ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ

 ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

 ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ (797 likes)

2014-05-10 (496)

 

? Κι αυτό από τον «ΕΧΘΡΟ»: Το αιλουροειδές σώμα που κινείται μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, είναι ανθρώπινο, πιο συγκεκριμένα, είναι της Μόνικας. Λίγες μέρες και κάποια γεγονότα χρειάστηκαν, μόνο, για να τη μεταμορφώσει η βούλησή της για επιβίωση. Τώρα, το σύμπαν της Μόνικας, είναι ξεκάθαρα αντιμέτωπο με τα πάντα. Γνωρίζει αμετάκλητα, το μοναδικό νόμο που διέπει τα όντα: Αληθινό, σω­στό, καλό είναι ό,τι υπηρετεί την ανάγκη μου για ευτυχία, κατάκτηση, αιωνιότητα. Δηλαδή, ουσιαστικά, μόνο ο εαυτός μου. Ο άλλος άνθρωπος, τo’ άλλο ον, είναι μέσο για τους σκοπούς μου, ή εχθρός μου.

Και λέω: Ναι αυτή είναι η συμπύκνωση «Των Όρων της Ύπαρξης» που δεν θέσαμε, υποχρεωθήκαμε να υπακούσουμε, αποφασίσαμε να υπερβούμε μέσω των Θρησκειών, της Φιλοσοφίας, της Τέχνης, αλλά και της βοήθειας που μας προσφέρουν οι όροι της ύπαρξης (μέσω της αυτοαναίρεσής τους). Είναι τελικά το σενάριο της ύπαρξης των όντων τραγικό, αιματηρό, αινιγματικό, ακατανόητο, σαρκαστικό, αντιφατικό και κάπως ελπιδοφόρο. Ναι, άγιοι και φονιάδες είμαστε όλοι αθώοι. Ας αγκαλιαστούμε. Αυτό είναι το Μέλλον μας…

 

https://www.smashwords.com/books/view/381261

 

απόσπασμα από το 9^ο βιβλίο της 11/λογίας της

Υπαρξιακής Αναρχίας / Εσχατολογικής Ουτοπίας

Ο ΕΧΘΡΟΣ

(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book):

Ê

(Ποια είναι η πατρίδα της αθωότητας μας, του πόθου μας για ενότητα, για αγάπη, αφού δεν είναι,, σε καμιά περίπτωση, το σφαγείο του πραγματικού; Το όνειρο, είπατε; Μα καλά, αυτό δεν είναι ένα παράγωγο του πραγματικού; Έστω και ως άρνηση, ή συμπλήρωση, ή προσπάθεια φυγής, το όνειρο δεν είναι αιχμάλω­το του πραγματικού, άρα και μια παγίδα για μας; Προσέχετε: Τα απόλυτα μεγέθη έχουν, πιστεύω, ένα βασικό χαρακτηριστικό: Δεν περιέχονται σε άλλα. Αν ο χωρόχρονος είναι πεπερασμένος, τότε, υποχρεωτικά, τον περιέχει ο Θεός ή το Τίποτα. Είναι, δη­λαδή, ένα, σχεδόν, μηδενικής έκτασης σημείο που εξαπλώνεται, για να καταρρεύσει -και το αντίστροφο, φυσικά-μέσα σ’ ένα α­πόλυτο μέγεθος. Τώρα, με το γνωστό επιχείρημα, πως από το τίποτα δε γεννιέται τίποτα, θέλω να πιστεύω πως ο Χωρόχρονος περιέχεται μέσα στον Θεό. Ταυτόχρονα, πιστεύω πως μέσα στον πεπερασμένο χωρόχρονο υπάρχει ένα μέγεθος που τείνει προς τ⁷ απόλυτο: Η Βούληση των όντων για ελευθερία. Κι αυτή η βού­ληση., κυρίως, είναι που μ’ έκανε να φανταστώ την ιστορία που διαβάζετε. Κοντολογίς, πρόκειται για μια παραλλαγή σταύρω­σης. Για σύγκρουση του Απόλυτου με τον εαυτό του. Όσο για τους πραγματιστές, τους αιτιοκράτες, τους υλιστές και μερικούς ιδεαλιστές που ταξίδεψαν με τ⁷ όχημα της ιστορίας μου μέχρι εδώ, έχω να πω αυτό: φυσικά, πρόκειται για ψευδοπρόβλημα που τίθεται στον χώρο του φανταστικού του αφηρημένου, οπότε, είναι καιρός να κατέβουν από την ιστορία μου που, υποτίθεται πως, ξετυλίγεται κατά τη διάρκεια της αντιστροφής του δεύτε­ροί νόμου της θερμοδυναμικής. -ξετυλίγεται, δηλαδή σ’ ένα Σύμπαν το οποίο καταρρέει,, κερδίζοντας σ’ ενέργεια και τάξη, σ’ ένα Σύμπαν όπου η Φαντασία ορίζει την Ουτοπία των ουτοπιών).

 

https://www.smashwords.com/books/view/306378