Το τέλος του μυθιστορήματος:
«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ
ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»
(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)
(ένα από
τα 5 αστυνομικά)
Μία μουσική
πρόκειται να έρθει μέσα στη νύχτα. Ένα μήνυμα του Ρόλλαν. Νότες σαξοφώνου.
Σκαλοπάτια για μία αλήθεια, ή για ένα αίνιγμα.
Είναι το
«Ρέκβιεμ Για Μία Απόσταση», στα χέρια μου.
Βάζω το cd στη συσκευή
και μετά την ενεργοποιώ.
Διαβάστε, αφού είναι αδύνατο ν’ ακούσετε. Μην
ανησυχείτε. Θα είμαι συνοπτικός. Ελπίζω και κατανοητός. (Εκπέμπει μία μουσική ο χωρόχρονος. Βγάζουν
νότες τις νύχτες τ’ αστέρια. Μία σιωπή. Μία υπόσχεση επανόρθωσης. Μία συγνώμη):
Το καταλαβαίνω
από την αρχή: Μία Κίρκη από νότες είναι το Ρέκβιεμ. Και να που τώρα νιώθω να
είμαι ένα ελάχιστο σωματίδιο ύλης, όμοιο με τ’ αμέτρητα άλλα που συνθέτουν το
Όλο. Κινούμαι, ενώνομαι, μεταμορφώνομαι, αποσυντίθεμαι, αναλώνομαι, για κάτι
και από κάτι που δεν γνωρίζω. Σίγουρα, αναζητώ, ποθώ κάτι που δεν το βλέπω,
αλλά που όμως το νιώθω να υπάρχει κάπου απέραντα μακριά μου. Παντοτινά μακριά
μου. Είναι κάτι ανάμεσά μας. Ναι, είναι η αδυναμία του να με πλησιάσει,
διασχίζοντας το σχεδόν μηδενικό νοητικό και συναισθηματικό μου δυναμικό. Το
ασήμαντό μου. Είναι η αδυναμία του Μεγίστου να γίνει ελάχιστο. Του ελάχιστου
να δει το Μέγιστο. Κάπου είναι ένα φως που δεν βλέπω. Είναι μία μοναξιά, ένα
σκοτάδι μέσα μου. Ένα παράπονο. Και μία βούληση αναβάθμισης, υπέρβασης. Είναι η
Αλήθεια μέσα μου.
Ύστερα, η
μουσική Κίρκη με κάνει πρωτογενές έμβιο ον., και έχω την ελπίδα πως δεν θα
νιώσω ό,τι και στην πρώτη μου μεταμόρφωση. Αλλά η ελπίδα μου σύντομα πνίγεται
μέσα στις νότες. Μέσα στην σκληρή Αλήθεια.
Το ίδιο μου
συμβαίνει κι όταν σε απανωτές μεταμορφώσεις γίνομαι ιός, σκύλος, γάτα,
πάνθηρας, λιοντάρι, αετός, σπουργίτι, φάλαινα, δελφίνι, καρχαρίας και ό,τι
άλλο αναπνέει.
Τέλος,
μεταμορφώνομαι στην άθροιση των πιο εξελιγμένων έμβιων όντων. Όμως, και τότε όλες
μου οι νοητικές, συναισθηματικές, ενορατικές δυνατότητες δεν επαρκούν για να
γίνω αντιληπτός από το Μέγιστο. Νιώθω την Αλήθεια στον βαθμό και με τον τρόπο
που την ένιωσα και ως σωματίδιο ύλης.
«Είναι σα να
μην υπάρχει Θεός, Ρόλλαν. Αυτό λες με τις νότες σου. Την Αλήθεια. Είναι σα να
μου λες πως ο άνθρωπος είναι κι αυτός έγκλειστος μέσα στους νόμους της τροφικής
αλυσίδας», φωνάζω όταν βγαίνω από την έκσταση του «Ρέκβιεμ Για Μία Απόσταση».
Το φως της
ημέρας με βρίσκει βουτηγμένο στο σκοτάδι της Αλήθειας του Κόσμου μας. Στη
γνώση πως οι Κόσμοι είναι άπειροι και πως ο δικός μας βρίσκεται στην κατώτερη
κλίμακά τους, όπου το Καλό, ο Θεός, η αγάπη, το Επέκεινα απουσιάζουν, όπως από
τη ζωή ενός ζώου, ενός ιού, ενός σωματιδίου ύλης.
Κοιτάζομαι σ’
έναν καθρέφτη. Το βλέμμα μου είναι σκοτεινό, αλλά δεν είναι και για να το
κρύψω πίσω από μπλε αδιαφανή γυαλιά.
Αποφασίζω να μη
μιλήσω ποτέ για το Ρέκβιεμ που άκουσα τη νύχτα. Να μην πω σε κανέναν πως έλαβα
το Ρέκβιεμ που περιμέναμε. Το κρατίδιο που ιδρύσαμε είναι το ίδιο, ή και
περισσότερο αναγκαίο να υπάρχει τώρα. Και μάλιστα, στο κοντινό μέλλον, θα
πρέπει να περιέχει και τις μορφές ζωής στις οποίες μεταμορφώθηκα για να δω την
Αλήθεια του Κόσμου μας. Αυτές οι μορφές και οι ανθρώπινες, πρέπει να είναι
ενωμένες, στη μοναξιά της Αλήθειας του Κόσμου μας. Ενός κόσμου σκοτεινού,
χωρίς το φως του Θεού, του Καλού. Ενός Κόσμου που βρίσκεται στον πάτο των
Κόσμων. Στα άχρηστα της Υπερδημιουργίας. (Είναι ρατσιστική, φασιστική η δομή του Κόσμου μας. Και είναι
λάθος μας που την αποδεχόμαστε, επειδή βρισκόμαστε στην κορυφή της πυραμίδας
του. Είναι βάσεις, για άλλους Κόσμους, οι κορυφές των πυραμίδων κάποιων
Κόσμων, μέσα στην απεραντοσύνη των Κόσμων).
