ØΑπόσπασμα από την 3η
έκδοση του μυθιστορήματός μου:
ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ
…………………………………………………………………
Και τώρα: Είμαστε σα θάλασσα χωρίς μπλε, αρμύρα,
θαλασσοπούλια, νησιά, ακτές, άσπρα πανιά, κουπιά. Σα μάτια άδεια χωρίς έκφραση.
Σαν ουρανός χωρίς την αίσθηση της απεραντοσύνης. Σα νύχτα χωρίς αστέρια, χωρίς
τέλος. Σα φράση χωρίς νόημα. Σα φιλί από πέτρινα χείλη. Σα λουλούδια ψεύτικα,
χωρίς άρωμα. Σαν ποίημα χωρίς ανάταση. Σαν όνειρο χωρίς υπέρβαση. Σαν ουτοπία
που δεν μεταθέτει τα όρια του εφικτού. Σα μουσική ακατανόητη από το συναίσθημα.
Σα δειλινό χωρίς συνειρμούς. Σαν θάνατος που δεν είναι είσοδος.
Είμαστε μια ανθρωπότητα που της λεηλάτησαν τα
όνειρα. Είμαστε περίπου νεκροί.
Αλλά, ταυτόχρονα, είμαστε εμείς οι εναπομείναντες,
σάρκινη μηχανή που διαθέτει όλα τα αναγκαία καύσιμα για να φτάσει στην άκρη του
χρόνου.
Για όλα τα παραπάνω, χρειάστηκε να προηγηθεί το
μέγιστο των εγκλημάτων. Να φορέσει ο Θεός τη μάσκα του ανύπαρκτου, του σκότους,
του Χάους.
Δεν υπάρχει τώρα Τέχνη που να δείχνει δρόμους. Να
λυτρώνει. Να εξανθρωπίζει.
Δεν υπάρχουν άνθρωποι για τον άνθρωπο. Κανείς δεν
αγωνίζεται, δεν πεθαίνει για μια Ιδέα. Δεν δίνει το δάκρυ του, το χέρι του.
Εμείς που απομείναμε είμαστε η Κόλαση.
Όποιο ανθρώπινο λουλούδι ανθίζει, το ξεριζώνει το
δρεπάνι του θανάτου. Γιατί κανένα «λουλούδι» δεν αποδέχεται τη λογική της
πραγματικότητας.
Η δομή της ζωής, πάντα τιμωρούσε την ποιότητα. Τώρα
όμως την αποκεφαλίζει.
Εντελέχεια της ζωής είναι ο εαυτός της. Η συνέχισή
της.
Ποθούμε, αλλά δεν μπορούμε την ανάταση. Ούτε καν την προσπάθεια για ανάταση δεν αντέχουμε.
Ποθούμε, αλλά δεν μπορούμε την ανάταση. Ούτε καν την προσπάθεια για ανάταση δεν αντέχουμε.
Έρχεται ο άνθρωπος του Χάους.
Ο νόμος της Εντροπίας σαπίζει τις ψυχές μας. Ο
άνθρωπος αποκτά τη ζωική δύναμη που θα του επιτρέψει να ζήσει στον μέγιστο
δυνατό χρόνο, πριν η Συμπαντική, απόλυτη Αταξία τον καταβροχθίσει.
(Είσαστε ακόμα στο σκοτάδι της φανταστικής μου
ιστορίας; Ναι; Κουράγιο. Σε λίγο βγαίνουμε στο Φως! Στο Φως μίας οντολογικής αίσθησής
μας για την ύπαρξη της Ελπίδας).
