To τέλος
του ΚΑΙΑΔΑ
ΥΠΑΡΧΕΙ και τρίτος «Καιάδας». Είναι αυτός που άνοιξε ιστορία που σας
αφηγήθηκα, στην πίστη μου πως, με τρόπο καθαρά μαθηματικό, θ’ απέδειχνα την
ύπαρξη του υπεραισθητού, του Καλού, του Θεού, της Ελπίδας.
Πραγματικά, η πίστη μου χάθηκε μέσα στον «Καιάδα» που άνοιξα με τα ίδια μου
τα χέρια. Φυσικά, εννοώ εκείνη την πίστη που στηρίζεται στη λογική του
αισθητού.
Δεν μπόρεσα να φανταστώ μια πραγματικότητα στην οποία η πρόσθεση του δυο με
το δυο, δε θα έβγαζε αποτέλεσμα τέσσερα. Έτσι, μοιραία, τώρα θα χωρίσουμε.
Πρέπει να τραβήξω ένα δρόμο, στον οποίο είναι αδύνατο να σας φέρω με τις
λέξεις, κι ό,τι φτιάχνεις μ’ αυτές. Γλιστράω μέσα σ’ ένα πολύ στενό λαγούμι,
που χωράει μόνο εμένα. Έστω κι έτσι, όμως, έχω τη βεβαιότητα πως δε θα
χαθούμε. Τα λαγούμια σας και το λαγούμι μου βγάζουν στο ίδιο σημείο. Εγώ, μάλλον,
θα χρειαστεί να κάνω κάποιον κύκλο. Υπολογίζω, να περάσω, πριν
ξανασυναντηθούμε, από το χώρο του ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ.
Ναι, σωστά καταλάβατε: Θέλω να μάθω γιατί αναγκάστηκε το Συμπαντικό
Ασυνείδητο, να εκφραστεί μέσα στην πραγματικότητα, με τον τρόπο που ξέρουμε.
Θέλω να εξακριβώσω αν τ’ ανθρώπινο Ασυνείδητο, είναι μέρος του Συμπαντικού
συνειδητού. Αν η πραγματικότητα, είναι προϊόν ψυχαναγκαστικής έκφρασης του
Σύμπαντος, η οποία προκαλείται από την επίδραση του Απόλυτου, πάνω στο Σύμπαν.
Κοντολογίς, θέλω να ερμηνεύσω το ΟΝΕΙΡΟ της πραγματικότητας. Κι’ αυτά όλα,
μέσα σ’ αυτή την ιστορία, και όχι σε μια άλλη.
Πρέπει να πάω μέχρι την άκρη της σιωπής για να συναντήσω την Ελπίδα. Να
βγω έξω από το σύμπαν των λέξεων.
Το μυθιστόρημα της σιωπής, αρχίζει τώρα.
