ο ανθρωπος που δεν χρειαζοτανε κανεναν (αποσπασμα).

(Είναι οι όροι της ύπαρξης που αποκλείουν την αθωότη­τα).

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ της 11/λογιας κι αυτο σε e-book

http://www.smashwords.com/books/view/305697

ο ανθρωπος που δεν χρειαζοτανε κανεναν (αποσπασμα).

Μπαίναμε στο υπαίθριο πάρκιν της λε­ωφόρου Νίκης, όταν η οθόνη του φορητού η­λεκτρονικού υπολογιστή παρουσίασε αυτό:

Η Ιστορία (δηλαδή η άθροιση των επι­μέρους ιστοριών όλων των έμβιων όντων, αλλά και των εσχατοσωματιδίων της ύλης) του Χωροχρονικού Συνεχούς, βρισκόταν μέσα στο, σχεδόν μηδενικής έκτασης πρωταρχικό σωματίδιο που εξερράγη, ή σαν μοναδική πι­θανότητα, ή σαν μία μέσα σε άλλες, που όμως δεν ήταν μαθηματικά δυνατόν να είναι άπει­ρες, αφού ο αριθμός των εσχατοσωματιδίων, υποχρεωτικά, ήταν πεπερασμένος. (Αν ήταν άπειρος, το Χωροχρονικό Συνεχές δεν θα είχε χώρο για να εξαπλωθεί. Θα ήταν, δηλαδή, από πάντα χώρος χωρίς χρόνο). Το πεπρωμένο μας, λοιπόν, δεν βρίσκεται μέσα στα γονίδιά μας, αλλά μέσα στα εσχατοσωματίδια του πρωταρχικού σωματιδίου και, άντε, στους πιθανούς συνδυασμούς τους που μπορούσε να φέρει το Τυχαίο. Έπαιξε, λοιπόν, ζάρια ο Θε­ός, ή, πιο σωστά: άφησε το Τυχαίο να νομίζει πως θα παίξει στα ζάρια τη μορφή, αλλά όχι και την ουσία του Κόσμου. (Αυτή η σκέψη, μεταξύ των άλλων, σημαίνει και το εξής: Χρό­νος είναι η εξάπλωση της συμπαντικής μάζας μέσα στο Μηδέν, ή στο «σώμα» του Θεού. Εί­ναι, δηλαδή, έκταση και όχι μόνο ο μετασχημα­τισμός του Κακού σε Καλό, όπως θα έλεγε και η ηγουμένη Αναστασία). Κοντολογίς, το Τυχαίο είναι η άλλη όψη της Αναγκαιότητας και η Ανα­γκαιότητα η άλλη όψη του Τυχαίου. Ήγουν: Ο Κόσμος μπορεί ν ’ αλλάξει. Και τα όντα ν ’ ανα­βαθμιστούν στο επίπεδο που αξίζουν.

Ρόλλαν.

απο τον ανθρωπο που δεν χρειαζοτανε κανεναν (2 αποσπασματα).

(Μέχρι την απόσπασή μας από Αυτόν, φαντάστηκε ο Θεός την ελευθερία μας!).

«Η δυ­ναμική των θαυμάτων αναλώθηκε ολοκλη­ρωτικά μέσα στο πρώτο μέγιστο θαύμα, που ήταν η αυθυπαρξία της Αρχής του Κόσμου, η οποία μετέτρεψε ένα μέρος της, ή ένα όνειρό της στον αιτιοκρατούμενο υλικό Κόσμο». (Αυτή η σκέψη είναι η ταφόπετρα της αιτιο­κρατικής, μηχανιστικής μεθόδου για την ερμη­νεία του Κόσμου. Και του Υλισμού, βέβαια).

απο τα 5 αστυνομικά: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Αλήθεια, η φράση του Ρόλλαν: «Πρέπει ν’ αγαπήσουμε το ανθρώπινο πεπρωμένο, για να το αλλάξουμε», δεν σημαίνει μεταξύ των τόσων άλλων και την ισορροπία μεταξύ των σκοτεινών μας παρορμήσεων και των ηθικών μας επιταγών; Δεν σημαίνει μία πιστή ανα­παραγωγή, της σχέσης Καλού και Κακού που υπάρχει, ο τέτοιος βίος; Δεν σημαίνει την κατάργηση της υπαρξιακής ενοχής; Την αυ­τονομία, την ελευθερία; Την επίγνωση της μοναξιάς των όντων, που έτσι κερδίζουν την αυτονομία τους; (Αυτή είναι η μέγιστη από­δειξη της αγάπης, του σεβασμού του Θεού προς τα όντα).