27/11/1999 (9)
Ø"Υπάρχουν
στιγμές στις οποίες, αντιφάσκοντας με κάποιες αρχές, με καταλαμβάνει μία τυφλή
οργή βλέποντας, ακούγοντας, διαβάζοντας τα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη
μας", μου είπε ο φίλος μου ρίχνοντας με θυμό την εφημερίδα του πάνω στο
τραπέζι. "Πέρα από κάθε αμφιβολία, το Κακό ήταν, είναι και θα παραμείνει
κυρίαρχο. Ατιμώρητο, τουλάχιστον σε αυτή εδώ τη ζωή. Ένας ανεξήγητος νόμος, που
δείχνει να τιμωρεί το Καλό, εκείνους τους λίγους εσταυρωμένους που το
υπηρετούν, κυριαρχεί σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας",
συνέχισε.
Τα λόγια του με έκαναν να ξαναφανταστώ
μία παλιά μου "κακία".
"Τί σκέφτεσαι; Κι έχεις αυτή την έκφραση;" με ρώτησε.
"Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτούς τους εσταυρωμένους που ανέφερες", απάντησα.
"Πώς;" ρώτησε.
"Τί σκέφτεσαι; Κι έχεις αυτή την έκφραση;" με ρώτησε.
"Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτούς τους εσταυρωμένους που ανέφερες", απάντησα.
"Πώς;" ρώτησε.
"Σα θάλασσα χωρίς αρμύρα, μπλε,
νησιά, ακτές, γλαροπούλια. Σα βάρκα χωρίς κουπιά, πανί. Σαν Ουρανός χωρίς ήλιο,
αστέρια, φεγγάρι. Σαν έρημος χωρίς οάσεις. Σα μαρτύριο χωρίς ελπίδα. Σα δάσος
χωρίς πουλιά, αεράκι. Σαν τάφος στεγνός από δάκρυ. Σαν ψυχή χωρίς συμπόνια. Σα θάνατος
μεταμφιεσμένος σε ζωή. Σαν, σαν", είπα.
Ê
