Απόσπασμα
από το 5ο βιβλίο
«Ο
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ»
της σειράς:
Η Άλλη Αστυνομική Λογοτεχνία
Ο Ρόλλαν είναι ένας μύστης που,
ενώ μπορούσε ν’ αλλάξει το ανθρώπινο γίγνεσθαι, επέλεξε τη σιωπή. Ενώ μπορούσε
να χαρίσει στον Άνθρωπο την μέγιστη μεταφυσική γνώση, την απόλυτη χαρά, με τη
θεϊκή μουσική του, δεν το έκανε. Είναι κάποιος που ενώ αγάπησε τον Άνθρωπο, δεν
τον βοήθησε, τουλάχιστον, μ’ έναν τρόπο ορατό, άμεσο. Αλλά άφησε τα πάντα
άθικτα, αμετακίνητα, ίδια. Είναι εκείνος που πιστεύει πως πρέπει ν’ αγαπήσουμε
το ανθρώπινο πεπρωμένο, όποιο κι αν είναι αυτό. Είναι ο δάσκαλος που δεν
δίδαξε. Ο ανατροπέας που δεν ανέτρεψε τίποτα. Είναι εκείνο που δεν ορίζεται,
τελικά. Ίσως κι ένα πρόσωπο της φαντασίας μας.
Έτσι σκέφτομαι μέσα στο σώμα
κάποιας νύχτας, όταν, ξαφνικά και ασύνειδα, ρωτάω:
«Με ποιον κάνει υπαρξιακό
παιχνίδι ο Ρόλλαν; Μήπως μ’ εμάς που μας
έχει φυλακίσει στο όστρακο μίας Αλήθειας; Μήπως μ’ εμένα που με το λογοτεχνικό
έργο μου και άθελά μου διέπλασα τον ψυχισμό του, ο οποίος είχε ήδη πληγωθεί
από το τραγικό συμβάν του Μονάχου;».
