Απόσπασμα από το διαδραστικό
θεατρικό έργο:
ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
(σελίδα 19 - 20)
Ο οπερατέρ που καταγράφει τη
συνέντευξη διαβάζει
το παρακάτω απόσπασμα από έργο του
συγγραφέα:
Δεν κοίταξες ποτέ κάτω.
Απουσίαζες στη Χιροσίμα, στο Ναγκασάκι,
στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα γκουλάκ, στους σεισμούς, στις πλημμύρες σε
όλες τις φυσικές καταστροφές, στις επιδημίες, στις αλληλοσφαγές μας, από όλα τα
κρεβάτια του πόνου, από τις μάνες που έκλαιγαν τα παιδιά τους, από όλα τα άδικα
που υπέστησαν και προκάλεσαν τα πλάσματά σου. Δεν άκουσες ούτε μία προσευχή,
μία ικεσία. Ποτέ δεν σταμάτησες το Άδικο, το Κακό. Δεν επιβράβευσες τα αντίθετά
τους. Η μοναδική φορά που ήρθες κοντά μας ήταν για να μας υποσχεθείς τον
αντίποδα αυτών που βιώσαμε, όμως πέρα από τον Γολγοθά, κι αυτό όχι για όλους.
Τη στιγμή που εμείς, απλώς ακολουθήσαμε πιστά το ακατανόητα αιματηρό σενάριο
της Ύπαρξης, το αγκάλιασμα όλων με όλους, στο βάθος της ψυχής μας ποθήσαμε,
ονειρευτήκαμε. Μας όρισες, άγνωστο γιατί, ως επιδιορθωτές των ηθικών
κακοτεχνιών του Κόσμου, χωρίς να μας οπλίσεις με τα αναγκαία μέσα γι΄ αυτόν τον
ρόλο. Έκρυψες στα πιο σκοτεινά σημεία του νου μας τα κλειδιά της ερμηνείας του
Υλικού Κόσμου, του και μόνου απτά υπαρκτού. Και το πιο ακατανόητο, μας άφησες
να σηκώνουμε το βάρος μίας ενοχής που δεν μας ανήκει. Δεν μας εξήγησες ποτέ
γιατί άφησες να χυθεί το αίμα των αθώων. Γιατί μας έριξες μέσα στα άπειρα
μεγέθη της Δημιουργίας Σου. Δεν μας μίλησες ποτέ για την υπαρξιακή μας αθωότητα.
Δεν μας εξήγησες γιατί εκείνο το ελαφάκι (το κάθε ελαφάκι) έπρεπε να φαγωθεί
από εκείνο το σαρκοφάγο (το όποιο σαρκοφάγο).
Για όλα αυτά, η εξεγερμένη ψυχή μου
πόθησε τον παράδεισο του Τίποτα…
.
Και τον ερωτά, αν
τα όσα γράφει είναι έκφραση υπαρξιακής αναρχίας,
ή κάτι άλλο.
Η απάντηση του
συγγραφέα (όχι του ηθοποιού που τον υποδείεται)
θα έρθει με e-mail και θα προστεθεί στο έργο,
όπως και οι
απόψεις των θεατών και των συντελεστών της παράστασης,
