ανοιχτο ηλεκτρονικο ημερολογιο ενος συγγραφεα

σκεψεις...

Ετικέτες

Ο (1) τι δεν... (1)

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Τί απουσιάζει στην εικόνα ενός φονικού σεισμού, μιάς θανατηφόρας παιδικής αρρώστιας;

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

έγραφα στις 30/12/2002 αυτό,που δείχνει επίκαιρο
Ø Νιώθω μία αίσθηση μελαγχολίας να εκπέμπει ο πλανήτης. Κι αυτό μου θυμίζει τη φράση του Νίτσε: «Η μελαγχολία της αποπεράτωσης». Μία φράση που μέσα της μπορούν να χωρέσουν πολλές μορφές αποπερατώσεων: Έργων, βίων, εποχών, ιδεολογιών, αυταπατών…:

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010


το τέλος μιας 11/λογίας
Ø Διάβασα κάπου αυτό: «Σημασία δεν έχει το πόσες φορές πέφτεις, αλλά το αν σηκώνεσαι μετά».
Η ρήση μου θύμισε την ανθρώπινη πορεία μέσα στους αιώνες της Ιστορίας. Όλες οι ηθικές πτώσεις του Ανθρώπου ακολουθήθηκαν από ανορθώσεις.

η σημασία του ασήμαντου

Το ερώτημα ήταν: «Αφού είμαστε όλοι μελλοθάνατοι, γιατί φερόμαστε σαν αθάνατοι;”.

Ακριβώς για αυτό φερόμαστε έτσι. Για να ξεχνάμε το πεπρωμένο μας, τους είπα. Κι αυτό ήταν, εκτός των άλλων, και μία συνηγορία του ασήμαντου. Της μπούρδας, της σαχλαμάρας. Ακόμα και της κακής τηλεόρασης