ανοιχτο ηλεκτρονικο ημερολογιο ενος συγγραφεα

σκεψεις...

Ετικέτες

Ο (1) τι δεν... (1)

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015


από το 3ο βιβλίο της
11/λογίας της Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας
ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΤΙΣΜΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ
(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)

Είμαστε όλοι δεμένοι μεταξύ μας με αόρατα δεσμά. Η κάθε ατομικότητα έχει στον λαιμό της περασμένο τον κοινό βρόγχο του είδους. Πράγμα που στο βάθος του το βρίσκω δίκαιο. Δεν πρέπει να ’ναι διαφορετικά. Κι ας με βολεύει το αντίθετο, σε πρώτη ματιά. Όπου κι αν κρυφτείς, σ’ έρημο, σε βουνό, σ' ερημο­νήσι, στα έγκατα της ψυχής σου, οι άλλοι είναι μέσα σου, στον βαθμό που κι εσύ εισχωρείς σε αυτούς. Κι αυτό είναι το μέσο, η δυνατότητα για την πραγμάτωση ενός "άλλου" οράματος ζωής. Άρα, έχω ήδη μπολιάσει τον κόσμο με το δικό μου όνειρο. Ήδη, λοιπόν, αντιστέκομαι στη δίνη της αβύσσου. Συμμετέχω.

Και μια κριτική για το βιβλίο από τα χρόνια αθωότητας της κριτικής, τότε που ο κύριος σκοπός της ήταν η ανάδειξη του σημαντικού έργου…:

 

 

2 νέα αποσπάσματααπό το 3ο βιβλίο της

11/λογίας της Υπαρξιακής Αναρχίας/Εσχατολογικής Ουτοπίας

ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΤΙΣΜΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ

(2 έντυπες εκδόσεις + 1 σε e-book)

 Η κατά­σταση είναι ή μοιάζει μ’ εξέγερση. Κάποια νέα ιδεολογία (που αγνοώ) προσπαθεί να πραγματωθεί με τον γνωστό, δοκιμασμένο τρόπο. Αν επικρατήσει, σίγουρα, θ’ αναγκαστεί να πάρει την ποιότητα και το μέγεθος της Προκρούστειας ανθρώπινης δυνατό­τητας, η οποία θα πνίξει τελικά το όνειρο της ιδεολογίας μέσα στον βάλτο του εφικτού. Στη γένεσή της διακρίνω κιόλας τα σημάδια του θανάτου της. Όμοια όπως και σ’ ένα βρέφος.

Οι τοίχοι πνίγονται από αλληλοσυγκρουόμενα συνθήματα διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρί­σεις μία φράση. Πάντως πιάνω μία ένταση του ενός συνθήματος ενάντια στ’ άλλα. Και αντίστροφα.

Είναι φανερό: Όλα εγκυμονούν αίμα.

Θα το κάνουν πάλι το τραγικό λάθος.

 

Βράδυ.

Τίποτα. (Σίγουρα το χωροχρονικό ατέρμονο αδικείται από τους παρατηρητές του. Βλέπουμε, εξετάζουμε, το πολύ, το κύττα­ρο ενός οργανισμού, νομίζοντας ότι αγκαλιάζουμε με τη ματιά μας το Όλο. Πώς λοιπόν τίποτα;).

Κι όμως τίποτα.