συνέχεια αποσπασμάτων από τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

 

«Τελικά, ο Θεός είναι πιο κοντά σ’ εκείνο που πίστευες, Αναστασία», λέω. «Υπάρχει μόνο μέσα στην Αγάπη, τη Συμπόνια. Στο περίπου μηδέν, δηλαδή, αυτού του Κόσμου. Δεν υπάρχει στα δόντια ενός σαρκοφάγου ζώου, στη βιομέριμνα, στη δίψα για δύναμη του ανθρώπου, στη φθορά, την ασθένεια, τον πόνο, τον θάνατο, την αδικία, τη φυσική κατα­στροφή, γενικά στην αντιπαράθεση των όντων. Την Εντροπία του χωροχρόνου. Το Κακό. Γιατί, όμως, το Μέγιστο είναι τόσο ελάχιστο; Κοντολογίς, γιατί υπάρχει το μη Καλό;».

Για να διοχετεύσει ο Θεός κάπου την αγάπη Του, δημιουργήθηκε ο Κόσμος. Και ο πόνος των όντων είναι πόνος του Θεού. Ο Χρόνος είναι η δια­δικασία της μετάλλαξης του Κακού σε Καλό. Είναι το διάστημα που απαιτείται για να ενωθεί η αγάπη των όντων μ’ εκείνη του Όντος.

κι αυτό από ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

«Ηγουμένη, μιλήστε μου για τον Θεό σας».

«Είναι η Αιτία που Υπάρχει επειδή υπάρχου­με. Που υπάρχουμε επειδή Υπάρχει».

«Κι αν θυμάμαι καλά κάποια σας λόγια, αυτή η Αιτία υπάρχει μόνο στην Αγάπη, στη Συμπόνια. Σ’ ένα ασήμαντο κομμάτι αυτού του Κόσμου, δηλαδή».

«Ναι. Σ’ ένα ασήμαντο κομμάτι του υλικού Κόσμου. Αλλά σε όλη την απεραντοσύνη των ψυ­χών», μου κάνει η Αναστασία κοιτώντας προς το σκοτεινό παράθυρο.

«Όμως, η μόνη μας βεβαιότητα ήταν και πα­ραμένει η ύπαρξη του υλικού Κόσμου. Η ιστορία με τις ψυχές ίσως είναι μία ιδεοληψία», λέω.

 

«Από μία άποψη, είναι παράλογη η πίστη στον Θεό... Το ξέρω. Όμως, ακόμα πιο παράλογη είναι η ύπαρξη του Κόσμου. Αφού δεν υπάρχει μόνο το Μηδέν, δεν είναι ό,τι πιο παράλογο η πίστη στην ύπαρξη του Θεού. Αντίθετα, είναι η μόνη λογική πίστη που μπορούμε να έχουμε»