ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΔΩΡΕΑΝ/ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ/ ή με ΑΓΟΡΑ αποκτηση των e-books μου

http://diamflorakis.blogspot.gr/

αποσπασμα απο το e-book Η ΟΑΣΗ ΜΙΑΣ ΦΡΑΣΗΣ που κυκλοφορει

Σενάριο για ένα τέλος:

Κάποια έναστρη νύχτα πάνω από τους τάφους ενός ζευγαριού αδικημένων, πονεμένων αυτοχείρων γερόντων: Ο Β. Μ. ατενίζοντας το χάος μέσα στο οποίο λαμπίριζαν τ΄ αστέρια, μίλησε έτσι:

Δεν κοίταξες ποτέ κάτω.

Απουσίαζες στη Χιροσίμα, στο Ναγκασάκι, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα γκουλάκ, στους σεισμούς, στις πλημμύρες σε όλες τις φυσικές καταστροφές, στις επιδημίες, στις αλληλοσφαγές μας, από όλα τα κρεβάτια του πόνου, από τις μάνες που έκλαιγαν τα παιδιά τους, από όλα τα άδικα που υπέστησαν και προκάλεσαν τα πλάσματά σου. Δεν άκουσες ούτε μία προσευχή, μία ικεσία. Ποτέ δεν σταμάτησες το Άδικο, το Κακό. Δεν επιβράβευσες τα αντίθετά τους. Η μοναδική φορά που ήρθες κοντά μας ήταν για να μας υποσχεθείς τον αντίποδα αυτών που βιώσαμε, όμως πέρα από τον Γολγοθά, κι αυτό όχι για όλους. Τη στιγμή που εμείς, απλώς ακολουθήσαμε πιστά το ακατανόητα αιματηρό σενάριο της Ύπαρξης, το αγκάλιασμα όλων με όλους, στο βάθος της ψυχής μας ποθήσαμε, ονειρευτήκαμε. Μας όρισες, άγνωστο γιατί, ως επιδιορθωτές των ηθικών κακοτεχνιών του Κόσμου, χωρίς να μας οπλίσεις με τα αναγκαία μέσα γι΄ αυτόν τον ρόλο. Έκρυψες στα πιο σκοτεινά σημεία του νου μας τα κλειδιά της ερμηνείας του Υλικού Κόσμου, του και μόνου απτά υπαρκτού. Και το πιο ακατανόητο, μας άφησες να σηκώνουμε το βάρος μίας ενοχής που δεν μας ανήκει. Δεν μας εξήγησες ποτέ γιατί άφησες να χυθεί το αίμα των αθώων. Γιατί μας έριξες μέσα στα άπειρα μεγέθη της Δημιουργίας Σου. Δεν μας μίλησες ποτέ για την υπαρξιακή μας αθωότητα

Για όλα αυτά, η εξεγερμένη ψυχή μου πόθησε τον παράδεισο του Τίποτα…

Ύστερα, Ο Β. Μ. έβγαλε από τη μέση του ένα στιλέτο και αφήνοντας μία πρωτάκουστη κραυγή, το βύθισε στην καρδιά του, εξαπολύοντας έτσι το Όχι του ενάντια στη Δημιουργία.

 

αποσπασμα απο ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ (συντομα κι αυτο σε e-book)

Υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν χωράνε μέσα στις λέξεις. Δεν χωράνε ούτε καν στις εικόνες της Φαντασίας (αυτού του, σχεδόν, άπειρου μεγέ­θους). Σίγουρα, και η Ιστορία του Κόσμου δεν χωράει μέσα στον Κόσμο. Όμοια όπως η ιστορία ενός ανθρώπου, δεν εγκλωβίζεται μέσα στο σώμα του. Θα έλεγα μάλιστα, πως αυτός ο Κόσμος, δεν χωράει ούτε ένα δάκρυ ολόκληρο.

Η απειρότητα των μεγεθών που σφίγγει την Ύπαρξη, δη­μιουργεί μια Ιστορία, η οποία ασφυκτιά, πνίγεται μέσα στα μη όρια του χωροχρόνου. (Αισθάνομαι πως και η φανταστική ιστο­ρία που θα προσπαθήσω να σας αφηγηθώ, δεν θα χωράει στις λέξεις της, στο φανταστικό της σύμπαν).

Κοντολογίς, ισχυρίζομαι πως το βασικό μας πρόβλημα εί­ναι το ότι αυτός ο Κόσμος, δεν χωράει την Ουσία μας, την Ου­σία των όντων. Του εαυτού του. (Άρα, υποχρεωτικά, ό,τι δεν χωράει στον Κόσμο, και ο ίδιος ο Κόσμος, πρέπει να περιέχεται σε κάτι άλλο. Σε μια Ιδέα, ας πούμε, και στα όνειρά της).

Οπωσδήποτε, η έρημος του χωροχρόνου μας καταπίνει, αλ­λά δεν μπορεί να μας πείσει ότι είναι η Πατρίδα μας. Ούτε καν ο τάφος μας. (Το Επέκεινα, η αίσθησή του, είναι άραγε μια πα­ραίσθηση που γεννιέται από την ασφυξία που μας προκαλεί αυ­τός ο χωρίς όρια Κόσμος;).

Το ξέρω. Δεν έχετε λέξεις για να ρωτήσετε τι ακριβώς εννοώ. Όμως, δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα ’χα λέξεις για να σας απαντήσω.

Όπως, ίσως, υποψιαστήκατε, η φανταστική μετά- μεταφυσική μυθιστορία μου, θα προσπαθήσει να μιλήσει για τον χώρο έξω από τον χώρο. Και για να το πετύχει αυτό, είναι υπο­χρεωμένη να εξορίσει την Ελπίδα, στο «ανύπαρκτο». Να κάνει μια πορεία σ’ ένα πολύ σκοτεινό τούνελ.

Βομβαρδίζω τον πυρήνα μιας αίσθησής μου και περιμένω να δω(ελπίζω και εσείς μαζί μου), σε ποιες λέξεις, φράσεις θα διασπαστεί Θα εκραγεί.

Ας ξεκινήσουμε: