ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ 5Ο ΒΙΒΛΊΟ
ΤΗΣ
‘ΑΛΛΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ’
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
(σελ. 215)
«…Είναι η δίψα για αιωνιότητα, η ασύνειδη κατακτητική,
ηδονιστική ροπή όλων μας που ορίζει, κυρίως, το ανθρώπινο γίγνεσθαι. Οι
μεταμορφώσεις του κανιβαλισμού, είναι η βαθύτερη ουσία όλων των σταδίων της
εξέλιξής μας. Και ο λεγόμενος πνευματικός πολιτισμός, η μοναδική αντίρροπη
δύναμη που διαθέτουμε για να εκτρέψουμε το ποτάμι της Ιστορίας προς την
κατεύθυνση του ανθρωπισμού...», έλεγε, άχρωμα, με την αργή μπάσα φωνή του ο Λίνος
ο πενηντάχρονος νέος διευθυντής του ορφανοτροφείου μας με το βλέμμα του να
ψάχνει κάπου μέσα στη θάλασσα, δίνοντας έτσι την εντύπωση πως συνομιλούσε με κάποιον
αόρατο, μακρινό συνομιλητή, ή με τον εαυτόν του.
Η Ηγουμένη, η Τόνια, ο Πανάς κι εγώ δεν σχολιάσαμε τον αφορισμό του Λίνου.
Κύλησαν κάποια δευτερόλεπτα και μετά εκείνος συνέχισε με κάποια πίκρα στη φωνή
του:
«Το πεπρωμένο μας είναι τα γονίδιά μας».
«Κάποια από τα οποία είναι γονίδια αγάπης, ανθρωπιάς», είπε η Ηγουμένη
φέρνοντας στα μάτια του Λίνου ένα δυνατό ξάφνιασμα.
«Είπατε ό,τι θα έλεγα», μουρμούρισε εκείνος.
