2013-01-07 (477)
? Διαβάζω στο σημερινό ΕΘΝΟΣ
τι δήλωσαν μεταξύ άλλων για τα γηρατειά οι δύο 70/ρηδες καλοί ηθοποιοί του
Χόλυγουντ Ρόμπερτ ντε Νίρο και Μάικλ Ντάγκλας στην βρετανική εφημερίδα Independent.
Λέει ο Ντάγκλας (επιλέγω το σημαντικότερό τους): (…Κάποτε
σκεφτόμουν όχι με την καρδιά μου αλλά πιο πολύ με οδηγούσαν οι σεξουαλικές μου
ορμές. Τώρα η αγάπη είναι πιο ψηλά στο κεφάλι μου».
Λέει ο ντε Νίρο: «…Δεν θέλω να χάνω ούτε στιγμή. Αν βρεθώ σε
μια τοποθεσία θα κάνω ένα μικρό ταξίδι για να την εξερευνήσω, καθώς δεν ξέρω αν
θα επιστρέψω πια ξανά εκεί. Η στιγμή είναι τώρα. Δεν υπάρχει μετά».
Και σκέφτομαι τα λόγια που είπε και έγραψε ένας 78/χρονος συγγραφέας
σήμερα, χρόνια πριν, αλλά και πρόσφατα: «Να βλέπεις τους άλλους σα να είναι η
τελευταία φορά, γιατί αύριο, κάποια στιγμή μέσα στο μέλλον εσύ ή αυτοί μπορεί
να μην υπάρχετε. Αυτή η ματιά είναι κάτι πολύ κοντά στην αγάπη. Ακόμα, να μη
βλέπεις τους άλλους ή σαν εκπληρωτές των επιθυμιών σου για δύναμη, κυριαρχία,
ηδονή, ή ως εχθρούς σου. Να τους βλέπεις σαν συνοδοιπόρους (στην αινιγματική,
όλο δάκρυα, πόνο και αίμα έρημο της ύπαρξης) στην πορεία προς το Μηδέν, ή το
πιο ελπιδοφόρο Επέκεινα που φανταστήκαμε, ελπίσαμε, πιστέψαμε».
Και λέω: Τα λόγια των καλών ηθοποιών, σίγουρα τα διάβασαν
εκατομμύρια αναγνώστες, του 78/χρονου συγγραφέα όμως, ελάχιστες εκατοντάδες. Κι
αυτό κάτι αξιόλογο σημαίνει…
