Απόσπασμα από το 8ο βιβλίο
της 11/Λογίας της ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ
Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ
(3η έντυπη έκδοση, σελ. 53 – 54))
Είναι ολοφάνερο πως η ανθρώπινη ιστορία πήρε λάθος
δρόμο, από το γεγονός πως πάντα, το πεδίο μέσα στο οποίο κινήθηκε ήταν ένας
βάλτος από αίμα και πόνο. Οι πυξίδες μας έδειξαν λάθος κατεύθυνση. Ο στοχασμός,
η επιστήμη μάς παραπλάνησαν. Ο βάλτος που διασχίζουμε δε βγάζει σε όαση. Η
όαση πρέπει να βρίσκεται μέσα στο πρώτο μας βήμα, ή πουθενά. Η ερμηνεία της
Ιστορίας πρέπει να βρίσκεται σε κάθε λεπτό του χρόνου. Όχι στο τέλος του. Ένας
άλλος ορίζοντας είναι ο τόπος μας. Ένας οποιοσδήποτε άλλος. Και για την περίπτωση
που απαιτείται μεγαλύτερη σαφήνεια, σας λέω: Όχι μέσα στο χώρο της
αιτιοκρατίας. Μέσα στο όνειρο, στον μύθο πρέπει να κινηθούμε. Η αιτιοκρατία μας
ρίχνει στο ατέρμονο, που θα μας καταπιεί ολοκληρωτικά. Δεν το καταλαβαίνετε;
Δεν επαρκούν οι δυνάμεις μας για να ερμηνεύσουμε, όπως είναι απαραίτητο, και το
έσχατο σωματίδιο του χωροχρόνου που, άλλωστε, δεν υπάρχει κιόλας. Ο Κόσμος
είναι εκείνο που θα ονειρευτούμε. Είναι ο μύθος που θα τον ντύσουμε. Είναι
εκείνο που θα γράψουμε πάνω του).
