απόσπασμα...

Απόσπασμα από

ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

(2 έντυπες εκδόσεις 1 σε e-book)

«Για τον Θεό, τί νομίζεις πώς πιστεύ­ει;».

«Για μένα, ο Θεός υπάρχει μέσα στη μουσική του».

«Δηλαδή;».

«Αλήθεια, ελευθερία, ομορφιά, αγάπη, συμπόνια, γνώση του πόνου και ό,τι άλλο θεϊκό θες, βρίσκεις μέσα στη μουσική του. Το ακατανόητο είναι πως την κρατά μακριά από τους ανθρώπους κι αυτό το βρίσκω σκληρό, ακατανόητο, αντιφατικό...».

«Όμοιο με τους όρους της ύπαρξης», της κάνω.

«Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Τώρα που με υποχρεώνεις να το σκεφτώ, ναι έχεις δίκιο. Οι ιδιότητες του Θεού αντινομούν με τους όρους ύπαρξης του Κόσμου. Και γι’ αυτό το παράδοξο δεν έχω καμία απάντηση. Πάντως δεν οδηγούμαι στην άρνηση του Θεού. Όπως είπε κάποιος στον Θεό δεν φτάνεις από τον δρόμο της λογικής. Φτάνεις από τα μονοπάτια της ψυχής... Δεν είναι τυχαίο που αγάπησα τη μουσική...».

άπόσπασμα...

Απόσπασμα από το 15/χρονο Ηλεκτρονικό μου Ημερολόγιο

5/5/2002 (144)

Ο νεαρός ποιητής είπε:

Πού βλέπουν τον Θεό μέσα σ’ αυτόν τον αιματηρό κόσμο του μίσους, του αίματος, της αδικίας, της φθοράς και, εντέλει, του θανάτου;
«Κοίταξε μέσα σ’ ένα δάκρυ συμπόνιας για να δεις αυτό που ψάχνεις», είπε ο γηραιός της παρέας. «Εκεί ο Θεός και η Ανάσταση».