απόσπασμα από το 21 βιβλίο μου (σε e-book)

ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

(1999-2013)

Ê

28/11/99 (10)
ØΕπιθετικότητα και αμοιβαία καχυποψία. Αυτά τα δύο στοιχεία διέπουν τις σχέσεις των κρατών του πλανήτη μας, αν κρίνουμε (και γιατί όχι) με βάση κάποια στοιχεία του ΟΗΕ (έκθεση για την ανθρώπινη ανάπτυξη).
780 δις δολάρια τον χρόνο για στρατιωτικές δαπάνες και μόνο 6 δις για βασική εκπαίδευση(!!) ξοδεύει η πλανητική μας οικονομία.
Αβυσσαλέα δίψα για ηδονή. Αυτό είναι ένα δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει από τα στοιχεία που παραθέτει η ίδια έρευνα. Σπαταλάμε 400 δις δολάρια για ναρκωτικές ουσίες(!!). Άλλα 105 δις για ποτά και 50 δις για τσιγάρα (μόνο στην Ευρώπη).
Μιλάμε, δηλαδή, για έναν πάνοπλο, μαστουρωμένο (και γι αυτό επικίνδυνο) πλανήτη, ο οποίος βιώνει μία παραίσθηση κανονικότητας. Σιγουριάς για τις επιλογές του, δηλαδή: αχαλίνωτη ελευθερία της ατομικότητας (κι ας ισχυρίζονται οι σοσιαλιστές ότι θα την τιθασεύσουν) προς το κέρδος και την ηδονή.
Φυσικά, όλες αυτές οι διαπιστώσεις γεννούν ένα ερώτημα: Τί κάνουν εκείνοι που συμβαίνει να έχουν πλεόνασμα αλτρουιστικών γονιδίων και έλλειμμα επιθετικών και εγωιστικών;
Που αρνούνται να δουν τον συνάνθρωπό τους ως μεταφορέα της βούλησής τους για δύναμη και ηδονή; Που βλέπουν την περιπέτεια της ύπαρξης ως έκφραση αλληλεγγύης, ηθικής ανάτασης, ανθρωπιάς;
Δύο πράγματα, πιστεύω:
1: Συνειδητοποιούν ότι ο Κόσμος αλλάζει, προς το ηθικότερο, στον βαθμό που ο καθένας από εμάς αναβαθμίζει ηθικά τον βίο του.
2: Ενισχύει τον θεσμό της οικογένειας και τέλος δημιουργεί "νησίδες," αποτελούμενες από σαράντα-πενήντα ανθρώπους, οι οποίοι έχουν όμοια ιδανικά και σκοπούς.
Μόνο σε τέτοιες νησίδες μπορούν να υλοποιηθούν οι ουτοπίες που φαντάστηκε ο άνθρωπος.

Ê

https://www.smashwords.com/books/view/381261

 

http://diamflorakis5.blogspot.gr/

 

απόσπασμα από το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο

2013-01-30 (480)

? Τι μου  αρέσει: Στον Μαρξισμό: Η κατάργηση της πάλης των τάξεων, η κατάργηση της εκμετάλλευσης  του ανθρώπου από τον άνθρωπο, η κατάλυση του κράτους, η αυτοδιοικούμενη κοινωνία.

Τι δεν μου αρέσει στον Μαρξισμό: Η υλιστική ερμηνεία της ύπαρξης του κόσμου. Της λείπει το βάθος.

Τι μου αρέσει στον Ντοστογιέφσκι: Το βάθος της σκέψης του. Η αγάπη του για τον άνθρωπο. Η ευρεία διάσταση που χάρισε στη χριστιανισμό. Η πίστη του στον Χριστό, παρά την απορία του, τη διαφωνία  για κάποια έργα του Δημιουργού.

Τι μου αρέσει στους αναρχικούς: Το πάθος τους για κοινωνική δικαιοσύνη, για ελευθερία.

Τι δεν μου αρέσει στους αναρχικούς: Τα μέσα που χρησιμοποιούν για υλοποίηση της θεωρίας τους. Που βιώνοντας την παιδική ηλικία της αναρχικής ιδέας, δεν γνωρίζουν πως ο εχθρός είναι οι αιματηροί όροι της ύπαρξης (που δεν έθεσε ο άνθρωπος) όπως σωστά πιστεύει και προσπαθεί να καταλύσει, ή να αποδυναμώσει η υπαρξιακή αναρχία.

Τι με συγκινεί στον Νίτσε: Η τραγικότητα της ζωής του. Η αντίδρασή του στη θέα μαστιγώματος ενός αλόγου.

Τι δεν μου αρέσει από τη σκέψη του: Το όραμά του-πρόταση για τον υπεράνθρωπο της δύναμης, που θα το ήθελα να είναι πρόταση-όραμα για έναν υπεράνθρωπο της αγάπης.

Τι μου αρέσει στην ποίηση: Η δυνατότητά της να περιέχει νόημα σε συμπύκνωση.

Τι δεν μου αρέσει στην ποίηση (που είναι το σύνηθες): Το παίξιμο με τις λέξεις που δεν μεταφέρουν κάποιο νόημα.

Τι με συγκινεί: Τα ωραία συναισθήματα των ανθρώπων.

Τι ελπίζω: Πως θα αφήσουμε πίσω μας όλοι έναν λίγο καλύτερο κόσμο από εκείνον που παραλάβαμε. Πως το επέκεινα δεν θα διαψεύσει τα πιο ωραία μας όνειρα. Πως θα μας δοθεί μια ικανοποιητική εξήγηση (που τώρα δεν μπορώ να φανταστώ) στο ερώτημα: Γιατί ο πόνος, τα δάκρυα, το αίμα των όντων. Η εχθρική, φονική αντιπαράθεσή τους. Τέλος, πως στο επέκεινα θα ζήσουμε (όλοι, αθώοι και ένοχοι) εκείνο που μόνο εν μέρει πραγματώσαμε αλλά ολοκληρωτικά ποθήσαμε: Το αγκάλιασμα…

Ê

http://wiki.redworlds.gr/tiki-index.php?page=%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%82+%CE%A6%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82