Έχει ένα δυναμικό κάθαρσης
η νύχτα. (Θα
έχει και η τελευταία Νύχτα της Ιστορίας).
(Η προέκταση της όποιας ενέργειας
του κάθε όντος, ακόμα και η κίνηση ενός σωματιδίου ύλης, ενός γαλαξία, ή και
όλης της συμπαντικής μάζας, τείνει προς το σημείο ταύτισης της Ύπαρξης προς
την Ουσία της. Η αγωνία, ο πόνος, το αίμα, η συμπαντική εντροπία, τον αντίποδά
τους αναζητούν. Τον Θεό ψάχνουν, ή δημιουργούν).
". {Είναι προνόμιο των θυμάτων η
συγγνώμη, Ταμιωλάκη. -Σχόλιο ενός φανταστικού αναγνώστη-).
Κοντολογίς, ο Μαυράκης, εκείνο το μεσημέρι,
βάδιζε για να συναντήσει το τελευταίο του έγκλημα. Ετοιμαζόταν, άθελά του, να
γίνει τρομοκράτης, εκτελεστής της Ελπίδας. (Ελπίδα είναι η πίστη μας στην
Ελπίδα. Θεός, η πίστη μας στην Ύπαρξή Του, στο παράλογο της Ύπαρξής Του.
Εμείς, στον χώρο τον αισθητού, νοηματίζουμε τον Κόσμο και, γιατί όχι, το Υπεραισθητό).
Υπάρχει η ελπίδα μέσα στη νύχτα. (Σε όλες τις νύχτες, τις ημέρες. Σε όλο το χωροχρονικό
συνεχές. Πιστεύω ακράδαντα αυτό το μεγάλο ψέμα).
"Κυρία Ευρυδίκη, πρέπει να
μάθετε κάτι για μένα, που ο Μαραγκόπουλος γνώριζε πριν με στείλει εδώ. Δεν ονομάζομαι
Παύλος. Και κάθε άλλο παρά ένας αθώος άνθρωπος είμαι. Τα χέρια μου είναι
βαμμένα στο αίμα. Υπήρξα τρομοκράτης. Εκτελεστής", λέει αργά ο Ροβύρος,
ενώ σφίγγει τη ράχη του Μπόρα και τα μάτια του πλημμυρίζουν δάκρυα.
Είναι ένας πρόσθετος πόνος μέσα στα
μάτια της Ευρυδίκης. Μία έκπληξη. Είναι η συναίσθηση της δοκιμασίας της αντοχής
κάποιων αρχών. Αλλά, είναι και ο θεός της συμπόνιας, της κατανόησης, της συγγνώμης
μέσα τους. Είναι τα χέρια της πάνω στα χέρια του Μαυράκη.
"Ακούστε. Υπάρχει μία μικρή
πινακίδα στην είσοδο αυτού του σπιτιού, που γράφει: Τα Νησάκια. Είναι το σπίτι, ένα από τα πενήντα
νησάκια που ίδρυσε ο Μαραγκόπουλος, για ναυαγούς της ψυχής και του σώματος.
Βρίσκεστε στο σωστό μέρος, με τους σωστούς ανθρώπους. Γαληνέψτε".
(Θεέ μου, πότε θα καλυφτεί η
απόσταση, η διαφορά μεταξύ ενός αγίου κι ενός ανθρώπινου κτήνους; Θεέ μου,
γιατί επέτρεψες αυτή τη διαφορά; Θεέ μου, υπάρχει πράγματι αυτή η διαφορά, η απόσταση;)
