Ιδεαλισμό και τον Υλισμό η αυτοαιτία είναι κάτι
δυνατό, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για την αυτοαιτία της Ελπίδας.
