εδώ τώρα 5 κι αργότερα άλλα 13...

http://www.barnesandnoble.com/c/diamandis-florakis

απόσπασμα...

Απόσπασμα από την ηλεκτρονική έκδοση του μυθιστορήματος:

«Ο Άνθρωπος Που Δεν Χρειαζότανε Κανέναν»:

 

. (Είναι ρατσιστική, φασιστική η δομή του Κό­σμου μας. Και είναι λάθος μας που την αποδε­χόμαστε, επειδή βρισκόμαστε στην κορυφή της πυραμίδας του. Είναι βάσεις, για άλλους Κό­σμους, οι κορυφές των πυραμίδων κάποιων Κόσμων, μέσα στην απεραντοσύνη των Κό­σμων).

αποσπσμα απο το ηλεκτρονικο μου ημερολογιο.

2013-7-31 (411)

Θυμάμαι ένα απόσπασμα από βιβλίο του Μαλαπάρτε (ήταν πολεμικός ανταποκριτής ιταλικής εφημερίδας στο ανατολικό μέτωπο) που είχα διαβάσει πριν 60 περίπου χρόνια όπου περιέγραφε ένα συμβάν στο οποίο ένας αξιωματικός των SS, είπε σε αιχμάλωτο ρώσο: «Θα σου χαρίσω την ελευθερία σου αν βρεις πιο μάτι μου είναι τεχνητό». Ο ρώσος του είπε αυτό, δείχνοντας το τεχνητό μάτι.

«Πώς το κατάλαβες;» είπε έκπληκτος ο SS.

« Κοιτάει πιο ανθρώπινα από το άλλο», απάντησε ο ρώσος αιχμάλωτος.

Πρόταση προς τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής: Πριν τους ψηφίσετε, πριν τους στηρίξετε να ερευνάτε το βλέμμα τους. Ίσως σας αξίζει να δείτε κάτι εκεί που σας λυπεί, σας διώχνει.

"Επιθέσεις Συμπόνιας".

Ένα σενάριο

για την αρχή και τον τρόπο δράσης της ομάδας: «Επιθέσεις Συμπόνιας»:

Αρχές Σεπτέμβρη: Και οι λίγοι που έκαναν διακοπές έχουν επιστρέψει οι περισσότεροι στη βάση τους και η ομάδα που έχει ήδη  35 μέλη (πρόβλεψη) Πραγματικό?: ……) είναι σχεδόν έτοιμη για την πρώτη «Επίθεση Συμπόνιας».
Έχουν υποβληθεί δυο προτάσεις στήριξης οικογενειών χωρίς εργαζόμενο μέλος και η ομάδα, κατά πλειοψηφία, έχει επιλέξει την οικογένεια , η οποία έχει πέντε μέλη (οι δυο γονείς, τα δυο παιδιά τους και η γιαγιά της οικογένειας) ως ευρισκόμενη σε δυσμενέστερη κατάσταση.
Το μέλος που πρότεινε την προς στήριξη οικογένεια, έχει γνωστοποιήσει στην ομάδα τα στοιχεία του τραπεζικού της λογαριασμού. (Σημείωση: αν δεν υπήρχε τέτοιος λογαριασμός, τότε θα έπρεπε η οικογένεια ν’ ανοίξει έναν, και αν κι αυτό για κάποιους λόγους ήταν δύσκολο να γίνει, τότε όλες οι χρηματικές εισφορές των μελών της ομάδας θα πιστώνονταν στον τραπεζικό λογαριασμό του μέλους που πρότεινε την οικογένεια, το οποίο μέλος με τη σειρά του θα παρέδιδε στην οικογένεια. Οι μη χρηματικές εισφορές (σε είδος, ή υπηρεσίες) πρέπει να γίνονται από τα μέλη της ομάδας προς την οικογένεια προσωπικά, ή μέσω του ταχυδρομείου). Ήγουν, η χρηματική προσφορά  των μελών της ομάδας προς την οικογένεια γίνεται απευθείας χωρίς τη μεσολάβηση άλλου προσώπου, εκτός από την περίπτωση που η οικογένεια δεν διαθέτει τραπεζικό λογαριασμό, οπότε μεσολαβεί ο προτείνων την οικογένεια.

Και η πρώτη «επίθεση συμπόνιας αρχίζει: Την 1^η μέρα 5 μέλη της ομάδας πιστώνουν τον λογαριασμό της οικογένειας με συνολικό ποσόν 36 ευρώ. 2 άλλα μέλη ταχυδρομούν: το 1^ο  είδη ρουχισμού, το 2^ο ποσότητα τροφής μακράς διαρκείας…………

Την 20^η μέρα 19 μέλη έχουν στείλει συνολικά 155 ευρώ, 3 έχουν επισκεφτεί την οικογένεια, 2 έχουν στείλει βιβλία,..

Προς το τέλος του μήνα 27 μέλη της ομάδας έχουν συμμετάσχει στην επίθεση συμπόνιας με διάφορες μορφές, όπως:……

Σημείωση: Οι προσφορές των μελών πρέπει να κοινοποιούνται στον διαχειριστή της σελίδας, ο οποίος ανακοινώνει, συνολικά και όχι ατομικά τα είδη και τις ποσότητες, στην ομάδα (για ευνόητους λόγους).

Αναμένονται οι παρατηρήσεις σας

Σήμερα 31/7/13...

τέλος της προσφοράς 18 e-books προς 0.75 ευρώ το καθένα:

http://www.smashwords.com/profile/view/diamandisflorakis

Κάτι που...

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ ΕΝΩ ΤΟ ΜΠΟΡΕΙ Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ (μεταξύ πολλών άλλων).

Αυτό το e-book: http://www.smashwords.com/books/view/296249 και άλλα 17 (του ίδιου συγγραφέα) μπορείς διαβάζοντας δωρεάν το 25% της έκτασής του, να εξακριβώσεις σίγουρα αν αξίζει να το αγοράσεις για τον Η/Υ σου ή τη συσκευή σου ανάγνωσης. Και αν το δωρεάν δείγμα δεν σου αρκεί, στείλε mail εδώ: fd@ath.forthnet.gr για να σου το στείλουμε όλο. Τώρα καμία παραπλανητική διαφήμιση, ή διαφορετική γνώμη από τη δική σου δεν θα σε οδηγήσει σε λάθος αγορά. Ακόμα, αν αυτό το βιβλίο δεν το βάζεις μέσα στα 20 καλύτερα του είδους του που έχεις διαβάσει, τότε σου παρέχεται όλο δωρεάν.

18 e-books...

σε προσφορά 0.75 ευρώ έκαστο μέχρι 31/7/13, αποκλειστικά για στοχαστές:

http://www.smashwords.com/profile/view/diamandisflorakis

Και άλλα...

Και άλλα κομμάτια από το βιβλίο: «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ».

 

Όπως κοιτάμε την έναστρη νύχτα ξα­πλωμένοι στην αμμουδιά η Αναστασία λέει:

«Α, είναι τόσο αθώο το κορμί μας! Και ήταν η επιθυμία, αποενοχοποίησης, του νου μας που το βάφτισε αμαρτωλό... Πόσο άδικος υπήρξε ο πολιτισμός μας απέναντι του! Και να σκεφτείς ότι το κορμί μας είναι το μόνο όχημα που διαθέτουμε για να διασχίσουμε τον κακο­τράχαλο χώρο της ύπαρξης... Κι όμως, του στερήσαμε τόσα πράγματα. Το βασανίσαμε, το φορτώσαμε ενοχές... Πόσο παραμορφωμένο είδαμε το πρόσωπο του Θεού... Πόσο μι­κρό...».

Είναι ξαπλωμένη στην αμμουδιά με το μισό κορμί της να το χαϊδεύει η θάλασσα, με τα στήθη της να τα χαϊδεύουν τα μάτια μου.

«Λες και όλα αυτά είναι η εκδήλωση της υποσυνείδητης ενοχής μας για το γεγονός πως υπάρχουμε. Σαν κατευναστική θυσία στο Μηδέν μοιάζει ο μαζοχιστικός αυτοπεριορισμός των αθώων βουλήσεων του κορμιού μας», λέω.

«Πράγματι. Θαρρείς και αισθανόμαστε ένοχοι που, υποχρεωτικά, εγκαταλείψαμε την πρώτη μας πατρίδα, το Τίποτα...», μου κάνει η Αναστασία, ενώ ψάχνει ανήσυχη τα μάτια μου, γιατί, σίγουρα, είχε διακρίνει τον προπομπό αυτού:

«Της πρώτης μας πατρίδας, που μου εί­ναι αδιάφορο αν είναι και η τελευταία, Ανα­στασία».

«Αχ! αυτή η υπαρξιακή αναρχία σου. Αχ! Τίποτα δεν μπορεί να την κατευνάσει. Τίποτα. Ούτε η Αλήθεια. Φοβάμαι πως...».

«Φοβάσαι πώς;».

«Πως θα εγκαταλείψεις το κρατίδιο της συμπόνιας που δημιουργήσαμε».

Έχει μπει μία μελαγχολία στα μάτια της.

«Δεν βλέπω να διαψεύδεις τους φόβους μου, Παύλο».

«Υπάρχουν καιροί που δεν ανέχομαι τη δυναστεία της όποιας αλήθειας. Όπως τώρα. Θαρρώ πως μου χρειάζεται ένα ταξίδι στο γκρίζο, στο μαύρο πεδίο της ζωής. Αυτό είναι η εξήγηση. Κι αν θέλεις, οι δισταγμοί μου στο να κάνω αυτό το ταξίδι, αφορούν μόνο τις ελάχιστες δυνατότητες που μου έχει πα­ραχωρήσει η φθορά του χρόνου... Είμαι πια μεγάλος για μία ζωή όπως τη φαντάζομαι... Και δεν με απασχολεί καθόλου η ηθική παρά­βαση που μπορεί να σημαίνουν οι πόθοι μου. Οι αρχές που θα χρειαστεί να παρακάμψω», λέω.

Η ματιά της Αναστασίας παίζει ανάμεσα στο αναμενόμενο και την έκπληξη.

«Ώστε θα σε χάσουμε τελικά... Θα φύ­γεις από κοντά μας... Θα εγκαταλείψεις το κρατίδιο της συμπόνιας που ιδρύσαμε... Αχ! καρδιά μου, γιατί δεν σου αρκεί το γεγονός πως το δημιούργημά σου, ο Ρόλλαν, βίωσε τα πιο δαιμονικά σου όνειρα; Είχες την τύχη να δεις τις σκέψεις σου να υλοποιούνται στον βίο ενός ανθρώπου και να μην παραμένουν στο ανεκπλήρωτο σύμπαν των σελίδων κάποιων βιβλίων. Τύχη που δεν γνωρίζω να είχε άλλος συγγραφέας. Αλλά αυτό δείχνει να σου είναι λίγο...».

«Κοίτα. Η ιδιότητα του στοχαστή, του συγγραφέα, προϋποθέτει μία απουσία από τα γεγονότα της ζωής. Μία μοναξιά. Μία στέρη­ση. Το έχω ξαναπεί: Μετάνιωσα που δεν ασχολήθηκα με τη γη, τη θάλασσα... Που δεν έγινα χειριστής εκσκαφέα, γεωργικού μηχα­νήματος. Οι στενές, οι αποκλειστικές επαφές με τις ιδέες, η ερμηνευτική προσέγγιση της ζωής είναι ένα τραγικό, αστείο υποκατάστα­το της χειροπιαστής, γνήσιας ζωής. Α, έζησα χωρίς τη σοφία του μέσου ανθρώπου. Έζησα λάθος. Δεν έζησα με τις σωστές αναλογίες της Αλήθειας του Κόσμου. Στερήθηκα το γκρίζο και μαύρο χρώμα του. Έτσι αισθάνο­μαι...», λέω με φωνή που μόλις ακούγεται, αιφνιδιασμένος από την ανάδυση των αισθη­μάτων μου.

«Ψάχνω μέσα στη νύχτα των ματιών σου για κάτι που να διαψεύδει τους φόβους που μου γεννούν τα λόγια σου και δεν βρί­σκω», λέει η Αναστασία.

«Τί φοβάσαι;» ρωτάω.

«Πως ίσως θα χαθείς μέσα στο σκοτάδι της Αλήθειας του Κόσμου. Πως θα φύγεις από το φως αυτής Αλήθειας. Θα φύγεις για πάντα από κοντά μας... Φαντάζομαι και φοβάμαι χι­λιάδες πράγματα... Κάτι κυοφορείται μέσα σου που είναι δύσκολο, ακόμα κι εσύ, να το συνει­δητοποιήσεις. Εύχομαι να μην είναι μία ακα­τανίκητη τάση φυγής προς την αυτοκαταστρο­φή. Μία μεταφυσική εξέγερση, που αυτή τη φορά δεν θα την καταστείλεις, όπως έκανες στα βιβλία σου, αλλά θα την οδηγήσεις μέχρι τα άκρα».

«Γίνε σαφέστερη, Αναστασία».

«Σε κάποιο σου βιβλίο, φαντάζεσαι το χωροχρονικό συνεχές, να επαναστατεί ενά­ντια στους νόμους που το δομούν. Υποψιάζο­μαι πως το ίδιο επιθυμείς να κάνεις και ενά­ντια στην Αλήθεια του Κόσμου τώρα. Κατά βάθος, αυτό προσπαθούσες πάντα, παρά τις όποιες υπαρξιακές συμφιλιώσεις υποχρέωνες, με τη λογική σου, να δεχτεί ο ψυχισμός σου. Είσαι ένα τραγικά αναρχικό μεταφυσικά άτομο. Μία μοναχική ψυχή, που επαναστατεί, κυρίως, για λογαριασμό των όντων, για τη μοίρα τους... Πυρπολείς την ψυχή σου διαρκώς κι αυτό είναι κάτι που δεν φαίνεται στη συμπεριφορά σου. Ούτε και στο συνειδητό σου, φοβάμαι... Όχι μόνο στον βίο σου, αλλά και στα γραφτά σου κρύβεις το βαθύτερο πι­στεύω σου».

«Είμαστε, κυρίως, εκείνο που είναι τα έγκατα του ασυνειδήτου μας. Ο άγνωστος, α­θέατος εαυτός μας. Αλλά όλα αυτά είναι πράγ­ματα που, αυτή την περίοδο, δεν μ’ ενδιαφέ­ρουν. Ποθώ να ζήσω χωρίς σκέψεις, ηθικούς εγκλωβισμούς, αλήθειες. Με το κορμί μου, με τις αισθήσεις του θέλω να ζήσω. Με τις άγνω­στες επιταγές του ασυνειδήτου μου. Αλλά, βέβαια, ο χρόνος μ’ έχει πελεκήσει τόσο, που δείχνει παράκαιρος, αστείος αυτός ο μοναδικός μου πόθος», λέω.

«Οι επιταγές του ασυνειδήτου... Όποιες κι αν είναι αυτές, εμείς γνωρίζουμε πως αποτελούν μέρος της Αλήθειας του Κόσμου. Της γκρίζας και μαύρης πτυχής του... Αν τελικά φύγεις από τη μικρή φωτεινή κουκίδα μας, αυτό θα είναι μία αναντικατάστατη απώλεια για όλους εμάς εδώ. Α, μου είναι οδυνηρό να φαντάζομαι αυτό το ενδεχόμενο. Προτιμώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου ελπίζοντας σ’ ένα μικρό θαύμα, που θα μετέστρεφε τους πόθους σου... Ναι, αυτό θα κάνω αμέσως τώρα. Θα προσευχηθώ».

«Αναστασία», της είπα αποτρεπτικά, γε­λώντας αμήχανα.

Όμως, χάνεται, αστραπιαία, στο περίπου μιας απουσίας της έκστασης, που τη βυθίζει η προσευχή της, και μ’ εγκαταλείπει αμήχανο να την παρακολουθώ. Η σκηνή διαρκεί λίγα λεπτά και μου φέρνει, συνειρμικά, αυτή την παλιά μου σκέψη που εξηγεί την απουσία του θαύματος από την πραγματικότητα: «Η δυ­ναμική των θαυμάτων αναλώθηκε ολοκλη­ρωτικά μέσα στο πρώτο μέγιστο θαύμα, που ήταν η αυθυπαρξία της Αρχής του Κόσμου, η οποία μετέτρεψε ένα μέρος της, ή ένα όνειρό της στον αιτιοκρατούμενο υλικό Κόσμο». (Αυτή η σκέψη είναι η ταφόπετρα της αιτιο­κρατικής, μηχανιστικής μεθόδου για την ερμη­νεία του Κόσμου. Και του Υλισμού, βέβαια).

Κομμάτια...

Κομμάτια από το βιβλίο: «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ».

(Ο Κόσμος είναι ήδη αλλαγμένος από τη στιγμή που τον φανταστήκαμε καλύτερο, ηθικότερο. Να γιατί είναι ρεαλιστικές οι ουτοπίες μας).

 

«Αχ, κάποιες φορές, πόσο παγιδευμένη είναι η λογική μέσα στον εαυτόν της. Πόσο είναι παράλογη…», σκέφτομαι.

 

«Εσείς οι διανοούμενοι μοιάζετε με αν­θρώπους που αντί ν’ απολαύσουν κάτι ωραίο, το βάζουν στο μικροσκόπιο και το ψάχνουν. Έτσι δεν μπορείτε να χαρείτε ένα δειλινό, μία θάλασσα, ένα φρούτο, την αγάπη, τη φιλία, το σεξ, το φαγητό, τη ζωή γενικά. Ούτε και να νιώσετε την αλήθεια του Ρόλλαν. Καλοί μου. Αυτός ο άνθρωπος, αφού σκέφτηκε μόνος όσα δεν φανταστήκατε όλοι μαζί εσείς, μετά... πώς να το πω... μετά έζησε και πέθανε όπως ένα άγριο ζώο, ωραία, σωστά, περήφανα και φυσι­κά».

Εννοείται πως η Αθηνά μας έβαλε να ψαχνόμαστε. Αργότερα πήγαμε στην παραλία για νυχτερινό μπάνιο. Και είχε εκείνο το βρά­δυ η θάλασσα για όλους μας και για πρώτη φορά μία αίσθηση πρωτεϊκή. Μέχρι δελφίνια μας πλησίασαν, ανακατεύτηκαν μαζί μας, κο­λύμπησαν μαζί μας μαγνητισμένα, υποθέτω, απ’ ό,τι εξέπεμπαν τα σώματά μας.

«Αυτή είναι η αλήθεια του Ρόλλαν», φώ­ναξε κάποια στιγμή η Αθηνά. Όλα τα άλλα είναι διανοουμενίστικη πολυλογία».

 

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι οι υπάρξεις είναι οι αισθητήρες του Θεού...», λέει απρόσμενα η Αναστασία, όπως κοιτάμε αμίλητοι το διάτρητο από φω­τάκια βελούδο της νύχτας να κυριαρχεί πα­ντού.

Είμαστε καθισμένοι στη βεράντα του μοναστηριού, βυθισμένοι στις σκέψεις μας και ομολογώ πως οι θεολογικές κουβέντες είναι ό,τι θα επιζητούσα λιγότερο. Παρ’ ολ’ αυτά, λέω αθέατα βαριεστημένα:

«Οι αισθητήρες του Θεού... Και ποιος είναι ο εξωτερικός χώρος του Θεού;».

Το ερώτημά μου, αν το παρατηρήσατε, είναι δύσκολο, έχει ενδοχώρα, αλλά η Ανα­στασία δεν κωλώνει από τέτοια.

«Υποθέτω πως ο εξωτερικός χώρος του Θεού είναι ο Εαυτός Του», μου κάνει.

«Υποχρεωτικά. Άρα είμαστε οι αισθητή­ρες της αυτογνωσίας Του...», λέω και πάλι αδιόρατα βαριεστημένα.

«Προφανώς, Παύλο».

«Οπότε, ένας οποιοσδήποτε φονικός αισθητήρας, από τους άπειρους του γνωστού κόσμου, ποια θεϊκή ιδιότητα ανιχνεύει;» ρω­τάω, υποχρεώνοντας τη βαριεστιμάρα μου να παραχωρήσει τη θέση της σε μία παιχνιδιάρικη διάθεση, ενώ, ταυτόχρονα, ρίχνω την κου­βέντα μας σε δύσκολα, βαθιά, κατασκότεινα νερά.

Η Αναστασία μου ρίχνει μία ματιά γεμά­τη παράπονο.

«Αχ! αυτές οι σατανιστικές σου σπό­ντες. Αχ! αυτές οι αναρχομεταφυσικές σου μπηχτές... Είναι στιγμές, όπως τώρα, που υ­ποψιάζομαι πως δεν αντέχεις τη μοναξιά της κόλασής σου και τότε στήνεις ψυχοπαγίδες με τα βιβλία σου, ή με τις κουβέντες σου. Άντε να δούμε τί θα κάνουμε με σένα μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως η κόλαση δεν εί­ναι η πατρίδα σου, όπως, άλλωστε, και κανενός άλλου, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει αυτή η χώρα».

Δεν είναι εύκολο να κερδίσεις θεολογικό παιχνίδι μαζί της. Αυτό είναι κάτι που το ξέρω από καιρό. Η Ηγουμένη διαθέτει μυαλό και αισθήματα που σε υποχρεώνουν να στέ­κεις απέναντι της με σεβασμό. Έχει ορίζο­ντες η Αναστασία. Αλλά προπάντων αισθήμα­τα. Το μυαλό της έχει αντίκρισμα αισθημά­των. Οι σκέψεις της αντιστοιχία συναισθημά­των. Ήγουν, συνέπεια βίου με το πιστεύω της.

18 e-books...

φαντασίας και στοχασμού, για τον Η/Υ, ή τη συσκευή σας ανάγνωσης με 0.75 ευρώ έκαστο μέχρι τις 31/7:

http://www.smashwords.com/profile/view/diamandisflorakis

αποσπασμα απο το βιβλίο: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

«Το Τυχαίο, ως αίτιο του Κόσμου, είναι αδύνατο να δημιουργήσει ένα ερώτημα για την ύπαρξη του εαυτού του», ακούω τη φωνή του Αντύπα να μου λέει και μετά να χάνεται.

Είναι η δουλειά μου ν’ ανακαλύπτω μέσα σ’ ελάχιστο χρόνο τη σημασία τέτοιων φράσεων. Κι επειδή (για τους περισσότερους) δεν είναι η δική σας, σας πάω αμέσως στο μεδούλι της: Υποχρεωτικά, υπάρχει Θεός!!



ponotrons...free και σήμερα!

http://www.amazon.com/dp/B00ALHJBH0/ref=rdr_kindle_ext_tmb

Για όσους στοχάζονται...

Απόσπασμα από τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»

(Ένα επεκτάσιμο μυθιστόρημα. Κυκλοφορεί μόνο σε e-book).

 

(1^η έκδοση 1996, 2^η έκδοση 1998 –διπλάσιας έκτασης-).

 

«...Αχ αυτός ο Μπερδάγιεφ... Εκεί που είσαι έτοιμη να τον χαρακτηρίσεις αιρετικό της Ορθοδο­ξίας, εκεί ακριβώς εξακριβώνεις πως η σκέψη του, τελικά, δίνει ένα εύρος στο Ορθόδοξο δόγμα. Πλη­σιάζει περισσότερο από όλους μας την Θεϊκή Οντό­τητα. Γιατί, κακά τα ψέματα, εκείνο που γνωρίζουμε λιγότερο εμείς οι χριστιανοί είναι ο Θεός. Τα συναισθήματά Του για την ύπαρξη του πόνου, του Κα­κού και την κυριαρχία του στον κόσμο μας...», α­κούω σε μία στιγμή να λέει η αδελφή Αναστασία κι αμέσως βγαίνω βιαστικά από τις σκέψεις μου.

Εδώ και ώρα, είμαστε καθισμένοι (έξι μονα­χές, η Αθηνά, ο Πανάς κι εγώ) στο εστιατόριο της Μονής και συζητάμε μετά το γεύμα. Το πότε άρχισε η θεολογική συζήτηση δεν το αντιλήφτηκα. Όμως, τα τελευταία λόγια της Ηγουμένης μ’ έριξαν από­τομα στη συζήτηση.

«Και ποια υποψιάζεστε πως μπορεί να ^‘ ναι τα συναισθήματα του Θεού για την κυριαρχία του αί­ματος, του πόνου;» ρωτάω.

Η Ηγουμένη στρέφει τα μπλε μάτια της σε μένα και μετά τα καρφώνει στο πάτωμα.

«Συναισθήματα ενοχής», λέει σιγά και αρχίζει να σταυροκοπιέται.

«Πώς είπατε;» ρωτάω.

Η Αδελφή Αναστασία έχει μία παράκληση στα μάτια της. Νιώθω να μου λέει: Στο όνομα του Θεού. Μη μου ζητάτε να επαναλάβω.

Ρίχνω μία ματιά στις πέντε μοναχές κι αντι­κρίζοντας το αθώο, ταπεινό τους βλέμμα, λέω:

«Όχι. Δεν χρειάζεται να επαναλάβατε, Ηγουμένη. Σας κατάλαβα. Το ερώτημα είναι αν εσείς γνωρίζετε όλη τη σημασία αυτού που είπατε».

«Τη γνωρίζω», λέει σιγά.

Σηκώνομαι και την πλησιάζω. Ψάχνω στα γαλάζια της μάτια.

«Πριν λίγο περιγράψατε τον Θεό. Το Ανύ­παρκτο», λέω κινούμενος προς τον εξώστη της Μο­νής.

Ένας χειμωνιάτικος ήλιος φωτίζει τα νερά του κόλπου κι ένα παγωμένο αεράκι αρχίζει να μουδιάζει το πρόσωπό μου. Ανάβω τσιγάρο.

«Δεν θα σκότωνα ποτέ έναν Θεό σαν τον Θεό της Ηγουμένης», μουρμουρίζω κάτω από τα δόντια μου. Μετά πηγαίνω στον ξενώνα μου.

free:

http://www.amazon.com/Diamandis-Florakis/e/B009Z0IEZE

Για όσους στοχάζονται...

Απόσπασμα από τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»

(Ένα επεκτάσιμο μυθιστόρημα. Κυκλοφορεί μόνο σε e-book).

 

(1^η έκδοση 1996, 2^η έκδοση 1998 –διπλάσιας έκτασης-).

 

………………………………………………………………………………………..

 

 

Κατά τις δέκα το βράδυ μ’ επισκέφτηκε η Ηγουμένη.

«Μπορώ να καθίσω για λίγο μαζί σας;» με ρώτησε, αφού πριν φάνηκε να διστάζει.

«Όσο θέλετε», της είπα και το εννοούσα.

«Σας ευχαριστώ», μου είπε αμήχανα, αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια.

«Πώς πάμε με την υπόθεση του γηροκομείου;» ρώτησα μόλις εξακρίβωσα πως δεν έβρισκε τρόπο για ν’ αρχίσει να μιλά.

«Πολύ καλά. Σύντομα θ’ αρχίσουν οι εργασίες ανέγερσης. Αλλά δεν ήρθα γι’ αυτό να σας δω...».

«Για ποιο πράγμα ήρθατε;».

«Πιστεύω πως κάτι βασανίζει την ψυχή σας και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας».

«Αυτό είναι αδύνατο. Ειδικά με σας», λέω.

Μπαίνει ένα κόκκινο χρώμα στο πρόσωπό της.

          «Όλα μοιράζονται με όλους», λέει σιγά.

«Ακόμα και οι αμαρτίες;» ρωτάω με απρόσμε­νη διάθεση να παίξω μαζί της.

«Προπάντων αυτές».

«Και οι κολασμένες σκέψεις, επιθυμίες;» συ­νεχίζω, χωρίς να ξέρω που το πάω.

«Κι αυτές», λέει χωρίς δισταγμό.

«Αν χρειαστεί, μπορείτε να το αποδείξετε αυτό;», της κάνω και αμέσως συνειδητοποιώ που το πάω.

«Ναι», λέει. (Είναι η αθωότητα στα μάτια της).

Γελάω.

Αν ήταν να κάνω χοντρό παιχνίδι μαζί της, δεν θα της ζητούσα να κάνουμε έρωτα. Θα της έπαι­ζα το Ρέκβιεμ.

«Αναστασία, πριν λίγες ημέρες μου περιγράψατε έναν Θεό που πολύ μου άρεσε. Ε, αυτόν τον Θεό προβληματίζομαι αν θα πρέπει να εξορίσω από την ψυχή μου. Γι’ αυτό πονάω», της λέω.

«Είμαι βέβαιη πως αν εξορίζοντας τον Θεό από την ψυχή σας θ’ αποκτούσατε γαλήνη, ο Θεός δεν θα είχε καμία αντίρρηση να το κάνετε».

«Κι αν αυτό γινόταν με όλες τις ψυχές;».

«Και πάλι ο Θεός δεν θα είχε αντίρρηση».

«Κι όλα αυτά χωρίς κόστος;».

«Οπωσδήποτε. Το Επέκεινα ανήκει σε όλους».

«Ακόμα και στους θύτες;».

«Και σε αυτούς. Όλοι ένιωσαν την οδύνη της Ύπαρξης».

«Για ποιο σκοπό υπάρχει αυτή η οδύνη;».

«Δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν αποτελούμε την αιτία της οδύνης. Πως το πρώτο μας καθήκον είναι να την ελαχιστο­ποιήσουμε».

«Τελικά, μπορεί να ζήσει αυτός ο Κόσμος χωρίς Θεό;».

«Ναι, αν αυτό ελαχιστοποιεί την οδύνη».

Ο τρόπος που ζει είναι μία απάντηση για το ερώτημα που γεννά η προηγούμενη απάντησή της. Κι έτσι δεν της το διατυπώνω.

«Ηγουμένη, μιλήστε μου για τον Θεό σας».

«Είναι η Αιτία που Υπάρχει επειδή υπάρχου­με. Που υπάρχουμε επειδή Υπάρχει».

«Κι αν θυμάμαι καλά κάποια σας λόγια, αυτή η Αιτία υπάρχει μόνο στην Αγάπη, στη Συμπόνια. Σ’ ένα ασήμαντο κομμάτι αυτού του Κόσμου, δηλαδή».

«Ναι. Σ’ ένα ασήμαντο κομμάτι του υλικού Κόσμου. Αλλά σε όλη την απεραντοσύνη των ψυ­χών», μου κάνει η Αναστασία κοιτώντας προς το σκοτεινό παράθυρο.

«Όμως, η μόνη μας βεβαιότητα ήταν και πα­ραμένει η ύπαρξη του υλικού Κόσμου. Η ιστορία με τις ψυχές ίσως είναι μία ιδεοληψία», λέω.

«Από μία άποψη, είναι παράλογη η πίστη στον Θεό... Το ξέρω. Όμως, ακόμα πιο παράλογη είναι η ύπαρξη του Κόσμου. Αφού δεν υπάρχει μόνο το Μηδέν, δεν είναι ό,τι πιο παράλογο η πίστη στην ύπαρξη του Θεού. Αντίθετα, είναι η μόνη λογικήπίστη που μπορούμε να έχουμε».

«Τετράγωνη σκέψη», λέω. «Υπάρχει όμως κάτι πιο λογικό, πιο τετράγωνο από τη σκέψη σας, Ηγουμένη».

«Ποιο είναι αυτό;».

«Μία μουσική σύνθεση. Ένα ρέκβιεμ».

«Και με ποιον τρόπο απαντά το ρέκβιεμ στη σκέψη μου;».

«Μ’ έναν τρόπο άμεσο, καίριο».

«Δηλαδή;».

«Δηλαδή, αφού το ακούσετε, σας εξαφανίζει την πίστη σας στον Θεό».

«Αυτή η μουσική έχει αναστατώσει, λοιπόν, την ψυχή σας. Σας κάνει να πονάτε τόσο...».

«Η χρήση της, ή όχι», λέω.

«Μήπως πρόκειται για μία μουσική σαν εκεί­νες που λέγεται πως περιέχουν αθεϊστικές, σατανιστικές φράσεις ασύλληπτες από την ακοή μας που, όμως, επενεργούν στο υποσυνείδητό μας;».

«Δεν νομίζω», λέω.

«Θα ήθελα να την ακούσω αυτή τη μουσική. Την έχετε μαζί σας;».

«Την έχω. Αλλά θέλω να σας προειδοποιήσω πως την πίστη σας θα τη χάσετε σίγουρα».

«Η ευθύνη δίκιά μου».

«Αναστασία. Όλος σας ο βίος θα εκτραπεί από τον δρόμο που τώρα ακολουθεί...».

«Με την Αλήθεια συντροφιά, πηγαίνω και στην κόλαση», μου κάνει η Ηγουμένη με έκφραση ατσαλωμένη από βεβαιότητα.

«Σημαντική φράση. Αξιοσέβαστη πίστη», λέω και κινούμε προς το σημείο που φυλάω τα cd με το Ρέκβιεμ Για Μία Απουσία.

«Ηγουμένη, έχετε το κατάλληλο μηχάνημα γι’ αυτούς τους δίσκους;» τη ρωτάω.

«Έχω», μου κάνει σχεδόν οργισμένη παίρνο­ντας τους δίσκους.

Μου έρχεται να της πω: «Θα συναντηθούμε στην κόλαση», αλλά δεν της το λέω.

«Θα σας δω το πρωί. Ο Θεός μαζί σας», μου λέει και φεύγει.

«Και οι άπιστοι αγαπάνε. Και μάλιστα χωρίς τον υπολογισμό κάποιας ανταμοιβής. Η Αγάπη μαζί σας, Ηγουμένη», της κάνω.

«Οι ευχές μας είναι ταυτόσημες», μου λέει, ήρεμα, σίγουρα.

 

 

Η αγάπη των όντων.

http://www.lifo.gr/now/world/31307

ομάδα: "Επιθέσεις Συμπόνιας".

Πληροφορούμαι πως δυο μέλη της ομάδας: «Επιθέσεις Συμπόνιας», ένα μεγάλης ηλικίας και ένα μικρής, σχεδιάζουν για αύριο 24/7 μια μικρή επίθεση συμπόνιας, κάπου στην πλατεία της Κυψέλης κοντά στο μεσημέρι, επειδή λέει, η συμπόνια διδάσκεται, αφ’ ενός, κι αφετέρου έτσι για ζέσταμα.

Για επιλεκτους αναγνωστες.

Προσφορά μέχρι 31/7/13

18 e-books

Για τον Η/Υ ή τη συσκευή ανάγνωσής σας

Με 0.75 ευρώ το ένα:

http://www.smashwords.com/profile/view/diamandisflorakis



αποσπασμα απο το ηλεκτρονικο μου ημερολογιο.

2013-7-21 (410)

Τους είπα: Η αλήθεια μου είναι ένα προσωπείο που βάζω στην πραγματικότητα.



Ο ιδρυτής της ομάδας: "Επιθέσεις Συμπόνιας", γράφει:

Μια οικογένεια χωρίς εργαζόμενο μέλος. Ένα άτομο που «έφυγε» ο σύντροφός του. Ένας άστεγος. Ένας επαίτης. Ένας ασθενής κάπου που βιώνει μόνος, εγκαταλειμμένος την αρρώστια του. Ένας που θέλει να «φύγει» από τον κόσμο μας γιατί υπήρξε αντίθετος στους όρους της Ύπαρξης. (αυτό το υπογραμμισμένο σημείο χρήζει βέβαια επεξήγησης, που όμως υπάρχει κάπου μέσα στο blog μου).

Ω!, είναι αλίμονο τόσο απέραντος ο χώρος του πόνου και τόσο λίγοι, αδύναμοι εκείνοι που θέλουν να τον εξαλείψουν, να τον μειώσουν έστω, που η αίσθηση του μάταιου τους καταβάλει.

Όμως, πιστέψτε με, υπάρχουν θαμμένα τεράστια αποθέματα συμπόνιας μέσα στον άνθρωπο και κάποια ψήγματα αυτής μπορούμε να αντλήσουμε ήδη, μέχρι που αργά αλλά σταθερά η στάθμη του ήθους μας θα φτάσει στο ύψος που μας αξίζει. Αυτό είναι το ανθρώπινο πεπρωμένο, αυτή είναι η απάντηση του ανθρώπου στο Αίτιο της Δημιουργίας, όποιο κι αν είναι αυτό (Το Μηδέν ή ο ακατανόητος Θεός, δηλαδή).

Όσοι «επικοινώνησαν» με αυτό το κειμενάκι, κατάλαβαν τους σκοπούς της ομάδας: «Επιθέσεις Συμπόνιας», γνωρίζουν το πόσο εύκολο είναι να πραγματώσουμε το «λίγο» της αγάπης μας προς όλα τα όντα και φυσικά, αν το επιθυμούν να υποβάλουν αίτημα ένταξης στην ομάδα μας που σκοπό έχει, επαναλαμβάνω τη μείωση του πόνου.



αφιερωμένο στους φίλους της ομάδας: ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΥΜΠΟΝΙΑΣ

αποσπασμα απο το βιβλίο μου:

 

ΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ

 

 

 

“Τί άλλο σας είπε ο Αντρέας, γέροντα”.

“Μας είπε τι του πρότεινε ο Θεός”.

“Τί;”.

“Να εξοφλήσει το χρέος του προς τον Ρή­γα. Προς τους ανθρώπους. Θα σε περιμένω με το τελευταίο Μου πρόσωπο, μέσα στον πόνο των άλ­λων. Εκεί θα με βρεις”.

 

 

 



αναζήτηση ενός φίλου.

http://nikiana.wordpress.com/2013/05/11/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%8E%CF%80%CE%BF%CF%85/
 

αποσπασμα απο το ηλεκτρονικο μου ημερολογιο.

20/3/2002 (221)

Ø Στην ερώτηση: Ποια είναι η σωστή αντίδραση του απλού πλανητικού πολίτη ενάντια στον πόλεμο, στον κάθε πόλεμο, ο γηραιός της παρέας είπε: «Να κάνει ειρήνη με όλες τις μορφές αντιπαλότητας και έχθρας στις οποίες έχει εμπλακεί με τα πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος (οικογένεια, συγγενείς, φίλους, γείτονες, συναδέλφους, γνωστούς κ.λπ.). Η έλλειψη αυτής της ειρήνης είναι που φέρνει τους πολέμους…

επιθέσεις συμπόνιας.

«Επιθέσεις Συμπόνιας».

Θέλετε να μάθετε τι είναι αυτή η υπό στελέχωση Ομάδα;

Τον σκοπό της; Τον τρόπο λειτουργίας της;

Αφήστε το mail, όνομά σας και το επίθετό σας (όχι ψευδώνυμο) στο σχόλιο αυτού του ποστ, υποβάλλοντας έτσι αίτημα ενημέρωσής σας για τον σκοπό και τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας, αίτημα που θα εξετάσει ο ιδρυτής της ομάδας και ανάλογα θα πράξει. Επειδή Οι «Επιθέσεις Συμπόνιας» είναι βασικά μια αναβάθμιση της ιδέας της ομάδας «Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο», όσοι έδειξαν αρνητική στάση, ή χλιαρή υποδοχή ας μη στείλουν αίτημα ενημέρωσης (σκοπού και τρόπου λειτουργίας) γιατί ο ιδρυτής της ομάδας, γνώστης αυτών των στάσεων, δεν πρόκειται να κάνει αποδεκτό ούτε το αίτημα ενημέρωσης, ούτε φυσικά το αίτημα ένταξης στην ομάδα, που θα δρα και σε πλανητικό επίπεδο.

Ας σημειωθεί επίσης πως η ομάδα δεν κάνει προτάσεις για ένταξη, απλώς δέχεται ή απορρίπτει αιτήσεις εισόδου.