Μια
οικογένεια χωρίς εργαζόμενο μέλος. Ένα άτομο που «έφυγε» ο σύντροφός του. Ένας
άστεγος. Ένας επαίτης. Ένας ασθενής κάπου που βιώνει μόνος, εγκαταλειμμένος την
αρρώστια του. Ένας που θέλει να «φύγει» από τον κόσμο μας γιατί υπήρξε
αντίθετος στους όρους της Ύπαρξης. (αυτό το υπογραμμισμένο σημείο
χρήζει βέβαια επεξήγησης, που όμως υπάρχει κάπου μέσα στο blog
μου).
Ω!,
είναι αλίμονο τόσο απέραντος ο χώρος του πόνου και τόσο λίγοι, αδύναμοι εκείνοι
που θέλουν να τον εξαλείψουν, να τον μειώσουν έστω, που η αίσθηση του μάταιου
τους καταβάλει.
Όμως,
πιστέψτε με, υπάρχουν θαμμένα τεράστια αποθέματα συμπόνιας μέσα στον άνθρωπο
και κάποια ψήγματα αυτής μπορούμε να αντλήσουμε ήδη, μέχρι που αργά αλλά
σταθερά η στάθμη του ήθους μας θα φτάσει στο ύψος που μας αξίζει. Αυτό είναι το
ανθρώπινο πεπρωμένο, αυτή είναι η απάντηση του ανθρώπου στο Αίτιο της
Δημιουργίας, όποιο κι αν είναι αυτό (Το Μηδέν ή ο ακατανόητος Θεός, δηλαδή).
Όσοι
«επικοινώνησαν» με αυτό το κειμενάκι, κατάλαβαν τους σκοπούς της ομάδας: «Επιθέσεις
Συμπόνιας», γνωρίζουν το πόσο εύκολο είναι να πραγματώσουμε το «λίγο» της
αγάπης μας προς όλα τα όντα και φυσικά, αν το επιθυμούν να υποβάλουν αίτημα
ένταξης στην ομάδα μας που σκοπό έχει, επαναλαμβάνω τη μείωση του πόνου.
