2 Αποσπάσματα από το 7ο βιβλίο
Της 11/λογίας:
ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΝΑΡΧΙΑ/ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ
Ο ΚΑΙΑΔΑΣ
Η ΥΠΑΡΞΗ
και μόνο ενός ιού σ’ αυτόν τον πλανήτη, ή αλλού, καταργεί την ανθρωποκεντρική θεώρηση
του γίγνεσθαι. Είκοσι κυβικά μέτρα χώματος, σ5 ένα δάσος, περιέχουν
υπάρξεις τόσες, όσες είναι το σύνολο του ανθρώπινου πληθυσμού. Και η δυνατότητα
ενός όντος να κάνει τις παραπάνω σκέψεις, ή και άλλες πιο πολύπλοκες, μόνο μια επίφαση
ποιοτικής διαφοράς, σημαίνει, που κανένα δικαίωμα δεν παρέχει και, προπάντων,
σημαίνει αυτό: Ο άνθρωπος, δεν μπορεί να εξακριβώσει την ύπαρξη του Καλού,
μέσω του εαυτού του. Ή, το λιγότερο, μπορεί να προκαλεί
αυτή τη
διαπίστωση: Είναι κρίμα που το Καλό, εγκλωβίστηκε σε μια κουκίδα του Χωροχρόνου.
Είναι παράξενο πως χώρεσε σ’ ένα τόσο, σχεδόν, μηδενικό κλάσμα του Όλου. Και
άδικο. Άδικο ακόμα και για το Καλό που, έτσι, η σημασία του αποκτά μιαν
αριθμητική σχέση με το σύνολο των όντων, ασήμαντη. Ταυτόχρονα, η επιλεκτικότητα
του Καλού, δείχνει μέχρι στιγμής και άστοχη, γιατί το είδος που επέλεξε για να
καθρεφτιστεί μέσα του, μέχρι στιγμής, αποδείχτηκε ακατάλληλο γι5
αυτό τον σκοπό. Η μικρή ανθρώπινη κουκίδα, δεν κατάφερε να συγκρατήσει την
εικόνα του Καλού, παρά τις προσπάθειές της. Αντίθετα, αν συγκράτησε κάποια
εικόνα, αυτή μπορούμε να πούμε πως μοιάζει περισσότερο μ? εκείνη
ενός αιματηρού, σκληρού, αμοράλ προσώπου, που μέσα του κάπως αχνοδιαγράφεται
μια σύσπαση προσπάθειας για μια εικόνα αντίθετη.
Αυτά
σκέφτεται ο Σεμπάστιαν, καθώς μελετά την ανθρώπινη αγέλη, στη διάρκεια της
τρίτης νύχτας που την ακολουθεί.
«Αν ο
Αρχιτέκτονας του Κόσμου είναι κάποιο πνεύμα, τότε η Ηθική, ο τρόπος που
αντιλαμβάνεται αυτό το πνεύμα το Καλό, δεν πρέπει να έχουν καμιά σχέση με τις αντίστοιχες
ανθρώπινες έννοιες. Ή, αν έχουν, τότε πρόκειται για πνεύμα με δυο αντιφατικές
βουλήσεις. Αν πάλι, ο Κόσμος είναι προϊόν των συμπτώσεων ενός
ατέρμονου χάους, τότε γεννιέται το ερώτημα: Πώς το άλογο παρήγαγε το λογικό,
που είναι αναγκαίο για τι συγκράτηση των δομών του χωροχρόνου, πως το άσκοπο
παρήγαγε τ’ αντίθετό του και, προπάντων, γιατί αυτός ο σκοπός, ολοφάνερα, είναι
απόλυτα αμοράλ. Εκτός κι αν ο Κόσμος είναι δημιούργημα ενός σκοτεινού Νου. Ενός
διαβολικού νου, που ηδονίζεται
ή
πειραματίζεται με το σφαγείο που έστησε για να κορέσει τη νεκροφιλική του
βούληση, οπότε, όλα εξηγούνται.
Ο
ανθρώπινος «Καιάδας», ήταν μέρος, παράγωγο του «Καιάδα» της Αιτίας της ύπαρξης;
«Και ο
Καιάδας για την Αιτία της ύπαρξης, ποιος μπορεί να ’ναι;» αναρωτήθηκε ο Σεμπάστιαν,
για ν’ απαντήσει αμέσως μετά στο ερώτημά του:
«Μα, φυσικά, η δίκιά μου
συνείδηση. Εκεί θα γκρεμίσω τη Αιτία του Κόσμους. (Αυτό είναι το έσχατο όριο της αναρχικής ιδέας. Μόνο αυτό
πρέπει να ’ναι ο στόχος της Αναρχίας. Οι άλλοι στόχοι, -κράτος, εξουσία είναι
παιδικές αρρώστιες. Φίλοι αναρχικοί, ενηλικιωθείτε. Σταματήστε τα παιχνίδια με
τα μολυβένια στρατιωτάκια. Τώρα ξέρετε τι πρέπει να κατεδαφίσετε και πως).
Ê
