12η Άποψη (από 109):
Του Μάκη Ανδρονόπουλου
Ø Δεν ξέρει αν υπάρχει Δημιουργός και μάλλον λίγο τον ενδιαφέρει. Θεωρεί
όμως λιγότερο παράλογη την πιθανότητα να υπάρχει, από το ενδεχόμενο της
αυτοπραγμάτωσης της ύλης. Σκέφτεται ότι ο μόνος τρόπος να δώσει κανείς αξία
στην έρημο της ζωής είναι η Αγάπη και μόνο γι΄ αυτή ενδιαφέρεται. Μια αγάπη
υλική, όχι μεταφυσική. Μια αγάπη επαναστατική, σχεδόν πολιτική. Μια αγάπη που
μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο απέναντι στις ύποπτες προθέσεις του κατασκευαστή
του κόσμου.
Ο Διαμαντής
Φλωράκης αντιπαρατάσσει στον οδυνηρό παραλογισμό της άσπλαχνης δημιουργίας την
αγάπη, ως υπέρβαση του θανάτου. Και το έκανε και συνεχίζει να το κάνει επί
50χρόνια με τα 20 βιβλία και το ηλεκτρονικό του ημερολόγιο ως καθημερινή
πολιτική πράξη. Ο Φλωράκης είναι ένας μοντέρνος ευαγγελιστής της αγάπης, ο
οποίος επέλεξε το πεδίο του φανταστικού για να βοηθήσει τους αναγνώστες του να
αντέξουν τα εσχατολογικά ερωτήματα που ταλανίζουν τους ήρωές του.
Ο Διαμαντής
Φλωράκης αναγνωρίζεται ως ο κορυφαίος της λογοτεχνίας της ελληνικής
επιστημονικής φαντασίας, αλλά δυστυχώς μέχρι τώρα η κυρίαρχη εκδοτική και
κριτική βιομηχανία δεν μπόρεσε να σπάσει το κέλυφος του φανταστικού του κόσμου
και να ανακαλύψει την ουσία της σκέψης και της γραφής του. Ο Φλωράκης είναι
μέτρο της μυωπίας του mainstream εκδοτών και κριτικών εδώ και δεκαετίες. Όχι
επειδή προάγει ανατρεπτικές ιδέες για το σύστημα (αυτές αντιμετωπίζονται
εύκολα), αλλά επειδή η γραφή του γονιμοποιεί σκέψεις, αλλάζει ζωές (κι αυτά δεν
είναι ανεκτά από το σύστημα).Είναι ευκολοδιάβαστος, αλλά δεν είναι εύπεπτος.
Ο Διαμαντής Φλωράκης που άρχισε να μεταφράζεται στα αγγλικά, να ανθολογείται
και να μπαίνει στα λεξικά, είναι συγγραφέας της επιστημονικής φαντασίας όσο
είναι και ο Μισέλ Ουελμπέκ. Ο Φλωράκης είναι συγγραφέας του υπερβατικού ή
μάλλον καλύτερα του υπαρξισμού. Η αγάπη που «διδάσκει» δεν προκύπτει από την
επέμβαση στο σημείο του εγκεφάλου Χ52, όπως στην «Επιστροφή από το μέλλον»
(1975), αλλά είναι μια αγάπη φυσική, μια λογική συνέπεια του τεράστιου φόρου
αίματος που έχει πληρώσει ο άνθρωπος και του παραλογισμού της ζωής. Η γραφή του
απλή, μινιμαλιστική. Οι λέξεις του επικίνδυνα δυνατές έτσι όπως τις παρατάσσει.
Τα νοήματά του δυνατά, σαν γροθιά στο στομάχι. Η πλοκή του κινηματογραφική,
αγχωτική, ενίοτε αστυνομική.
Δεν γνωρίζω
όλο του το έργο. Τον αγάπησα στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 με το βιβλίο
«Πονοτρόνια και οι Αναρχικοί του Απόλυτου», με την «Εισβολή στο αύριο», με τη
«Θέα από τα χτισμένα παράθυρα»… για να χαθώ μετά. Τον ξαναβρήκα το 1997 με την
έκδοση από τον ΚΑΚΤΟ της ογκώδους δεκαλογίας του «ΑΝΑΡΧΙΑ – Δέκα μυθιστορίες
υπαρξιακής αναρχίας», όπου πέρα από τα προαναφερθέντα βιβλία, περιελάμβανε και
τα εξής: «Στα ίχνη του Ανύπαρκτου», «Η νοσταλγία του Τίποτα», «Ο Καιάδας», «Η
έσχατη αναρχία», «Ο εχθρός» και «Το σύνδρομο του Χάους». Η καθημερινότητά μου
όμως δεν μου επέτρεψε να τελειώσω τις 960 σελίδες της δεκαλογίας, που τώρα έχει
εμπλουτισθεί με ένα ακόμη βιβλίο. Χάθηκα και πάλι.
Τον
ξαναβρήκα όμως πριν από ένα χρόνο σε μια αναδιάταξη των βιβλίων μου, που έφερε
στην επιφάνεια δυο καταπληκτικές, αξεπέραστες νουβέλες του Διαμαντή Φλωράκη,«Το
ναρκοπέδιο» και την «Έκρηξη» (που θα μπορούσε να είχε γράψει ο Μπόρχες).Τον
αναζήτησα μέσω facebook και τον βρήκα. Γίναμε «φίλοι» και έκτοτε παρακολουθώ
τις αναρτήσεις του. Έτσι, μπόρεσα να πληροφορηθώ ότι το βιβλιοπωλείο ARS
NOCTURNA θα τον τιμούσε με μια εκδήλωση και να βρεθώ εκεί την περασμένη
Παρασκευή, να του σφίξω το χέρι, να ακούσω την στεντόρεια φωνή του και να
αντικρίσω το νηφάλιο και ισχυρό βλέμμα ενός μεγάλου «κυνηγού του απόλυτου» μέσα
από τα κοβάλτινα μάτια του. Τι ωραίος που είναι ο δάσκαλος στα 77 του!
ΥΓ:
Εννοείται ότι η δεκαλογία είναι δίπλα στο κομοδίνο μου…
