Λίγοι θα είμαστε,

λίγα θα πούμε,

αλλά Πολλά θα εννοούμε,

σήμερα στις 6 το απόγευμα

στο…

Ο Μανώλης Πλατάκης

από το Όσλο θέλει στην αυριανή συνάντησή μας στο “ΑΙΤΙΟΝ”

Να συζητηθούν από το Ημερολόγιο μου τα πάρα κάτω λήμματα:

 

(343) (31/1/13)

Σκέφτομαι: Έγραφα πριν κάποια χρόνια σε αυτό το ημερολόγιο: «Η Ιστορία
του Θεού ,είναι η Ιστορία των όντων του».

Και τότε, θυμάμαι, απέφυγα να συμπληρώσω αυτό: «Θλιβερή Ιστορία, αιματηρή».


2013-5-25 (364)

Σκέφτομαι αυτό που είπε ο Άγιος Αυγουστίνος: “Γύρευα να βρω από πού
έρχεται το Κακό και δεν έβρισκα άκρη”.

Μα από τους όρους της Ύπαρξης πηγάζει το Κακό, ξανασκέφτομαι εγώ.


2013-09-02 (397)

Σκέφτομαι: Νάνοι ήθους και ευφυίας (που τους μοιάζουμε)κυβερνούν τα κράτη του

πλανήτη.

2013-01-30 (462)

? Τι μου αρέσει: Στον Μαρξισμό: Η κατάργηση της πάλης των τάξεων, η
κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, η κατάλυση
του κράτους, η αυτοδιοικούμενη κοινωνία.

Τι δεν μου αρέσει στον Μαρξισμό: Η υλιστική ερμηνεία της ύπαρξης του
κόσμου. Της λείπει το βάθος.

Τι μου αρέσει στον Ντοστογιέφσκι: Το βάθος της σκέψης του. Η αγάπη του
για τον άνθρωπο. Η ευρεία διάσταση που χάρισε στη χριστιανισμό. Η
πίστη του στον Χριστό, παρά την απορία του, τη διαφωνία για κάποια
έργα του Δημιουργού.

Τι μου αρέσει στους αναρχικούς: Το πάθος τους για κοινωνική
δικαιοσύνη, για ελευθερία.

Τι δεν μου αρέσει στους αναρχικούς: Τα μέσα που χρησιμοποιούν για
υλοποίηση της θεωρίας τους. Που βιώνοντας την παιδική ηλικία της
αναρχικής ιδέας, δεν γνωρίζουν πως ο εχθρός είναι οι αιματηροί όροι
της ύπαρξης (που δεν έθεσε ο άνθρωπος) όπως σωστά πιστεύει και
προσπαθεί να καταλύσει, ή να αποδυναμώσει η υπαρξιακή αναρχία.
Τι με συγκινεί στον Νίτσε: Η τραγικότητα της ζωής του. Η αντίδρασή του
στη θέα μαστιγώματος ενός αλόγου.

Τι δεν μου αρέσει από τη σκέψη του: Το όραμά του-πρόταση για τον
υπεράνθρωπο της δύναμης, που θα το ήθελα να είναι πρόταση-όραμα για
έναν υπεράνθρωπο της αγάπης.

Τι μου αρέσει στην ποίηση: Η δυνατότητά της να περιέχει νόημα σε συμπύκνωση.
Τι δεν μου αρέσει στην ποίηση (που είναι το σύνηθες): Το παίξιμο με
τις λέξεις που δεν μεταφέρουν κάποιο νόημα.

Τι με συγκινεί: Τα ωραία συναισθήματα των ανθρώπων.
Τι ελπίζω: Πως θα αφήσουμε πίσω μας όλοι έναν λίγο καλύτερο κόσμο από
εκείνον που παραλάβαμε. Πως το επέκεινα δεν θα διαψεύσει τα πιο ωραία
μας όνειρα. Πως θα μας δοθεί μια ικανοποιητική εξήγηση (που τώρα δεν
μπορώ να φανταστώ) στο ερώτημα: Γιατί ο πόνος, τα δάκρυα, το αίμα των
όντων. Η εχθρική, φονική αντιπαράθεσή τους. Τέλος, πως στο επέκεινα θα
ζήσουμε (όλοι, αθώοι και ένοχοι) εκείνο που μόνο εν μέρει πραγματώσαμε
αλλά ολοκληρωτικά ποθήσαμε: Το αγκάλιασμα…