απανωτά αποσπάσματα...

Απόσπασμα από τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»

 
          «Θύμισέ μου το μήνυμα», ρωτάει ο Πανάς.

          «Εκείνο που λέει ότι οι πολλοί, δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος του ενός».

          «Δηλαδή».

          «Δηλαδή, αναφέρομαι στο υπαρξιακό βάρος, στο ανέφικτο της αγάπης. Στον εγωτικό πυρήνα της κάθε ύπαρξης. Στη μοναξιά, στην αδυναμία επικοι­νωνίας μεταξύ των έμβιων όντων. Στην αλληλοσφαγή τους. Στην οδύνη τους, τελικά. Στη σαρωτική δύναμη της βούλησης για ύπαρξη που, στο πέρασμά της, κονιορτοποιεί τις ουτοπίες μας για ενότητα, συμπόνια, γνώση της τραγικότητάς μας».

νεο αποσπασμα...

Απόσπασμα από τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»

«Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Τώρα που με υποχρεώνεις να το σκεφτώ, ναι έχεις δίκιο. Οι ιδιότητες του Θεού αντινομούν με τους όρους ύπαρξης του Κόσμου. Και γι’ αυτό το παράδοξο δεν έχω καμία απάντηση. Πάντως δεν οδηγούμαι στην άρνηση του Θεού. Όπως είπε κάποιος στον Θεό δεν φτάνεις από τον δρόμο της λογικής. Φτάνεις από τα μονοπάτια της ψυχής... Δεν είναι τυχαίο που αγάπησα τη μουσική...».

νέο απόσπασμα...

Νέο απόσπασμα από τον «Άνθρωπο που δεν χρειαζότανε Κανέναν».

 

Έμαθα ακόμα, από τον Ρόλλαν, πως η μοναξιά είναι το πεπρωμένο των όντων, το μεγαλείο τους γιατί ποθούν το ανέφικτο του αντίθετου...».

νεο αποσπασμα...

Νέο απόσπασμα από τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»

«Ξέρεις τί μου είπε κάποια στιγμή που κοιτούσα με φρίκη τα πτώματα των βιαστών μου; Μέσα στο κάθε θύμα υπάρχει ένας θύτης. Γι’ αυτό απέτυχαν όλες οι επαναστάσεις. Γι’ αυτό θα πετύχει μονάχα αυτή που γνωρίζει αυτόν τον νόμο. Έτσι μου μίλησε…