Υπάρχει έλλειμμα ηθικής, καλών αισθημάτων (Αγάπης, Συμπόνιας, Αλληλεγγύης) . Ο Άνθρωπος (αυτός ο τρομερός και τραγικός θηρευτής) εδώ, παντού, χτες, σήμερα και βαθειά μέσα στο αύριο (αλλά όχι για πάντα) θα κυριαρχείτε από τους όρους της Ύπαρξης(κυριαρχία της Δύναμης, της δίψας για Αιωνιότητα, για Ηδονή) τους οποίους όρους συνεχώς αντιμάχεται κερδίζοντας μικρές μάχες. Ενώ ο θάνατος είναι η κοινή του μοίρα με τους ομοίους του και όλα τα άλλα όντα, χαμένος μέσα στην έρημο του Εγώ του ψάχνει (όχι μάταια) για την όαση της Αγάπης, που είναι το τελικό πεπρωμένο του. Ο σκοπός της ύπαρξής του. Η Αγάπη τελικά θα σώσει τις Υπάρξεις. Θα δικαιολογήσει την ύπαρξη του σύμπαντος Κόσμου. Θα τον νοηματίσει. Ας αφήσουμε στις επόμενες υπάρξεις έναν, έστω και λίγο, καλύτερο Κόσμο.