Απόσπασμα
από το 9ο βιβλίο
Της
11/λογίας: ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ο
ΕΧΘΡΟΣ
ΠΡΙΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΣΤΗΝ ιστορία μου
με τη Μόνικα, πρέπει να υποβάλλω ένα ερώτημα:
«Αλήθεια, ξέρετε τι
χαρακτηρίζει, κυρίως, τη στάση του χωροχρόνου απέναντι στα όντα;».
Σκεφτείτε την ερώτηση όσο
θέλετε. Υπάρχει απέραντος χρόνος.
Ωραία, ακούω την πρώτη γνώμη.
Αντίσταση.
Πολύ σωστά. Αντίσταση στη
βούληση των όντων. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Συνεχίστε να το ψάχνετε το
ερώτημά μου.
Είπαμε δεν υπάρχει βιασύνη.
Έχθρα. Απέραντη έχθρα, απέναντι στη βούληση
(για ηδονή, κατάκτηση, αγάπη, αιωνιότητα, αλήθεια) των όντων.
Είσαστε τέλειοι. Πράγματι,
αυτό, κυρίως, ορίζει τη στάση του χωροχρόνου απέναντι μας. Όπως κι αν
ερμηνεύσατε τον Κόσμο, στη διάρκεια της εξάπλωσης του Σύμπαντος, τότε, δηλαδή\
που ζούσατε, μοιραία, Θα παραδεχτείτε τα παραπάνω, για αντίσταση και έχθρα. Το πράγμα
είναι αυτονόητο και δε χρειάζεται στήριξη ή ανάπτυξη. Έτσι, μπορούμε να
προχωρήσουμε πιο πέρα. Δεν ξέρω -αν χρειαζόταν θα μπορούσα, βέβαια, να ξέρω
πόσο βαθιά -πάντα τότε που ζούσατε- στην ενδοχώρα της Ουτοπίας μπήκατε. Ακόμα
περισσότερο, δεν ξέρω αν διαπεράσατε τη χώρα της Ουτοπίας για να βρεθείτε ξανά
στο πραγματικό, - αυτό που ζω τώρα εγώ- και όπου η αντίσταση και η έχθρα του
χωροχρόνου έχουν μετασχηματιστεί στο ακριβώς αντίθετο. Καταλάβατε πού ζω; Πώς
ζω; Ας βοηθήσω:
Μπορώ να ’χω εκείνο που επιθυμώ.
Από την Αλήθεια του Κόσμου μέχρι την αιωνιότητά μου. Κοντολογίς, με περιέχει
ένα Σύμπαν το οποίο παίρνει τη μορφή που επιθυμώ. Είμαι, δηλαδή, μέσα σ’ ένα
φιλικό Σύμπαν. Ή, πιο σωστά, το Σύμπαν βρίσκεται μέσα στα όρια της βούλησής
μου. (Αυτή η αποκάλυψη πρέπει να κάνει λογικό ό,τι αντιλογικό προσέξατε στην
ιστορία μου).
Φανταστείτε μια πραγματικότητα
που παίρνει τη μορφή που επιθυμεί η φαντασία μου και θα βρεθείτε, αυτόματα,
μέσα σ’ αυτό που υπάρχει. (Σίγουρα και σ’ αυτό που πάντα επιθυμούσατε -αυτό είναι
το έσχατο όριο της Ουτοπίας-).
Ê
