23/12/99 (17)
Όπως διάβαζα, τις τελευταίες ημέρες, διάφορες αποτιμήσεις γεγονότων, ανακαλύψεων του αιώνα και της χιλιετίας που φεύγει, συνειρμικά, προσπάθησα να θυμηθώ ό,τι σημαντικότερο είχα διαβάσει στη διάρκεια της ζωής μου. Και τότε ήταν που ήρθε στο νου μου το "ωραιότερο παραμύθι του κόσμου", που είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια.
Δεν θυμάμαι αν η αφετηρία του παραμυθιού βρίσκεται μέσα στη χιλιετία που τελειώνει, ή πέρα από αυτή. Γενικά, δεν θυμάμαι τίποτα από τα ιστορικά στοιχεία του. Ούτε καν που το διάβασα. Μόνο η ουσία του έμεινε χαραγμένη, με δικά μου λόγια, μέσα στη μνήμη μου. Λοιπόν:
Μία φορά κι έναν καιρό, σε κάποια μακρινή χώρα ζούσε ένα πρίγκιπας, τον οποίο οι υπήκοοι του θαύμαζαν και υπεραγαπούσαν γιατί ήταν ο καλύτερος, ο σοφότερος, ο δικαιότερος άνθρωπος που είχαν γνωρίσει. Στα λίγα χρόνια που κυβερνούσε είχε κατορθώσει να εξαλείψει την αδικία, τη φτώχεια, την έχθρα, την αντιπαλότητα, την αμάθεια και πολλά άλλα δεινά που μαστίζουν τις κοινωνίες. Είχε, ακόμα, εμπνεύσει την συμπόνια, την αλληλεγγύη και την αγάπη για ελευθερία μεταξύ των ανθρώπων της χώρας του. Κοντολογίς, είχε, άγνωστο πως, δημιουργήσει μία κοινωνία η οποία δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από την τελειότερη ουτοπία που είχαν φανταστεί μέχρι τότε οι διάφοροι ανθρωπιστές φιλόσοφοι.
Όμως, πριν συμπληρώσει τα τριάντα του χρόνια, το νήμα της του κόπηκε ξαφνικά.
Φυσικά, η ψυχή του καλού Πρίγκιπα βρήκε μία περίοπτη θέση να τον περιμένει στον παράδεισο. Μία θέση αντάξια της καλοσύνης που είχε κρατήσει στον βίο του. Οι εκεί ψυχές τον υποδέχτηκαν με χαρά και σεβασμό και θέλησαν να του ανταποδώσουν όλα όσα είχε κάνει όταν ζούσε. Έτσι, αφού πριν τον ξενάγησαν στην χώρα τους για να δει τις εκεί ψυχές, ο επικεφαλής τον ρώτησε αν είχε κάποια επιθυμία για να του την εκπληρώσουν.
"Θα ήθελα να δω και τη χώρα της Κόλασης", είπε ο πρίγκιπας.
Ο επικεφαλής των ψυχών ένιωσε αμήχανος.
"Πρίγκιπά μου", του είπε, "αυτός δεν είναι ένας χώρος για σένα".
Ο πρίγκιπας τότε έδειξε πολύ λυπημένος. Όμως, ο επικεφαλής επειδή δεν ήθελε με τίποτα να βλέπει εκείνη την ψυχή λυπημένη, τελικά, παρά τις ενδόμυχες αντιρρήσεις του, τον ξενάγησε στη χώρα της Κόλασης.
Έτσι, ο Πρίγκιπας του παραμυθιού είδε όλο το μαρτύριο των κολασμένων ψυχών. Όλη την κόλαση των τύψεων. Οπότε, η λύπη του έγινε απέραντη.
"Μέχρι πότε θα συνεχίζεται το μαρτύριο αυτών των ψυχών;" ρώτησε κάποια στιγμή.
"Μέχρι το τέλος του άχρονου. Δηλαδή για πάντα", είπε ο επικεφαλής.
"Για πάντα;" ρώτησε έκπληκτος ο Πρίγκιπας.
"Για πάντα", τον διαβεβαίωσε ο επικεφαλής.
"Είσαστε σίγουρος πως δεν υπάρχει κάποιος τρόπος σωτηρίας γι' αυτές τις ψυχές;" ξαναρώτησε ο πρίγκιπας.
"Όχι δεν υπάρχει... Θεωρητικά, βέβαια, υπάρχει, αλλά πρακτικά όχι", απάντησε ο επικεφαλής.
"Και ποιος είναι ο θεωρητικός τρόπος σωτηρίας αυτών των ψυχών;" συνέχισε να ρωτά ο Πρίγκιπας.
"Να πάρει κάποιος τη θέση τους", απάντησε ο επικεφαλής.
"Την παίρνω εγώ", φώναξε τότε ο Πρίγκιπας, τινάζοντας την Κόλαση στον αέρα!
Αχ, πόσα πράγματα λεει αυτό το παραμύθι! Πόσο κοντά στην έννοια του Θεού και του Ανθρώπου βρίσκεται!
