Όταν η Αδελφότητα της Μεγάλης Ουτοπίας
κάνει πάνω στη σκακιέρα την κίνηση του «Ηθόμετρου», προκαλώντας ηθικό στριπτίζ
, ανατροπή των κοινωνικών δομών, της εξουσίας και στοιχίζει τους ανθρώπους κατά
ηθικό ύψος, τότε το «παιχνίδι» δείχνει να παίζεται μεταξύ της αδελφότητας και
της Εξουσίας.
Όταν
στη συνέχεια η Αδελφότητα κάνει τη δεύτερη κίνηση, αποδεικνύοντας την ύπαρξη
του Θεού, τότε η παρτίδα δείχνει να παίζεται μεταξύ της αδελφότητας και του
Ανθρώπου.
Στη
συνέχεια, όταν το συναίσθημα της ενοχής φέρνει τη Νοσταλγία του Τίποτα», η
παρτίδα μοιάζει να παίζεται μεταξύ της Αδελφότητας και του Θεού.
Τέλος,
όταν η Ύλη απαιτεί από την Ιδέα τη δικαίωσή της, το παιχνίδι φαίνεται να
παίζεται μεταξύ του Θεού και του Εαυτού Του.
Πώς τελειώνει αυτό το υπαρξιακό θρίλερ;
