Απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο
Της 11/λογίας:
«Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΜΙΑΣ ΝΟΥΒΕΛΑΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΑΙΣΘΗΤΟΥ»
(1 έντυπη έκδοση + 1 σε e-book)
Δεν είναι εικόνα αυτό που βλέπω. Ο δρόμος, τα σπίτια της νιότης μου έχουν
υλική υπόσταση. Πιάνω το χώμα. Ακουμπάω τους τοίχους του σπιτιού που έζησα. Να
τώρα ανοίγω την εξώπορτα, μπαίνω στο διάδρομο της εισόδου, τον διασχίζω, φτάνω
στο βάθος όπου υπάρχει το δωμάτιο που μέναμε ο πατέρας, η μητέρα, ο αδελφός κι
εγώ. Απέναντι, μπρος και πίσω οι χώροι των άλλων τεσσάρων οικογενειών με τις
οποίες συγκατοικούσαμε. Μπορώ να θυμηθώ τα πρόσωπα, κάποια στιγμιότυπα της κοινής
μας ζωής, αλλά δεν το κάνω. Δεν θέλω να αναπολήσω εκείνους τους ανθρώπους. Τους
θέλω ζωντανούς. Ολοζώντανους για να τους αγγίξω. Να τους αγκαλιάσω, να τους
φιλήσω. Να τους πω πόσο μου λείπουν Πόσο
ωραία περάσαμε τότε που ζούσαμε κι ας μην το γνωρίζαμε σε όλο του το μέγεθος.
Το υποκατάστατο της ανάμνησής τους το βρίσκω ανεπαρκές, ιερόσυλο.
