Για να κρίνουμε τους κρίνοντες

48^η Άποψη:

(Πρόλογος από μια συνέντευξη):

Περιοδικό «ΛΕΜΟΝ» 12/7/1997 (κείμενο Στέφανος Μανδέλος)

Ο Διαμαντής Φλωράκης φοράει μαύρο πουκάμισο, μαύρη μπλούζα, μαύρο παντελόνι, μαύρα παπούτσια. Φοράει γυαλιά (με μαύρο σκελετό) ,εχει μαύρα μαλλιά και ψαρό μούσι.

Για ενάμισι χρόνο διεύθυνε το περιοδικό ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ, για ένα χρόνο κυκλοφορούσε τον ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ (ένα φανζίν επιστημονικής φαντασίας) για πολύ λίγο τροφοδοτούσε την ΟΜΑΔΑ ΡΑΝ (μία δεξαμενή ιδεών) και για 35 χρόνια είναι συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, ή απλά ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ…

WELCOME TO THE UTOPIA

 

Από την εκδήλωση για τα 50+ χρόνια

της συγγραφικής μου προσπάθειας:

 

Κι εγώ υποκλίνομαι σ΄ αυτό το παιδί. Δείτε:

http://tvxs.gr/news/kosmos/giatroi-ypoklinontai-se-enan-11xrono-doriti-organon

Απόσπασμα από:

ΤΟ 15/χρονο (1999 – 2014)

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ê

2014-08-01 (514)

? Θυμάμαι: Πρέπει να ήταν το 1973. Η Κ. μια παιδική φίλη είχε δώσει στον Ρένο Αποστολίδη ένα βιβλίο μου. Το ίδιο βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα ο Ρένος με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: «Φλωράκη, ξέρεις τι έχεις γράψει στο βιβλίο που μου έστειλες; Θέλω να έρθεις σπίτι να τα πούμε». Πήγα… Κάποια στιγμή μου λέει: «Είμαι ο… γιατί δεν ήρθες να μου πεις πως είσαι ο…;» Και τότε θυμήθηκα μια ρήση του Νίτσε που έλεγε: «Σε αντίθεση με την κατηγόρια, ο έπαινος δεν μας δίνει τη δυνατότητα να αμυνθούμε». Με αφορμή ένα πρόσφατο παρόμοιο γεγονός θυμήθηκα  τον Ρένο (αυτόν τον παρεξηγημένο αξιόλογο άνθρωπο, που ελάχιστοι είχαμε καταλάβει πως έκρυβε έναν απόλυτα συναισθηματικό άνθρωπο πίσω από μια συμπεριφορά στον αντίποδα εκείνου που κατά βάθος ήταν) κι ένιωσα τα ίδια συναισθήματα.

https://www.smashwords.com/books/view/381261