Απόσπασμα συνέντευξής μου στον συγγραφέα
Κώστα Σταθόπουλο
στο περιοδικό:
STRANGE
(τεύχος 97 Απρίλης 07).
Κ.Σ.: Θα ήθελα να μας περιγράψετε πως
εξελίχθηκε η οπτική σας στη διάρκεια του μακροχρόνιου συγγραφικού σας έργου,
και ποιες ήταν οι αιτίες (ή οι αφορμές) που προκάλεσαν αυτή την εξέλιξη.
Δ.Φ: Θα μιλήσω μόνο
για τις κορυφογραμμές των μεταβολών της οπτικής μου θεώρησης του Κόσμου.
Χρειάστηκε κάποτε να μεταφέρω μία άγνωστή μου μεσόκοπη
γυναίκα σε νοσοκομείο, η οποία είχε χτυπηθεί από εγκεφαλικό επεισόδιο. Στη
διάρκεια της διαδρομής μας προς το νοσοκομείο, είδα και ένιωσα την αγωνία και τον
πόνο εκείνης της μοναχικής γυναίκας, η οποία, με το βλέμμα της, είχε γαντζωθεί
πάνω μου. Ένας τεράστιος θάλαμος γεμάτος από βογκητά, επικλήσεις βοήθειας και
σιωπές ετοιμοθάνατων με τύλιξε ασφυκτικά στην αίθουσα που καταλήξαμε. Τότε ήταν
που αναδύθηκε από μέσα μου η ιδέα του βιβλίου:
«ΤΑ ΠΟΝΟΤΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ».
Η βασική μεταβολή της μέχρι τότε ματιάς μου θεώρησης
του Κόσμου. Η γένεση μιας αναρχικής στάσης απέναντι στην Αιτία δημιουργίας του
Κόσμου, για τους όρους της Ύπαρξης, για την αλληλοσφαγή των όντων, τον πόνο
τους, για το υπαρξιακό άλυτο αίνιγμα που είχαν καταδικαστεί να προσπαθούν να
λύσουν. Τότε ήταν που φαντάστηκα έναν Θεό να πλένει τα πόδια των δημιουργημάτων
Του. Την υπέρτατη συμφιλίωση των όντων και του Δημιουργού τους. Τότε ήταν που ο
υπαρξιακός αναρχισμός μου μετατράπηκε σε παράπονο, απορία για την οδύνη της
κάθε ύπαρξης. Και αργότερα, σε ελπίδα, σε σχεδόν βεβαιότητα πως υπάρχει ένα
Επέκεινα στον αντίποδα του αιματηρού Κόσμου που ζούμε και μία επαρκής εξήγηση
για την σκοπιμότητα ύπαρξης του αίματος και του πόνου που βίωσαν όλα τα όντα.
Τότε ήταν που φαντάστηκα το λιοντάρι να γλύφει το κεφάλι του ζαρκαδιού.
