το τελος του 11ου βιβλιου της Υπαρξιακής Αναρχίας.

Σούρουπο είναι και βρίσκομαι μόνος, σε παιδική ηλικία, καθισμένος στα σκαλάκια της εξώπορτας του σπιτιού του γερο-Γληνού στη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων. Τα σπίτια είναι μισοφωτισμένα, αλλά άδεια από το ανθρώπινο περιεχόμενό τους. Το ίδιο και οι δρόμοι. Σιωπή παντού.

Πρέπει να πάρω τις αποφάσεις μου.

Ρωτάω τον εαυτό μου: Θέλω το υπαρξιακό Μηδέν, ή το προσωπικό μου Επέκεινα;

Με σιγουριά επιλέγω το δεύτερο, αφού εγώ θα ορίσω τη μορφή του Επέκεινα. Εγώ θα γίνω αιτία της δημιουργίας μου. Θα ελευθερωθώ, δηλαδή, από τη σκλαβιά του αιτιατού, του δημιουργήματος κερδίζοντας την απόλυτη ελευθερία της αυτοαιτίας. Εγώ θα ορίσω τις όποιες ηθικές, πνευματικές δυνατότητές μου, μέχρι το απόλυτο, θεϊκό μέγεθος.

«Να γεννηθεί ο Κόσμος μέσα στον οποίο έζησα, με τα όντα που περιείχε, χωρίς της όποιας μορφής αντιπαλότητα. Χωρίς τις ηθικές κακοτεχνίες του. Χωρίς τις αμοράλ, δοτές, ακατάβλητες  ιδιότητες των ενστίκτων των όντων του. Να ζουν ειρηνικά, αιώνια τα όποια μορφής ελαφάκια με τα πρώην σαρκοφάγα,  (σωμάτων, συναισθημάτων, ψυχών) τα όποια σαρκοφάγα. Αυτό που λέμε Αγάπη να είναι η κυρίαρχη ιδιότητα των όντων, ακόμα και της Ύλης. Η φθορά, ο θάνατος οι όποιες απειλές ενάντια στις υπάρξεις αυτοβούλως να αποσυρθούν. Κοντολογίς, να γεννηθεί το σύμπαν που έζησα αντίθετο στις δομές του, εκτός από  εκείνες που περιείχαν την κατανόηση, τη συγγνώμη, την αλληλεγγύη, τη συμπόνια, την αγάπη», λέω ήρεμα, γεμάτος σιγουριά για εκείνο που θα ακολουθήσει. (Πρόταση: φανταστείτε τι θα ακολουθήσει).

 

Έχει μια μέγιστη αληθοφάνεια το Επέκεινά μου. Ομολογώ πως δεν εκπέμπει δυνατή, στέρεα αίσθηση της αλήθειας.

Πάντως, αν δεν βρίσκομαι στο Επέκεινα αλλά εγκλωβισμένος σε κάποιο όνειρό μου. Τότε αυτά όλα που ονειρεύτηκα μπορούν να είναι μια πρόταση προς τη Σιωπηλή, Αινιγματική, αμέτοχη στα τεκταινόμενα του αισθητού Κόσμου,  Αιτία της Δημιουργίας. Μια υπόδειξη. Ακόμα και στις θρησκείες που φαντάζονται τους θεούς τους τόσο μικρούς, ώστε να απαιτούν τη λατρεία, την υποταγή (των εγκαταλειμμένων στη μοίρα των προδιαγραφών τους δημιουργημάτων τους)  στερημένους από την απόλυτη Αγάπη και δημιουργούς ενός αινιγματικού, όλο δάκρυα, πόνο και αίμα Κόσμου.

 

(Εδώ τελειώνει ένα ακόμα όνειρό μου. Το τελευταίο;).

αποσπασμα απο 11ο βιβλίο της Υπαρξιακής Αναρχίας

«¨Ώστε είναι αλήθεια πως υπάρχει ένας Θεός που δεν έπλασε το σφαγείο που είδα, βίωσα. Που είναι αμέτοχος της ευθύνης του αίματος των αθώων, των αδύναμων. Του λίγου της Αγάπης. Που δεν είναι κριτής τιμωρός. Που δεν δημιουργεί αυθαίρετα, χωρίς τη συγκατάθεσή  τους, υπάρξεις διψασμένες για αιωνιότητα, για να τις γκρεμίσει τελικά στον καιάδα του Τίποτα.. Που δεν απαιτεί τη λατρεία Του, ούτε ανάγκη την έχει.. Που κάνει ισόθεα τα όντα. Όλα τα όντα. Που Είναι, τέλος, ο Θεός της Απόλυτης Αγάπης».

«Ναι», με βεβαιώνει ήρεμα η πνευματική οντότητα.

«Ναι; Και πώς παρακαλώ θα εκπληρωθεί το μέγιστο των αιτημάτων: τα όντα: από αιτιατά να μεταμορφωθούν σε αυτοαιτίες, δημιουργοί του εαυτού τους, των ιδιοτήτων τους, ό,τι δηλαδή προϋποθέτει η απόλυτη ελευθερία για να υπάρξει;» ρωτάω όλος ελπίδα  αλλά και αμφιβολία.

«Κάπου μέσα στα βιβλία σου είχες μιλήσει για ένα Επέκεινα αλά καρτ θυμάσαι;».