και νέο απόσπασμα συνέτευξής μου στο LEMON

Ερ.: Πιστεύετε πως αν μπορούσαμε να αγαπάμε τους πάντες και τα πάντα θα ακουμπούσαμε, ίσως, τη θέωση; Θα είμαστε πολύ κοντά στο να γίνουμε θεάνθρωποι;

Απ.: Νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς η αγάπη είναι μία μορφή θεία. Δηλαδή την αισθάνομαι ως έναν θεό, με, ή χωρίς μεταφυσικό αντίκρισμα. Τώρα, για να επανέλθουμε στον Δον Ζουάν. Είχα πει πως η αγάπη του εκφράζει μία περισσότερο δημοκρατική μορφή αγάπης. Σωστό δεν είναι αφού πρόκειται για αγάπη μετακινούμενη από πρόσωπο σε πρόσωπο; Το να αγαπάμε μόνο έναν άνθρωπο, δε σημαίνει ότι τον επιλέξαμε με κάποια κριτήρια που στο βάθος τους είναι ρατσιστικά, ακόμα κι αν αυτά είναι ποιοτικά (αισθητικά, ή ηθικά;). Σε κάποιο βιβλίο μου λέω: Η αγάπη που δίνουμε στον έναν, κλέβεται από το σύνολο. Η αγάπη πρέπει να διαμοιράζεται όπως τα υγρά μέσα στα συγκοινωνούντα δοχεία.
Εγώ το εντοπίζω, όμως, στην κτητικότατα που γεννάει η αγάπη προς ένα πρόσωπο. Αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο το οποίο είναι σε βάρος της αποκλειστικής αγάπης. Της αγάπης μέσα σε παρένθεση, θα έλεγα. Αγάπη με άλφα κεφαλαίο, είναι μόνο εκείνη της προσφοράς. Δεν είναι εκείνη που χρησιμοποιεί τους άλλους ως όργανα εκπλήρωσης των επιθυμιών για ηδονή, δύναμη, δόξα. Να γιατί οι λεγόμενοι ηγέτες των λαών δεν αγάπησαν ποτέ, στο βάθος, τους λαούς, ακόμα κι αν συνέβη να τους ευεργέτησαν. Η εξουσία, η κάθε μορφής εξουσία, είναι ανίκανη ν΄ αγαπήσει. (Να γιατί το Καλό, ο Θεός, δε φέρνουν τον Κόσμο στα Ηθικά Μέτρα Τους. Ο Θεός δεν εξουσιάζει, επειδή αγαπά. Ίσως και γι΄ αυτό να μην υπάρχει. Ή σιωπά).

αποσπασμα απο μια συνεντευξη στο περιοδικο LEMON

Ερ.: Η Ύλη είναι αυτοαιτία, ή έχει δημιουργό; Υπάρχει θεός; Τι πιστεύετε;

Απ.: Εσείς τι νομίζετε ότι πιστεύω, αν συμπεράνετε με βάση τα βιβλία μου που διαβάσατε;

Ερ.: Το συμπέρασμα που έχω βγάλει είναι ότι ο Θεός υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, αρκεί να τον ψάξει.

Απ.: Ίσως εκεί θα ήθελα κιόλα να καταλήξω! Πιστεύω ότι η εικόνα του Θεού που βλέπει ο άνθρωπος, είναι πάντα συναρτώμενη της εποχής και των ψυχοπνευματικών του δυνατοτήτων. Όσο οι δύο παράγοντες βελτιώνονται ποιοτικά, τόσο η εικόνα του Θεού γίνεται πληρέστερη. (Πάντα, όμως, θα βλέπουμε μία μάσκα του Θεού και ποτέ το πρόσωπό Του, το οποίο, εκτός από το Απερίγραφτο, ίσως, μεταμορφώνεται σ΄ ένα ταπεινό αγριολούλουδο, μία θάλασσα, μία σταγόνα νερού, σ΄ ένα ασήμαντο ον (ακόμα κι ένοχο) στον διπλανό μας (ακόμα και στον διπλανό μας παράνομο, εγκληματία). Σ΄ ένα μουσικό κομμάτι. Διαφορετικό θεό φανταζότανε ο πρωτόγονος άνθρωπος από τον σημερινό εξελιγμένο. Διαφορετικό θα φαντάζεται και ο άνθρωπος του μέλλοντος ο οποίος, σίγουρα, θα ξέρει πως ο παράδεισος πρέπει να είναι για όλους, ή για κανέναν.



απόσπασμα από μια συνέντευξη μου στο περιοδικό STRANGE...

τεύχος 97, με τον Κώστα Σταθόπουλο που ρωτά;

Πιστεύετε ότι κάποτε ο κόσμος μας θα εναποθέσει όλες του τις ελπίδες

για ένα καλύτερο μέλλον, στις αυτόνομες σκέψεις και λειτουργίες τεράστιων
υπολογιστικών μονάδων;

Δ. Φ.: Δεν πολυπιστεύω πως είναι πιθανό να συμβεί κάτι τέτοιο. Απλώς, το εύχομαι…

Γιατί μόνο ένας τέτοιος υπερυπολογιστής (ικανός να αυτοπολλαπλασιάζει την ευφυΐα του
θα ήταν ικανός να αναζητήσει τα ίχνη της ύπαρξης του Θεού, μια αναγκαιότητα που προέκυψε,
όπως θα θυμάστε, σε εκείνη τη φανταστική υλιστική κοινωνία που περιγράφω στο βιβλίο,
από το γεγονός πως μία ξεχασμένη ψυχική αρρώστια, ο έρωτας, είχε ξαναεμφανιστεί.
Νομίζω πως ο Άνθρωπος, μέχρι το τέλος της ιστορίας του, δεν θα μπορέσει να ξεφύγει
από το βαρυτικό πεδίο της εικασίας για να φτάσει στη βεβαιότητα της μέγιστης σε σημασία
Αλήθειας, που είναι το «Ναι» ή το «Όχι» της ύπαρξης του Θεού. Και μάλλον είναι καλό αυτό,
γιατί η βεβαιότητα του Ναι, σίγουρα θα κατέλυε την όποια ελευθερία κατέχουμε. Το Καλό,
σε αυτή την περίπτωση, θα ήταν ένας καταναγκασμός. Δηλαδή μία άπειρη αποτυχία του!
Φαντάζομαι έναν Θεό συγκαταβατικό, ακόμα και αδιάφορο στο αν οι άνθρωποι τον
ψάχνουν ή τον αρνούνται. Αλλά άπειρα ενδιαφερόμενο για την επιλογή τους προς το
Καλό. Έναν Θεό, της παροχής από μέρους του της Υπέρτατης Συγγνώμης προς τα όντα του
για όποια τους πράξη. Έναν Θεό, τέλος, που θα έχει μία επαρκή εξήγηση για τον
αλληλοεξοντώμενο κόσμο των όντων που έπλασε.