1/9/2002 (168)
Σκέφτομαι: Αυτοί που φαντάστηκαν την Αιώνια Επανάληψη, ή αλλιώς την Αιώνια Επιστροφή, δεν υπολόγισαν 1ον: Πώς η έλλειψη μνήμης που θα κατέγραφε τις άπειρες, μάταιες επαναλήψεις του γίγνεσθαι, ουσιαστικά κατεβάζει στο επίπεδο της μονάδας το μαρτυρικό άπειρο των επαναλήψεων. Οπότε προς τι η διδασκαλία για την κατάκτηση της μηδενιστικής Νιρβάνας (έξοδος από την οδύνη των επαναλήψεων της ζωής και είσοδος στο λυτρωτικό Μηδέν). Και 2ον: Προς τι η προτροπή για τη δημιουργία του υπεράνθρωπου (Νίτσε) μέσω της βούλησης για δύναμη, αφού η δομή της Αιώνιας Επιστροφής δεν επιτρέπει στη βούληση των όντων την ελευθερία να ορίσουν το γίγνεσθαι;
