Απόσπασμα από το 11ο
βιβλίο της
Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής
Ουτοπίας
Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ
ΜΙΑΣ ΝΟΥΒΕΛΑΣ
ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕ ΤΟ
ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΑΙΣΘΗΤΟΥ
(σελίδα 117)
Αλλά ας πάω στο κουφό που πέταξε η γυναίκα
μου:
«Βρίσκω πιο λογική την αυτοαιτία του Θεού,
από την αυτοαιτία της Ύλης. Γιατί η αυτοαιτία της Ύλης προϋποθέτει άπειρες μη ορθολογικές
παραδοχές. Και ιδού μερικές: Το χωρίς νου, βούληση, επιθυμία, σχεδιασμό Τυχαίο κατασκεύασε
όλες εκείνες τις εν δυνάμει ιδιότητες, την εντελέχεια δηλαδή, οι οποίες κάτω από
τυχαίες αλληλοεπιδράσεις δημιούργησαν ό,τι βλέπουμε: φυσικούς νόμους, έλλογα όντα
κάποια από τα οποία σκέφτηκαν περί της Ουσίας, του σκοπού, της εξέλιξης, της κατάληξης
και των ιδιοτήτων του σύμπαντος Κόσμου. Ήγουν, η σκέψη είναι παράγωγο της μη σκέψης,
οι φυσικοί νόμοι παράγωγα του τυχαίου. Και το χωρίς νου τυχαίο σοφότερο από ένα
άπειρο πνεύμα!! Τόσο ορθολογικός είναι ορθολογισμός της υλιστικής ερμηνείας της
ύπαρξης του Κόσμου, των όντων!!».
«Εκτός κι αν το Μηδέν (η μόνη απόλυτα λογικά
εκδοχή, ο μη Κόσμος δηλαδή) θα ήταν δυνατό να παράξει τον Θεό, ή το κάτι του Κόσμου»,
πετάω με τη σειρά μου το δικό μου κουφό.
Η γυναίκα μου με αγκαλιάζει.
«Αγάπη», μου λέει «αγάπη να σε φιλήσω! Τι
είναι αυτά τα πρωτοφανή που ακούω;»,
«Σκέψου, του αυτού υπαρξιακού επιπέδου να
είναι τα όσα λένε, και σκέφτονται οι άλλοι. Όλοι οι άλλοι», της κάνω αρχίζοντας
ένα γέλιο που αμέσως συνοδεύτηκε από το δικό της. (Έχει και τα καλά της η πίστη
στην ανυπαρξία του θεού).
Αυτά και μερικά ακόμα λέγαμε με τη γυναίκα
μου ξαφνιάζοντας ο ένας τον άλλον, αλλά και τον εαυτόν μας!
