28/9/2005 (280)


Ø Γράφω κάπου στο μυθ.: “O Άνθρωπος Που Δεν Χρειαζότανε Κανέναν” αυτό:
«Η δυναμική των θαυμάτων αναλώθηκε μέσα στο πρώτο μέγιστο θαύμα, που ήταν υ αυθυπαρξία της Αρχής του Κόσμου, η οποία μετέτρεψε ένα μέρος της, ή ένα όνειρό της στον αιτιοκρατούμενο υλικό Κόσμο» (Αυτή η σκέψη είναι η ταφόπετρα της αιτιοκρατικής, μηχανιστικής μεθόδου για την ερμηνεία του Κόσμου. Και του Υλισμού, βέβαια).